Historia Reiki - 霊氣
Historia Reiki jest mało znana, a do tego obrośnięta rozmaitymi zachodnimi mitami, a także wymysłami, których nie było na przełomie lat 70-tych i 80-tych XX wieku, kiedy jeden z Japońskich Mistrzów Usui Reiki przyniósł nam cudownie uzdrawiające Światło i Moc Reiki do Polski. Całą mocą duszy (Rei) przypomnijmy zatem trochę tego, co prawdą jest, aby wiedzieć, że co jest z tym sprzeczne jest czyimś wymysłem, jakich wiele wśród ruchów New Age, które na przełomie XX i XXI wieku pokalały także i Reiki, które zawsze było i jest Japońskie (Nihon Kai).
 |
| Mikao Usui Sensei - Mistrz Nauczyciel Reiki |
Usui Mikao Gyoho Sensei urodził się we wtorek 15 sierpnia 1865, pierwszego roku okresu Keio, nazywanego Keio Gunnen, a odszedł 9 marca 1926 roku, 15 roku okresu Taisho, żyjąc twórczo przez 62 lata. Ojcem małego Mikao był Taneuji Uzaemon Usui, wielce oddany unowocześnianiu Japonii w duchu nauk cesarza Meiji. Nazwisko panieńskie jego matki brzmiało Kawaai. Imię jego przodka i protoplasty rodu to Tsunetane Chiba.
Mikao Usui urodzony został w drugiej połowie XIX wieku, we wsi Taniai-mura, obecnie nazwanej Miyama-cho (niektóre źródła podają starą nazwę wsi Yago) w dzielnicy Yamagata Prefektury Gifu, Kyoto, gdzie jego przodkowie żyli od jedenastu pokoleń. Usui-son miał siostrę i dwóch braci, z których jeden studiował tradycyjną medycynę czyli Kampo. Jego rodzina należała do odłamu buddyzmu Tendai, więc gdy miał cztery lata, w 1869 roku posłano go do Klasztoru Tendai niedaleko góry Kurama, w którym to otrzymał podstawową edukację.
W roku 1868 Cesarz Meiji przeniósł stolicę Japonii z Kyoto do Edo, współcześnie znanego jako Tokio (To-Kyo to zapisanie sylab Kyo-To w odwrotnej kolejności).
W dniu 3 luty 1870 roku nastąpiło proklamowanie odrodzenia wielkiej doktryny Shinto, Kami-No-Michi, Drogi Bóstw Nieba. Wymagano rejestracji każdego dziecka w lokalnej świątyni Shinto, co dla małego Mikao było wielkim świętem i ogromnym przeżyciem duchowym. Zwykli obywatele Japonii nabyli w 1870 roku prawo posiadania nazwiska rodowego, co dotychczas było przywilejem rodowej arystokracji, stąd także konieczna była urzędowa rejestracja wszystkich żyjących obywateli.
W roku 1871, edykt cesarski nakazał kaście samurajów ściąć ich symboliczne koki z włosów, co było traumatycznym wydarzeniem dla wszystkich klanów tradycyjnych japońskich wojowników (bushi). W 1871 roku ukazała się także pierwsza oficjalna gazeta codzienna w Japonii, znana pod tytułem: "Yokohama Mainoichi Shimbun". Rząd Japonii zapsonsorował także swoim obywatelom będącym w służbie publicznej trwającą 18 miesięcy wycieczkę dla zapzonania z systemem politycznym i społecznym krajów zachodnich, takich jak USA i niektóre państwa Europy. W 1872 roku powstały podstawy powszechnego systemu oświaty publicznej, a także po raz pierwszy w historii powołano w Japonii ministerstwo armii (wojska) i marynarki wojennej.
W dniu 11 kwietnia 1873 roku urodził się Toshihiro Eguchi, jeden z późniejszych uczniów Mikao Usui Sensei i wielki propagator leczenia poprzez dotyk dłońmi w Japonii.
W latach 1874 - 1877 miały miejsce rozruchy i zamieszki ruchu protestacyjnego samurajów, bardzo niezadowolonych ze zmian społecznych i politycznych w dotąd feudalnej Japonii, które zafascynowały młodego Usui Mikao, że postanowił uczyć się fachu szermierczego samurajów, jak tylko osiągnie ku temu odpowiedni wiek (od 12-tego roku życia uczono władać mieczem). W roku 1877 zalegalizowano także chrześcijaństwo w Japonii, które wcześniej było całkowicie zakazane.
W młodości Usui-son osiągnął wysoki poziom zaawansowania w kilku sztukach walki typu japońskiego Ju-Jutsu (Dźu-Dźutsu) oraz w Kiko (Kikou - japońskiej wersji Chi Kung). Od wieku 12 lat szkolił się również w sztuce walki na miecze samurajskie - Yagyu Shinkage Ryu, w której mając 20 kilka lat osiągnął najwyższą sprawność Menkyo Kaiden. Znany był z wiedzy specjalistycznej w tym zakresie i był bardzo szanowany przez znanych mistrzów sztuk wojennych (Bu-Jutsu) swoich czasów. To w roku szkolnym 1877/78 młody, ledwie 12 lat mający Mikao Usui rozpoczął intensywne treningi sztuk walki w stylu szkoły Yagyu Shinkage Ryu. Studiował starą sztukę Ken-Jutsu oraz Ju-Jutsu stając się mistrzem sztuk walki w wieku lat dwudziestu kilku, z tytułem Menkyo Kaiden czyli licencją pełnego opanowania tego systemu walki i prawem nauczania. Dzięki temu, propagowane później przez Usui-son Reiki stało się bardzo popularne wśród adeptów sztuk walki w ówczesnej Japonii i ciągle ma wysoką renomę duchowego leczenia wśród szamanów i wojowników.
W roku 1889 Mikao Usui otrzymał najwyższy certyfikat Menkyo Kaiden (pełny przekaz z prawem prowadzenia własnego dojo i szkolenia uczniów) w starej szkole sztuk walki Yagyu Ryu, gdzie nauczano walki wręcz typu Ju-Jutsu oraz walki samurajską szablą, kataną, a także innymi broniami jak naginata, yari etc. Pełne opanowanie tradycyjnego stylu walki w zaledwie 12 lat udaje się jedynie nielicznym, bardzo wybitnym wojownikom (bushi).
Mikao Usui urodzony został w drugiej połowie XIX wieku, we wsi Taniai-mura, obecnie nazwanej Miyama-cho (niektóre źródła podają starą nazwę wsi Yago) w dzielnicy Yamagata Prefektury Gifu, Kyoto, gdzie jego przodkowie żyli od jedenastu pokoleń. Usui-son miał siostrę i dwóch braci, z których jeden studiował tradycyjną medycynę czyli Kampo. Jego rodzina należała do odłamu buddyzmu Tendai, więc gdy miał cztery lata, w 1869 roku posłano go do Klasztoru Tendai niedaleko góry Kurama, w którym to otrzymał podstawową edukację.
W roku 1868 Cesarz Meiji przeniósł stolicę Japonii z Kyoto do Edo, współcześnie znanego jako Tokio (To-Kyo to zapisanie sylab Kyo-To w odwrotnej kolejności).
W dniu 3 luty 1870 roku nastąpiło proklamowanie odrodzenia wielkiej doktryny Shinto, Kami-No-Michi, Drogi Bóstw Nieba. Wymagano rejestracji każdego dziecka w lokalnej świątyni Shinto, co dla małego Mikao było wielkim świętem i ogromnym przeżyciem duchowym. Zwykli obywatele Japonii nabyli w 1870 roku prawo posiadania nazwiska rodowego, co dotychczas było przywilejem rodowej arystokracji, stąd także konieczna była urzędowa rejestracja wszystkich żyjących obywateli.
W roku 1871, edykt cesarski nakazał kaście samurajów ściąć ich symboliczne koki z włosów, co było traumatycznym wydarzeniem dla wszystkich klanów tradycyjnych japońskich wojowników (bushi). W 1871 roku ukazała się także pierwsza oficjalna gazeta codzienna w Japonii, znana pod tytułem: "Yokohama Mainoichi Shimbun". Rząd Japonii zapsonsorował także swoim obywatelom będącym w służbie publicznej trwającą 18 miesięcy wycieczkę dla zapzonania z systemem politycznym i społecznym krajów zachodnich, takich jak USA i niektóre państwa Europy. W 1872 roku powstały podstawy powszechnego systemu oświaty publicznej, a także po raz pierwszy w historii powołano w Japonii ministerstwo armii (wojska) i marynarki wojennej.
W dniu 11 kwietnia 1873 roku urodził się Toshihiro Eguchi, jeden z późniejszych uczniów Mikao Usui Sensei i wielki propagator leczenia poprzez dotyk dłońmi w Japonii.
W latach 1874 - 1877 miały miejsce rozruchy i zamieszki ruchu protestacyjnego samurajów, bardzo niezadowolonych ze zmian społecznych i politycznych w dotąd feudalnej Japonii, które zafascynowały młodego Usui Mikao, że postanowił uczyć się fachu szermierczego samurajów, jak tylko osiągnie ku temu odpowiedni wiek (od 12-tego roku życia uczono władać mieczem). W roku 1877 zalegalizowano także chrześcijaństwo w Japonii, które wcześniej było całkowicie zakazane.
W młodości Usui-son osiągnął wysoki poziom zaawansowania w kilku sztukach walki typu japońskiego Ju-Jutsu (Dźu-Dźutsu) oraz w Kiko (Kikou - japońskiej wersji Chi Kung). Od wieku 12 lat szkolił się również w sztuce walki na miecze samurajskie - Yagyu Shinkage Ryu, w której mając 20 kilka lat osiągnął najwyższą sprawność Menkyo Kaiden. Znany był z wiedzy specjalistycznej w tym zakresie i był bardzo szanowany przez znanych mistrzów sztuk wojennych (Bu-Jutsu) swoich czasów. To w roku szkolnym 1877/78 młody, ledwie 12 lat mający Mikao Usui rozpoczął intensywne treningi sztuk walki w stylu szkoły Yagyu Shinkage Ryu. Studiował starą sztukę Ken-Jutsu oraz Ju-Jutsu stając się mistrzem sztuk walki w wieku lat dwudziestu kilku, z tytułem Menkyo Kaiden czyli licencją pełnego opanowania tego systemu walki i prawem nauczania. Dzięki temu, propagowane później przez Usui-son Reiki stało się bardzo popularne wśród adeptów sztuk walki w ówczesnej Japonii i ciągle ma wysoką renomę duchowego leczenia wśród szamanów i wojowników.
 |
| Wojownicy Yagyu Shinkage Ryu z Klanu Chiba - Współcześnie Szkoła Hokushin Ittō-ryū Hyōhō |
Mikao Usui Sensei w wieku lat czterech został oddany do buddyjskiej przyklasztornej szkoły Tendai Zen (Kontemplacji Wielkich Niebios) w której przebywał przez wiele lat odbierając znamienite i wszechstronne wykształcenie. Regularnie praktykował w miejscach duchowej mocy na świętej górze Kurama w Kioto, gdzie znajdował się klasztor buddyjski oraz świątynia shinto (japoński taoizm), w których zajmowano się wszechstronnie różnymi metodami uzdrawiania i terapii, w tym starym Reiki (chińskie Lingqi, Ling Chi).
Usui-son Sensei studiował taoistyczny qigong (chi-kung) zwany z japońska Ki-Ko (Ki-Kou, Kiko), osiągając wysoki poziom wtajemniczenia oraz wielkie zdolności terapeutyczne.
Jako dorosły człowiek, podróżował do kilku zachodnich krajów, w tym do Chin, by pobierać nauki , ale te zachodnie kraje o ktorych wspominają w Japonii, z punktu widzenia Japonii, to Korea, Rosja i Chiny - jedyne zresztą w jakich był, chociaż nejlepiej jest udokumentowany krótki pobyt w Chinach. Po drodze przytrafiały się szukającemu dobra dla ludzkości Usui rozmaite niefortunne przygody, lecz nie zraził się jednak i wciąż się uczył dążąc do odnalezienia i odnowienia starożytnego Rei-Ki.
Jako dorosły człowiek, podróżował do kilku zachodnich krajów, w tym do Chin, by pobierać nauki , ale te zachodnie kraje o ktorych wspominają w Japonii, z punktu widzenia Japonii, to Korea, Rosja i Chiny - jedyne zresztą w jakich był, chociaż nejlepiej jest udokumentowany krótki pobyt w Chinach. Po drodze przytrafiały się szukającemu dobra dla ludzkości Usui rozmaite niefortunne przygody, lecz nie zraził się jednak i wciąż się uczył dążąc do odnalezienia i odnowienia starożytnego Rei-Ki.
Wiele razy w swoim życiu Usui-son podejmował okresy intensywnej, zwykle buddyjskiej praktyki medytacyjnej w odosobnieniu zwane Isyu Guo, a trwające zgodnie z nauką Sutry Lotosu 21 dni dla zaawansowanych, a 7 dni dla początkujących. W tym czasie dokonuje się oczyszczającego postu na samej wodzie oraz intensywnych medytacji i modlitw jakie opisane są w Sutrze Lotosu. Odosobnień buddyjskich dokonywał Usui-son pod świętym cedrem na szczycie góry Kurama (Kurama Yama), gdzie także znajduje się mała shintoistyczna świątynka Mao-son zwana Okunoin Mao-Den.
Mikao Usui Sensei urodził się w rodzinie, gdzie buddyjska tradycja była kultywowana od 11 pokoleń, a to w związku z buddyjską tradycją Tendai oraz Mikkyo. Przez wczesne lata dorosłego życia Usui żył w Kyoto ze swoją żoną, Sadako Suzuki i dwojgiem dzieci, synem i córką. Jego syn, Fuji Usui, zajął się interesami ojca po jego śmierci. Usui-son osiągnął stanowiska prywatnego sekretarza i ochraniarza Ministra Kolei (pana Shimpei Goto), Ministra Łączności i Ministra Spraw Wewnętrznych (Pei Gotoushin).
Kiedy w 1888 roku mając 23 lata podczas epidemii w Kyoto, Usui Mikao zaraził się cholerą i był bardzo bliski śmierci, miał wtedy subtelne wizje Światła Buddy Amitaby, Buddy Nieskończonego Światła, który dawał mu bezpośrednie instrukcje co do dalszego rozwoju wewnętrznego. Było to dla Usui-son przełomowe, potężne doświadczenie duchowe, po którym postanowił zrobić rozrachunek swojego życia. Rozwinął wtedy żywe zainteresowanie ezoterycznym uzdrawianiem buddyjskim oraz sintoistycznym i chciał nauczyć się metod leczenia duchowego, aby przynieść korzyść ludzkości.
Kiedy Usui-son wyzdrowiał zaczął dyskutować o swoich duchowych doświadczeniach i wizjach ze swoją rodziną i duchownym opiekunem rodziny z Tendai Zen. Oni jednak bardzo się na niego obrazili, szczególnie z powodu jego relacji z wizji świętych bóstw i bodhisatwów, a duchowny Tendai Zen uderzył Usui-son w głowę i usunął jego portret z rodzinnej Świątyni, gdzie były portrety wszystkich uczniów i adeptów.
Usui-son, zdeterminowany aby znaleźć odpowiedzi na pytania dotyczące wewnętrznych wizji z okresu choroby, spotkał w końcu starszego buddyjskiego duchownego szkoły Shingon Zen, Mistrza Watanabe, który rozpoznał w Usui olbrzymi potencjał duchowy i przyjął go jako swego ucznia duchowego. Usui-son stał się wtedy solidnie praktykującym buddystą Shingon Zen, przez co jego rodzina bardzo emocjonalnie związana ze szkołą Tendai Zen, poczuła się urażona, dlatego odcięli go od rodzinnych przodków i majątków, uważając za zdrajcę rodziny i przodków.
Mikao Usui-son spędził wiele czasu i wydał dużo pieniędzy na studia i zbieranie buddyjskich oraz szintoistycznych pism o oświeceniu i uzdrawianiu duchowym. Szczególnie, studiował buddyjskie techniki uzdrawiania i inwestował wiele czasu i pieniędzy w zbieranie starych medycznych tekstów. W samym Kyoto znajdowało się wiele obszernych buddyjskich bibliotek i klasztorów, które posiadały zbiory starożytnych tekstów, ale Usui-son podróżował do różnych japońskich ośrodków aby zdobyć kolejne stare i zapomniane traktaty o duchowym uzdrawianiu oraz zapiski na ten temat z dawnych japońskich kronik.
Jeszcze w młodości związał się z mistyczno-ezoteryczną grupą noszącą nazwę Rei Jyutsu Kai. Grupa RJK miała swoje centrum u podstawy świętej góry Kurama Yama, na północ od Kyoto, a nazwę objaśnia się jako Stowarzyszenie Sztuk Duchowych. Pod koniec lat 90-tych XIX wieku Usui-son natknął się na rękopisy zawierające komplet metod, których szukał tak pracowicie przez około dekadę, a które stały się podstawą do wskrzeszenia pradawnej duchowej sztuki uzdrawiania znanej jako Rei Ki. Jeden z najbardziej przełomowych okresów to lata 1899-1902, kiedy to przeszedł na ponad trzy lata trwające odosobnienie buddyjskie pod okiem mistrzów Shingon Zen, odosobnienie mające na celu Oświecenie, Satori (悟).
Po trzech tygodniach kończącego trzy lata odosobnienia leczniczego postu na wodzie (Isyu Guo), o północy poczuł w swoim mózgu potężne wstrząsające nim wyładowanie, tak jakby został uderzony przez błyskawicę z niebios. Stracił przytomność i obudził się gdy był już świt, sierpniowy poranek 1902 roku. Wypełnił się wtedy niezwykle orzeźwiającym uczuciem jakiego nie doznał nigdy przedtem. Świetlista energia całego wszechświata przeniknęła jego ciało i umysł. Nastał świt oświecenia dla Mikao Usui. Odtąd, każdego roku w lipcu i sierpniu, przed swoimi kolejnymi urodzinami podejmował Isyu Guo, trwający 21 dni leczniczy post na wodzie.
Podczas pierwszego schodzenia z góry Kuryama w 1902 roku i powrotu do buddyjskiego klasztoru Usui-son skaleczył się w palec u nogi. Dotknął go, a krwawienie oraz ból ustały, zaś w dłoniach poczuł silne ciepło i przepływ jakiegoś prądu. Schodząc z góry Kurama Yama zaszedł do chaty dla podróżnych, ponieważ odczuł silny głód po poście. Jako mnich w stosownej szacie dostał obfity posiłek, co było nie do pomyślenia, biorąc pod uwagę czas 21 postu, podczas którego pił tylko wodę źródlaną w miejscu odosobnienia. Posiłek, ku zdumieniu gospodarza domu, nie zaszkodził mu, a wzmocnił. Trzecim cudem było zlikwidowanie bólu zęba dziewczynie usługującej w karczmie, poprzez nałożenie rąk na jej twarz. W końcu po przybyciu do klasztoru zastał tam chorego opata, który leżał w łóżku złożony kryzysem artretyzmu, i jego również skutecznie uleczył, co wywołało zdumienie w klasztorze. Przez siedem lat udzielał daru uzdrawiania zwanego od starożytności Rei-Ki w żebraczej dzielnicy Kyoto, osiągając wiele wspaniałych rezultatów. Uzdrawiał żebraków i wskazywał im nową drogę życia, zauważył jednak, że ci woleli żebrać, niż uczciwie zarabiać na życie. To go zniechęciło i postanowił opuścić dzielnice żebraków, a spotkał się nawet z tym, że żebracy mieli mu za złe, że ich leczył, ponieważ lecząc, zmuszał ich do szukania uczciwej pracy.
Jako że uzdrawianie i inicjowanie metodami Reiki Ryoho miało miejsce przynajmniej już od 1902 roku, warto pamiętać skąd się bierze w Usui Reiki Ryoho system kolejnych przekazów inicjacyjnych, transmisji nauk i metod praktycznych terapii wraz z przekazem inicjacyjnym. Tradycje Onmyodo czyli In-Yo-Dou (陰陽道), a także buddyzm i shintoizm (japoński taoizm) jako odniesień do wtajemniczeń, poziomów energetycznych i stanów oświecenia używają symboliki gwiazd Wielkiego Wozu (Pługa) i Gwiazdy Polarnej. Wielki Wóz, część Wielkiej Niedźwiedzicy, to siedem gwiazd znanych jako Hokuto Shichisei (北斗七星), a Gwiazda Polarna jest jak mistrz, który pozostaje nieruchomo jako Ósmy Poziom, Hokuto Myōken Bosatsu (北斗妙見菩薩) lub Hokuto-ten (北斗天) lub w skrócie Myōken (妙見), zależnie od szkoły czy tradycji lokalnej. Gwiazdy Wielkiego Wozu dzielą się na dwie grupy, jako podstawowe mamy Cztery Gwiazdy Kół Wozu (Shoden), a jako poziom nieco bardziej zaawansowany Trzy Gwiazdy Dyszla Wozu (Okuden Zen-Ki). W Polu Gwiazdy Polarnej mamy oczywiście gwiazdy Małego Wozu, które kojarzone są z wyższymi wtajemniczeniami. Hokuto (北斗) to Wielki Wóz, a siedem jego gwiazd w kontekście ezoterycznych wtajemniczeń i poziomów duchowego wzrostu jest dokładnie ponumerowanych tworząc Hokuto Shichisei (北斗七星) - siedem gwiazd Wielkiego Wozu. Stąd siedem inicjacji dla Pierwszego (Shoden) i Drugiego (Okuden Zen-Ki) Stopnia Reiki, a także Siedem Pozycji Wymiany Ki w praktyce Reiki, co znamy jako system Shichiyōsei (七曜星), odniesienie do Siedmiu Gwiazd Wielkiego Wozu. Cztery Koła Wozu zwane są Tokai (Kai), a Trzy Gwiazdy Dyszla Tohyo (Hyo). Szósta w kolejności gwiazda Wielkiego Wozu (Pługa), środkowa w Dyszlu, jest podwójna (układ Mizar-Alkor) i stanowi zaczątek Ósmego Poziomu oraz symbolizuje poziom głęboko mistyczno-magiczny.
W dawnych tradycjach Shinto (taoizmu japońskiego) Myōken Shin (妙見神) lub Myoukenjin (妙見神), a w dawnych naukach shinto także Ame no Minaka Nushi no Mikoto (天御中主尊 lub 天之御中主尊) - Władca Środka Nieba, Władca Wszystkich Niebian - jest mitycznym bóstwem obszaru polarnego znanego jako Gwiazda Polarna i Mały Wóz, z którego Gwiazda Północy jest siódmym stopniem wtajemniczenia. Deifikację energii czy ducha obszaru wokół Gwiazdy Polarnej pierwotnie zwano Hokushin (北辰). W czasach późniejszych, za sprawą buddyjskich innowacji, z powodu deifikacji Wielkiego Wozu pod tą samą nazwą, zaczęto używać nazwy Hokuto (北斗). Termin Myōken (妙見), rozumiany jako obszar Gwiazdy Polarnej (z Małym Wozem) i Wielkiego Wozu, dosłownie oznacza niebiańskie oczy lub wszystkowidzące oczy, jasnowidzenie, przenikliwy wzrok. W Japonii tradycje duchowo-mistyczne i uzdrowicielskie mające w ofercie praktyki i rytuały związane z Polem Gwiazdy Polarnej i Wielkiej Niedźwiedzicy znanym jako Hokuto Shichisei (北斗七星) są powszechnego w grupach wywodzących się z Onmyōdō (陰陽道) i różnych nurtów mieszanych taoistyczno-buddyjsko-shintoistycznych. W Onmyodo i jego licznych pochodnych grupach Myoken często nazywany jest terminem Chintaku Reifujin (鎮宅霊符神) - Źródło Rei (霊), a wśród grup bardziej taoistycznych Taizan Fukun (泰山府君) lub Taiichi (太一), Wielka Jednia. Myoken jest także patronem Wojowników, Bushi i Yamabushi, stąd koncept znany jest w tradycyjnych japońskich sztukach walki, z których wyrósł zwyczaj nadawania siedmiu stopni Dan. Każdy 15-ty dzień miesiąca księżycowego (Dzień Pełni) jest w Japonii nazywany Myōken’s Ennichi (縁日), dosłownie Dniem Połączenia i w wielu nurtach dawnej duchowości japońskiej uchodzi za rodzaj święta z uroczystymi celebracjami i medytacjami. Pozostałe dobre dni połączenia energetycznego czy duchowego to 5, 25 i 30 (Dzień Nowiu) miesiąca księżycowego. Trzeba pamiętać, że liczba Siedem ma w kontekście inicjacji pewne szczególne znaczenie pochodzące z zamierzchłych czasów początków japońskiej kultury i cywilizacji, gdzie z chaosu wyłoniło się Pierwsze Stwórcze Światło w postaci Ame-no-minaka-nushi-no-kami (天之御中主神), Pra-Światło, Pra-Początek.
W 1907 roku Mikao Usui wziął ślub z Sadako Suzuki, wielce oddaną buddystką szkoły Tendai. Jego piersze dziecko, syn Fuji urodził się w 1908 roku, żył aż do 1946 roku. W roku 1913 urodziła się Toshiko córka Mikao Usui-son, jako jego drugie dziecko z Sadako Suzuki.
W lutym 1909 roku ezoteryczna grupa Omoto-Kyo opublikowała pierwszy numer swojego czasopisma pod tytułem "Chokurei-Gun" - Prowadzenie Duchowej Armii. Czasopismo to poruszało wiele tematów ówczesnych środowisk uzdrowicielskich, duchowych, ezoterycznych oraz badających zjawiska paranormalne, było wielką inspiracją dla badań i studiów prowadzonych przez Usui-son.
W 1912 roku zmarł wielki cesarz Meiji, a tron Japonii objął księżę Yoshihito stając się cesarzem Taisho, co stało się mobilizacją do upamiętnienia duchowej spuścizny tego wielkiego władcy Japonii, w tym jego poematów Waka i Pięciu Zasad Meiji.
Pewnego dnia, już w 1914 roku, z okazji swoich 49 urodzin, dopełniając ezoterycznej liczby lat siódmego siedmiolecia swojego życia, Usui-son udał się na górę Kurama na kolejne 21 dni, by pościć i medytować, odbyć zwyczajowe, urodzinowe Isyu Guo. Pod koniec okresu medytacji, poczuł wspaniałą i potężną Moc Reiki spływającą z niebios do czubka jego głowy, co doprowadziło do odtworzenia pradawnego systemu uzdrawiania Reiki. Usui wpierw użył Mocy Reiki na sobie, a potem na swej rodzinie. Ponieważ działało dobrze lecząc z różnych schorzeń, postanowił podzielić się tą wiedzą ze społeczeństwem. Rozpoczął stopniowe gromadzenie uczniów, szkolenia dla zainteresowanych stosowaniem tej ezoterycznej terapii opartej na ugruntowanym i umocnionym doświadczeniu Oświecenia.
W 1914 roku japoński terapeuta i jeden z wczesnych uczniów Mikao Usui, Mataji Kawakami podjął naukę Reiki, która zaowocowała piękną książką o Reiki Ryoho wydaną około 1919 roku, a złożoną z materiałów jakie wcześniej wśród uczniów i sympatyków Reiki krążyły w formie rękopisów. W tym czasie pojęcie Reiki oraz Reiki Ryoho jest dobrze znane i nawet dość popularne. Działa Reikan Tonetsu Ryoho prowadzone przez Reikaki Ishinuki, działa Senshinryu Reiki Ryoho prowadzone przez Kogetsu Matsubara, działa także Seido Reishojutsu kierowane przez Reisen Oyama.
W marcu 1915 roku ukazała się po raz pierwszy w dużym nakładzie książka Kenzen no Genri (Zasady Zdrowia) autorstwa Dr. Bizan (Miyama) Suzuki omawiająca Pięć Zasad Reiki jako spuściznę cesarza Meiji oraz wskazania dla duchowego uzdrawiania metodami Reiki. Poprzednie wydania z 1914 roku było nisko nakładowe ale wydano ją szybko po raz drugi, gdyż okazała się bardzo poszukiwaną lekturą ówczesnej Japonii.
W latach 1918-1921 Usui-son podjął kolejne, po okresie trzyletniego odosobnienia na przełomie wieków, szczególnie intensywne praktyki Zen, rozwoju mocy uzdrawiania oraz sztuk walki Yagyu i Shinkage, wszystko oczywiście na Górze Kurama.
W 1919 roku Morihei Tanaka Sensei, przyjaciel i uczeń Mikao Usui Sensei z jego rodzinnej prefektury Gifu, opublikował swoje wielkie dzieło życia: "Taireido: Nowe objawienie ukazujące prawdziwą sztukę życia". TaiReiDo czy Tai Rei Do dosłownie oznacza Drogę Wielkiej Duszy lub Drogę Wielkiego Ducha, Tai - Wielka, Rei - Dusza, Duch, Do - Droga. Od 1920 roku, książka ta stała się w Japonii bestselerem, podbijając także strefę anglojęzyczną. Morihei Tanaka Sensei był jednym z ówczesnych uczniów Mikao Usui Sensei, a jego dzieło przyczyniło się do późniejszej popularności Usui Reiki. Morihei Tanaka, podobnie jak Mikao Usui pracowali nad odnowieniem starożytnych tradycji duchowych w nowoczesnej Japonii.
W 1919 roku Mataji Kawakami, terapeuta i lekarz tradycyjnej medycyny japońskiej opublikował znaną książkę Reiki Ryoho To Sono Koka - Metoda Reiki i jej efekty, która omawiała starożytne praktyki Reiki znane w Japonii od tysięcy lat jako część energetyczno-duchową tradycyjnej medycyny. Książka ta przypominała społeczeństwu o duchowej metodzie uzdrawiania i dającej długowieczność "energii żółwiowej". Termin Reiki Ryoho w sensie duchowej metody uzdrawiania czy duchowej terapii jest w Japonii znany i używany od wieków, a właściwie od przynajmniej 2,5 tysiąca lat. Wedle ówczesnych uczniów Mikao Usui zdecydował wtedy o bardziej otwartym oferowaniu nauki systemu Reiki dla społeczeństwa, gdyż dotąd praktykowane było tylko w gronie dobrze dobranych uczniów, spośród członków dalszej rodziny, znajomych i przyjaciół oraz pacjentów, którzy cudownie wyzdrowieli i chcieli nauczyć się metody aby spłacić swój dług życia lecząc potrzebujących w swojej okolicy.
Z czasem, kiedy miał już więcej zaawansowanych uczniów Szkoły Reiki, otworzył Klinikę Usui Reiki w Harajuku, Aoyama w Tokyo, w dniu 10 kwietnia 1921, 10 roku okresu Taisho (1921). Nie tylko oferował zabiegi niezliczonym ludziom, z których niektórzy przybyli z bardzo daleka, ale też organizował dłuższe warsztaty i dzielił się wiedzą o Reiki. We wrześniu, 12 roku okresu Taisho (1923), niszczycielskie trzęsienie ziemi wstrząsnęło Tokyo. Tysiące zginęło, zostało rannych bądź chorych w wyniku trzęsienia. Mikao Usui-son cierpiał z tego powodu, lecz wprowadził Reiki do zniszczonego miasta i użył swoich uzdrowicielskich mocy, by pomóc tym, którzy przeżyli. Wkrótce, jego klinika stała się za mała by pomieścić wszystkich pacjentów, więc w lutym, 14 roku okresu Taisho (1925), zbudował nową klinikę w pobliżu Tokyo, w Nakano. Jego sława rozeszła się szybko po Japonii, pojawiły się zaproszenia do odległych miast i wsi. Wpierw udał się do Kure, potem do prefektury Hiroshima, potem do Saga i Fukuyama.
Kiedy w 1888 roku mając 23 lata podczas epidemii w Kyoto, Usui Mikao zaraził się cholerą i był bardzo bliski śmierci, miał wtedy subtelne wizje Światła Buddy Amitaby, Buddy Nieskończonego Światła, który dawał mu bezpośrednie instrukcje co do dalszego rozwoju wewnętrznego. Było to dla Usui-son przełomowe, potężne doświadczenie duchowe, po którym postanowił zrobić rozrachunek swojego życia. Rozwinął wtedy żywe zainteresowanie ezoterycznym uzdrawianiem buddyjskim oraz sintoistycznym i chciał nauczyć się metod leczenia duchowego, aby przynieść korzyść ludzkości.
Kiedy Usui-son wyzdrowiał zaczął dyskutować o swoich duchowych doświadczeniach i wizjach ze swoją rodziną i duchownym opiekunem rodziny z Tendai Zen. Oni jednak bardzo się na niego obrazili, szczególnie z powodu jego relacji z wizji świętych bóstw i bodhisatwów, a duchowny Tendai Zen uderzył Usui-son w głowę i usunął jego portret z rodzinnej Świątyni, gdzie były portrety wszystkich uczniów i adeptów.
Usui-son, zdeterminowany aby znaleźć odpowiedzi na pytania dotyczące wewnętrznych wizji z okresu choroby, spotkał w końcu starszego buddyjskiego duchownego szkoły Shingon Zen, Mistrza Watanabe, który rozpoznał w Usui olbrzymi potencjał duchowy i przyjął go jako swego ucznia duchowego. Usui-son stał się wtedy solidnie praktykującym buddystą Shingon Zen, przez co jego rodzina bardzo emocjonalnie związana ze szkołą Tendai Zen, poczuła się urażona, dlatego odcięli go od rodzinnych przodków i majątków, uważając za zdrajcę rodziny i przodków.
Mikao Usui-son spędził wiele czasu i wydał dużo pieniędzy na studia i zbieranie buddyjskich oraz szintoistycznych pism o oświeceniu i uzdrawianiu duchowym. Szczególnie, studiował buddyjskie techniki uzdrawiania i inwestował wiele czasu i pieniędzy w zbieranie starych medycznych tekstów. W samym Kyoto znajdowało się wiele obszernych buddyjskich bibliotek i klasztorów, które posiadały zbiory starożytnych tekstów, ale Usui-son podróżował do różnych japońskich ośrodków aby zdobyć kolejne stare i zapomniane traktaty o duchowym uzdrawianiu oraz zapiski na ten temat z dawnych japońskich kronik.
Jeszcze w młodości związał się z mistyczno-ezoteryczną grupą noszącą nazwę Rei Jyutsu Kai. Grupa RJK miała swoje centrum u podstawy świętej góry Kurama Yama, na północ od Kyoto, a nazwę objaśnia się jako Stowarzyszenie Sztuk Duchowych. Pod koniec lat 90-tych XIX wieku Usui-son natknął się na rękopisy zawierające komplet metod, których szukał tak pracowicie przez około dekadę, a które stały się podstawą do wskrzeszenia pradawnej duchowej sztuki uzdrawiania znanej jako Rei Ki. Jeden z najbardziej przełomowych okresów to lata 1899-1902, kiedy to przeszedł na ponad trzy lata trwające odosobnienie buddyjskie pod okiem mistrzów Shingon Zen, odosobnienie mające na celu Oświecenie, Satori (悟).
Po trzech tygodniach kończącego trzy lata odosobnienia leczniczego postu na wodzie (Isyu Guo), o północy poczuł w swoim mózgu potężne wstrząsające nim wyładowanie, tak jakby został uderzony przez błyskawicę z niebios. Stracił przytomność i obudził się gdy był już świt, sierpniowy poranek 1902 roku. Wypełnił się wtedy niezwykle orzeźwiającym uczuciem jakiego nie doznał nigdy przedtem. Świetlista energia całego wszechświata przeniknęła jego ciało i umysł. Nastał świt oświecenia dla Mikao Usui. Odtąd, każdego roku w lipcu i sierpniu, przed swoimi kolejnymi urodzinami podejmował Isyu Guo, trwający 21 dni leczniczy post na wodzie.
Podczas pierwszego schodzenia z góry Kuryama w 1902 roku i powrotu do buddyjskiego klasztoru Usui-son skaleczył się w palec u nogi. Dotknął go, a krwawienie oraz ból ustały, zaś w dłoniach poczuł silne ciepło i przepływ jakiegoś prądu. Schodząc z góry Kurama Yama zaszedł do chaty dla podróżnych, ponieważ odczuł silny głód po poście. Jako mnich w stosownej szacie dostał obfity posiłek, co było nie do pomyślenia, biorąc pod uwagę czas 21 postu, podczas którego pił tylko wodę źródlaną w miejscu odosobnienia. Posiłek, ku zdumieniu gospodarza domu, nie zaszkodził mu, a wzmocnił. Trzecim cudem było zlikwidowanie bólu zęba dziewczynie usługującej w karczmie, poprzez nałożenie rąk na jej twarz. W końcu po przybyciu do klasztoru zastał tam chorego opata, który leżał w łóżku złożony kryzysem artretyzmu, i jego również skutecznie uleczył, co wywołało zdumienie w klasztorze. Przez siedem lat udzielał daru uzdrawiania zwanego od starożytności Rei-Ki w żebraczej dzielnicy Kyoto, osiągając wiele wspaniałych rezultatów. Uzdrawiał żebraków i wskazywał im nową drogę życia, zauważył jednak, że ci woleli żebrać, niż uczciwie zarabiać na życie. To go zniechęciło i postanowił opuścić dzielnice żebraków, a spotkał się nawet z tym, że żebracy mieli mu za złe, że ich leczył, ponieważ lecząc, zmuszał ich do szukania uczciwej pracy.
 |
| Siedem gwiazd Wielkiego i Małego Wozu - Symbole Siedmiu Poziomów Energii i Inicjacji |
 |
| Siedem Gwiazd Wozu - Symbole Siedmiu Mniejszych i Większych Wtajemniczeń |
 |
| Siedem Gwiazd - Siedem Poziomów Energii i Siedem Inicjacji |
W 1907 roku Mikao Usui wziął ślub z Sadako Suzuki, wielce oddaną buddystką szkoły Tendai. Jego piersze dziecko, syn Fuji urodził się w 1908 roku, żył aż do 1946 roku. W roku 1913 urodziła się Toshiko córka Mikao Usui-son, jako jego drugie dziecko z Sadako Suzuki.
W lutym 1909 roku ezoteryczna grupa Omoto-Kyo opublikowała pierwszy numer swojego czasopisma pod tytułem "Chokurei-Gun" - Prowadzenie Duchowej Armii. Czasopismo to poruszało wiele tematów ówczesnych środowisk uzdrowicielskich, duchowych, ezoterycznych oraz badających zjawiska paranormalne, było wielką inspiracją dla badań i studiów prowadzonych przez Usui-son.
W 1912 roku zmarł wielki cesarz Meiji, a tron Japonii objął księżę Yoshihito stając się cesarzem Taisho, co stało się mobilizacją do upamiętnienia duchowej spuścizny tego wielkiego władcy Japonii, w tym jego poematów Waka i Pięciu Zasad Meiji.
Pewnego dnia, już w 1914 roku, z okazji swoich 49 urodzin, dopełniając ezoterycznej liczby lat siódmego siedmiolecia swojego życia, Usui-son udał się na górę Kurama na kolejne 21 dni, by pościć i medytować, odbyć zwyczajowe, urodzinowe Isyu Guo. Pod koniec okresu medytacji, poczuł wspaniałą i potężną Moc Reiki spływającą z niebios do czubka jego głowy, co doprowadziło do odtworzenia pradawnego systemu uzdrawiania Reiki. Usui wpierw użył Mocy Reiki na sobie, a potem na swej rodzinie. Ponieważ działało dobrze lecząc z różnych schorzeń, postanowił podzielić się tą wiedzą ze społeczeństwem. Rozpoczął stopniowe gromadzenie uczniów, szkolenia dla zainteresowanych stosowaniem tej ezoterycznej terapii opartej na ugruntowanym i umocnionym doświadczeniu Oświecenia.
W 1914 roku japoński terapeuta i jeden z wczesnych uczniów Mikao Usui, Mataji Kawakami podjął naukę Reiki, która zaowocowała piękną książką o Reiki Ryoho wydaną około 1919 roku, a złożoną z materiałów jakie wcześniej wśród uczniów i sympatyków Reiki krążyły w formie rękopisów. W tym czasie pojęcie Reiki oraz Reiki Ryoho jest dobrze znane i nawet dość popularne. Działa Reikan Tonetsu Ryoho prowadzone przez Reikaki Ishinuki, działa Senshinryu Reiki Ryoho prowadzone przez Kogetsu Matsubara, działa także Seido Reishojutsu kierowane przez Reisen Oyama.
W marcu 1915 roku ukazała się po raz pierwszy w dużym nakładzie książka Kenzen no Genri (Zasady Zdrowia) autorstwa Dr. Bizan (Miyama) Suzuki omawiająca Pięć Zasad Reiki jako spuściznę cesarza Meiji oraz wskazania dla duchowego uzdrawiania metodami Reiki. Poprzednie wydania z 1914 roku było nisko nakładowe ale wydano ją szybko po raz drugi, gdyż okazała się bardzo poszukiwaną lekturą ówczesnej Japonii.
W latach 1918-1921 Usui-son podjął kolejne, po okresie trzyletniego odosobnienia na przełomie wieków, szczególnie intensywne praktyki Zen, rozwoju mocy uzdrawiania oraz sztuk walki Yagyu i Shinkage, wszystko oczywiście na Górze Kurama.
W 1919 roku Morihei Tanaka Sensei, przyjaciel i uczeń Mikao Usui Sensei z jego rodzinnej prefektury Gifu, opublikował swoje wielkie dzieło życia: "Taireido: Nowe objawienie ukazujące prawdziwą sztukę życia". TaiReiDo czy Tai Rei Do dosłownie oznacza Drogę Wielkiej Duszy lub Drogę Wielkiego Ducha, Tai - Wielka, Rei - Dusza, Duch, Do - Droga. Od 1920 roku, książka ta stała się w Japonii bestselerem, podbijając także strefę anglojęzyczną. Morihei Tanaka Sensei był jednym z ówczesnych uczniów Mikao Usui Sensei, a jego dzieło przyczyniło się do późniejszej popularności Usui Reiki. Morihei Tanaka, podobnie jak Mikao Usui pracowali nad odnowieniem starożytnych tradycji duchowych w nowoczesnej Japonii.
W 1919 roku Mataji Kawakami, terapeuta i lekarz tradycyjnej medycyny japońskiej opublikował znaną książkę Reiki Ryoho To Sono Koka - Metoda Reiki i jej efekty, która omawiała starożytne praktyki Reiki znane w Japonii od tysięcy lat jako część energetyczno-duchową tradycyjnej medycyny. Książka ta przypominała społeczeństwu o duchowej metodzie uzdrawiania i dającej długowieczność "energii żółwiowej". Termin Reiki Ryoho w sensie duchowej metody uzdrawiania czy duchowej terapii jest w Japonii znany i używany od wieków, a właściwie od przynajmniej 2,5 tysiąca lat. Wedle ówczesnych uczniów Mikao Usui zdecydował wtedy o bardziej otwartym oferowaniu nauki systemu Reiki dla społeczeństwa, gdyż dotąd praktykowane było tylko w gronie dobrze dobranych uczniów, spośród członków dalszej rodziny, znajomych i przyjaciół oraz pacjentów, którzy cudownie wyzdrowieli i chcieli nauczyć się metody aby spłacić swój dług życia lecząc potrzebujących w swojej okolicy.
Klinika Usui Reiki w Tokio - 1921
Z czasem, kiedy miał już więcej zaawansowanych uczniów Szkoły Reiki, otworzył Klinikę Usui Reiki w Harajuku, Aoyama w Tokyo, w dniu 10 kwietnia 1921, 10 roku okresu Taisho (1921). Nie tylko oferował zabiegi niezliczonym ludziom, z których niektórzy przybyli z bardzo daleka, ale też organizował dłuższe warsztaty i dzielił się wiedzą o Reiki. We wrześniu, 12 roku okresu Taisho (1923), niszczycielskie trzęsienie ziemi wstrząsnęło Tokyo. Tysiące zginęło, zostało rannych bądź chorych w wyniku trzęsienia. Mikao Usui-son cierpiał z tego powodu, lecz wprowadził Reiki do zniszczonego miasta i użył swoich uzdrowicielskich mocy, by pomóc tym, którzy przeżyli. Wkrótce, jego klinika stała się za mała by pomieścić wszystkich pacjentów, więc w lutym, 14 roku okresu Taisho (1925), zbudował nową klinikę w pobliżu Tokyo, w Nakano. Jego sława rozeszła się szybko po Japonii, pojawiły się zaproszenia do odległych miast i wsi. Wpierw udał się do Kure, potem do prefektury Hiroshima, potem do Saga i Fukuyama.
Szkołę uzdrawiania duchowego znaną jako Usui Reiki Ryoho założył w Harakuju, Aoyama w Tokio w 1921 roku, formalnie ją rejestrując 11 kwietnia 1922 roku, jako Japońskie Stowarzyszenie Usui Reiki Ryoho (Nihon Usui Reiki Ryoho Gakkai) oraz otworzył małą klinikę opartą na terapii Reiki. Klinika ta znajdowała się w pobliżu pięknej cesarskiej i shintoistycznej świątyni Meiji Jingu poświęconej Cesarzowi Meiji, znanemu z napisania stu tysięcy wierszy Waka.
Dzień 11 kwietnia rokrocznie celebrowany jest jako rocznica powstania Japońskiego Stowarzyszenia Usui Reiki Ryoho. Dzień 11 kwietnia 2012 roku to 90-ta rocznica założenia Stowarzyszenia Usui Reiki w Japonii. W dniu 11 kwietnia 2022 wypada setna rocznica powstania URG (Usui Reiki Gakkai). Mikao Usui Shihanke (師範家) jako autoryzowany Roshi (Rośi, Roszi, Mistrz Oświecony) otworzył własne Dojo (czytaj: Dodźo) - tradycyjne japońskie pomieszczenie, którego używano zarówno jako świątyni medytacji i jako sali do treningów sztuk walki, spotkań, wykładów i zajęć warsztatowych - na zewnątrz Tokio, w Harajuku i zainaugurował zajęcia na których nauczał systemu Reiki Ryoho (Rei-Ho, Metoda Duchowa) nazywanego czasem Usui-Do lub Reiki-Do, a poprawniej Rei-Ho (Duchowa Metoda Leczenia) jako skrót od Reiki Ryoho.
Wiadomo, że w 1923 roku podczas większych praktycznych zajęć prowadzonych w Tokio, Mikao Usui i inni nauczyciele poziomu Shinpiden (Niebiańskiego Misterium) używali sekretnych znaków Reiki, zarówno w czasie Ceremonii Inicjacji (Sotsugyo Shiki), w czasie Reiju (Błogosławieństw) dla uczniów inicjowanych w czasie prowadzonych klas (Shuyokai) jak i do pracy mentalnej. W 1923 roku, Mikao Usui i jego rodzina ufundowali Bramę Torii w Taniai Mura.
W 1923 roku Mikao Usui Sensei w nazewnictwie poziomów inicjacji i rozwoju mocy Reiki uwzględnił jako alternatywę wprowadzony w sztukach walki przez Jigoro Kano i innych mistrzów Budo (Yamabushi) system gradacji oparty na stopniach Kyu i Dan, przekładając stosowany system inicjacyjnych otwarć i umocnień czy synchronizacji mniejszych stopni na sześć stopni Kyu oraz siedem stopni Dan, gdzie siódmy stopień Dan został po śmierci Mikao Usui zarezerwowany dla linii Prezydentów japońskiego Usui Reiki Gakkai i ich wyznaczanych następców (Rada Dyrektorów, Ciało Kierownicze), co obejmuje generalnie sześć osób, aktualnego Prezydenta Gakkai i pięciu członków Rady Kierowniczej (Zarządu). Stopnie 6-3 Kyu to poziom czterech inicjacji Shoden, stopnie 2 i 1 Kyu oraz 1 Dan to poziom inicjacji Okuden Zen-Ki (II Stopień), stopień 2 Dan to poziom Okuden Koe-Ki (Trzeci, Mistrzowski), stopnie inicjacyjne 3 do 5 Dan obejmują poziom czwarty Shinpiden, a stopnie 6 i 7 Dan obejmują piąty poziom duchowego mistrzostwa znany jako Gokuikaiden. Dzięki temu systemowi gradacji dokładnie wiemy ile jest w Usui Reiki inicjacyjnych poziomów rozwoju Mocy (trzynaście stopni inicjacji) i jak są podzielone na poziomy certyfikowanych uprawnień (Pięć poziomów od Shoden). Formalnie, Usui Reiki Gakkai wspomina jeszcze o szóstym wielkim poziomie, który nie jest dostępny dla ludzi, a którym jest samo Źródło Reiki, a dla ludzi religijnych Bóg, Absolut czy ich bóstwa (kami), bodhisatwowie, anioły etc., co ma znaczenie głównie symboliczne w medytacjach (gdy skupiamy się na spływającym Deszczu Energii Reiki, Świetle etc).
Oryginalne stopnie Reiki nawiązują do tradycji klanu rodziny Chiba z którego Mikao Usui pochodzi, a który znany jest także z kultywowania Tenshin Shōden Katori Shintō-ryū - dawnej sztuki walki mieczem, białymi broniami i walki wręcz. Tenshin Shōden Katori Shintō-ryū należy do rodziny japońskich sztuk walki znanych jako kōryū bujutsu 古流武術, czyli starych szkół wojennych. Początkowo nie stosowały one ani stopni uczniowskich kyū 級, ani stopni mistrzowskich dan 段, lecz tytuły oznaczające poziomy zaawansowania: kirikami (potem poziom 1-2 dan), mokuroku 目録 (poziom 5 dan) oraz menkyo 免許 (licencja). Tytuł menkyo oznacza „licencję” lub „zezwolenie” i pierwotnie dawał prawo do używania nazwy szkoły podczas pojedynków, jak również uprawniało posiadacza do przyznawania stopni innym po odbytej nauce. W obrębie tytułów można wyróżnić dodatkowe poziomy zaawansowania:
– shoden 初伝 (pierwszy etap w tradycji);
– chūden 中伝 (drugi etap w tradycji, dosłownie "środkowy");
– okuden 奥伝 (serce tradycji, wewnętrzny głęboki przekaz);
– kaiden 皆伝 (końcowy przekaz, pełna inicjacja);
– gokui 極意 (głęboka tajemnica), gdzie 極 goku, kyoku, kiwami oznacza najwyższą pozycję czy rangę, miejsce ekstremalne, tron, najwyższy punkt, gwiazdę polarną, a 意 i, kokoro, omou, omoi, oznacza ideał, umysł, sekret, serce, duszę; najwyższej rangi duszę, "środek nieba", najwyższe serce w danej sztuce.
Pomocnicy nauczycieli w Dojo (sali ćwiczeń) nazywani są Joshu (助手), co dosłownie oznacza Asystenta lub Asystentkę (Senpai), Pomocników, dosłownie "Pomocna Ręka", "Pomocna Dłoń". Ogół uczniów to Deshi, a uczniowie zamieszkujący przy Dojo to Uchi-Deshi.
Dzień 11 kwietnia rokrocznie celebrowany jest jako rocznica powstania Japońskiego Stowarzyszenia Usui Reiki Ryoho. Dzień 11 kwietnia 2012 roku to 90-ta rocznica założenia Stowarzyszenia Usui Reiki w Japonii. W dniu 11 kwietnia 2022 wypada setna rocznica powstania URG (Usui Reiki Gakkai). Mikao Usui Shihanke (師範家) jako autoryzowany Roshi (Rośi, Roszi, Mistrz Oświecony) otworzył własne Dojo (czytaj: Dodźo) - tradycyjne japońskie pomieszczenie, którego używano zarówno jako świątyni medytacji i jako sali do treningów sztuk walki, spotkań, wykładów i zajęć warsztatowych - na zewnątrz Tokio, w Harajuku i zainaugurował zajęcia na których nauczał systemu Reiki Ryoho (Rei-Ho, Metoda Duchowa) nazywanego czasem Usui-Do lub Reiki-Do, a poprawniej Rei-Ho (Duchowa Metoda Leczenia) jako skrót od Reiki Ryoho.
Wiadomo, że w 1923 roku podczas większych praktycznych zajęć prowadzonych w Tokio, Mikao Usui i inni nauczyciele poziomu Shinpiden (Niebiańskiego Misterium) używali sekretnych znaków Reiki, zarówno w czasie Ceremonii Inicjacji (Sotsugyo Shiki), w czasie Reiju (Błogosławieństw) dla uczniów inicjowanych w czasie prowadzonych klas (Shuyokai) jak i do pracy mentalnej. W 1923 roku, Mikao Usui i jego rodzina ufundowali Bramę Torii w Taniai Mura.
W 1923 roku Mikao Usui Sensei w nazewnictwie poziomów inicjacji i rozwoju mocy Reiki uwzględnił jako alternatywę wprowadzony w sztukach walki przez Jigoro Kano i innych mistrzów Budo (Yamabushi) system gradacji oparty na stopniach Kyu i Dan, przekładając stosowany system inicjacyjnych otwarć i umocnień czy synchronizacji mniejszych stopni na sześć stopni Kyu oraz siedem stopni Dan, gdzie siódmy stopień Dan został po śmierci Mikao Usui zarezerwowany dla linii Prezydentów japońskiego Usui Reiki Gakkai i ich wyznaczanych następców (Rada Dyrektorów, Ciało Kierownicze), co obejmuje generalnie sześć osób, aktualnego Prezydenta Gakkai i pięciu członków Rady Kierowniczej (Zarządu). Stopnie 6-3 Kyu to poziom czterech inicjacji Shoden, stopnie 2 i 1 Kyu oraz 1 Dan to poziom inicjacji Okuden Zen-Ki (II Stopień), stopień 2 Dan to poziom Okuden Koe-Ki (Trzeci, Mistrzowski), stopnie inicjacyjne 3 do 5 Dan obejmują poziom czwarty Shinpiden, a stopnie 6 i 7 Dan obejmują piąty poziom duchowego mistrzostwa znany jako Gokuikaiden. Dzięki temu systemowi gradacji dokładnie wiemy ile jest w Usui Reiki inicjacyjnych poziomów rozwoju Mocy (trzynaście stopni inicjacji) i jak są podzielone na poziomy certyfikowanych uprawnień (Pięć poziomów od Shoden). Formalnie, Usui Reiki Gakkai wspomina jeszcze o szóstym wielkim poziomie, który nie jest dostępny dla ludzi, a którym jest samo Źródło Reiki, a dla ludzi religijnych Bóg, Absolut czy ich bóstwa (kami), bodhisatwowie, anioły etc., co ma znaczenie głównie symboliczne w medytacjach (gdy skupiamy się na spływającym Deszczu Energii Reiki, Świetle etc).
Oryginalne stopnie Reiki nawiązują do tradycji klanu rodziny Chiba z którego Mikao Usui pochodzi, a który znany jest także z kultywowania Tenshin Shōden Katori Shintō-ryū - dawnej sztuki walki mieczem, białymi broniami i walki wręcz. Tenshin Shōden Katori Shintō-ryū należy do rodziny japońskich sztuk walki znanych jako kōryū bujutsu 古流武術, czyli starych szkół wojennych. Początkowo nie stosowały one ani stopni uczniowskich kyū 級, ani stopni mistrzowskich dan 段, lecz tytuły oznaczające poziomy zaawansowania: kirikami (potem poziom 1-2 dan), mokuroku 目録 (poziom 5 dan) oraz menkyo 免許 (licencja). Tytuł menkyo oznacza „licencję” lub „zezwolenie” i pierwotnie dawał prawo do używania nazwy szkoły podczas pojedynków, jak również uprawniało posiadacza do przyznawania stopni innym po odbytej nauce. W obrębie tytułów można wyróżnić dodatkowe poziomy zaawansowania:
– shoden 初伝 (pierwszy etap w tradycji);
– chūden 中伝 (drugi etap w tradycji, dosłownie "środkowy");
– okuden 奥伝 (serce tradycji, wewnętrzny głęboki przekaz);
– kaiden 皆伝 (końcowy przekaz, pełna inicjacja);
– gokui 極意 (głęboka tajemnica), gdzie 極 goku, kyoku, kiwami oznacza najwyższą pozycję czy rangę, miejsce ekstremalne, tron, najwyższy punkt, gwiazdę polarną, a 意 i, kokoro, omou, omoi, oznacza ideał, umysł, sekret, serce, duszę; najwyższej rangi duszę, "środek nieba", najwyższe serce w danej sztuce.
Pomocnicy nauczycieli w Dojo (sali ćwiczeń) nazywani są Joshu (助手), co dosłownie oznacza Asystenta lub Asystentkę (Senpai), Pomocników, dosłownie "Pomocna Ręka", "Pomocna Dłoń". Ogół uczniów to Deshi, a uczniowie zamieszkujący przy Dojo to Uchi-Deshi.
W dniu 14 luty 1924 roku otwarta została nowa, większa klinika Usui Reiki w Nakano koło Tokio, znana jako Dom Suburban gdzie także została przeniesiona siedziba japońskiego Reiki Gakkai, a w lutym 1925 także Dojo - miejsce nauki i praktyki. Współczesny system Reiki Ryoho (Reiho) uformował się czy wyłonił ze starego szamańskiego Reiki (Ling Qi) ostatecznie w 1921 roku podczas kolejnego odosobnienia na górze Kurama czyli w czasie trwania buddyjskiego Isyu Guo o wodzie i modlitwie według Sutry Lotosu i Sutry Diamentowej.
Sława nowej kliniki Reiki powstałej w 1924 roku szybko rozeszła się na całą Japonię. Usui-son otrzymywał nawet wyróżnienie od Cesarza Japonii. Został odznaczony orderem Kun San - jest to bardzo ważna nagroda, podobna do honorowego doktoratu, dawana tym którzy wykonali jakąś istotną honorową pracę. Jego sława wkrótce rozciągnęła się przez wszystkie regiony i wielu wybitnych uzdrowicieli i lekarzy prosiło Usui Sensei o szkolenie.
Ciekawe relacje Tenon-In, a jest to duchowe imię jednej z buddyjskich mniszek wysoko w Reiki wtajemniczonej. Opisuje ona, iż Usui Sensei miał zwyczaj siadania z boku i obserwowania zajęć, które prowadzone były przez starszych studentów czy potencjalnych następców. Najczęściej był to Juzaburo Ushida, przyszły Prezydent Gakkai i sukcesor Usui, ale także Taketomi Sensei, Watanabe Sensei, Wanami Sensei oraz Eguchi Sensei, który już wtedy wprowadzał niestety pewne drobne zmiany, np. rozpoczynając warsztaty Reiki. Toshihiro Eguchi Sensei spisał i opracował materiały zawierające techniki (kładzenia) rąk przy uzdrawianiu metodą Reiki z myślą o dawaniu ich inicjowanym studentom Reiki. Zaczął też zapraszać na zajęcia osoby postronne, by eksperymentować z wysokimi energiami Ki w pobliżu osoby nie praktykującej ReiKi odnotowując rezultaty.
W 1925 roku kilka znamienitych postaci uzyskało poziom Mistrzów Nauczycieli najwyższej rangi, prawo do nauczania i tytuł Shihan, w tym Kaiji Tomita (w marcu 1925), Chujiro Hayashi (w maju 1925), Juzaburo Ushida i Kanichi Taketomi (w listopadzie 1925).
W połowie 1925 roku, pojawił się na po raz pierwszy na publicznych warsztatach emerytowany kapitan, wojskowy chirurg dr Chujiro Hayashi. Mniszka Tenon-In relacjonowała że Hayashi zawsze miło się uśmiechał. Dr Chujiro Hayashi i Eguchi zaczęli badać zastosowywanie ReiKi w uzdrawianiu energiami, na osobach niepraktykujących. Wypróbowali różne pomysły z broszury Eguchi. Dr. Hayashi zasugerował się prostą oczyszczającą techniką pochodzącą z japońskiego Kikou - nazywaną Kenyoku-ho, która przygotowywała uzdrawiającego przed każdym zabiegiem. Hayashi został w ramach egzaminu z Pierwszego Stopnia Reiki poproszony o spisanie materiałów i dzięki temu opracował Ryoho Shishon - przewodnik uzdrawiania i zastosowywania ReiKi na różnych częściach ciała w zależności od zranienia czy choroby. Ostatecznie, po znaczącej korekcie stało się to częścią broszury, którą w Gakkai dawano nowym studentom. Materiał ten został nazwany Usui Reiki Hikkei, którego jedynie nieliczne fragmenty dostępne są zainteresowanym Reiki w USA i Europie.
Eguchi i Hayashi przeprowadzali badania, eksperymenty i pokazy nad możliwościami uzdrawiania innych, także dla japońskiej marynarki wojennej, co zainspirowało bardzo wpływowego kontradmirała marynarki wojennej Ushidę, do zajęcia się skutecznością praktyczną tej metody leczenia. Ushida był w tym samym wieku co Usui Sensei ale szybko się zaprzyjaźnili. Pojawił się na warsztatach Reiki Usui w listopadzie 1925 wraz z kontradmirałem Kanichi Taketomi i 17 innymi młodszymi oficerami marynarki wojennej, wszyscy w celu nauczenia się Reiki dla stosowania na statkach marynarki wojennej. Dowiedzieli się o Usui i stosowanej przez niego wyższej energii Ki od pierwszych "eksperymentalnych" pacjentów, a rosnąca w owych czasach marynarka wojenna wymagała rozwijania nowych możliwości uzdrawiania rannych w bitwie.
Według mniszki Tenon-In, kontradmirał Ushida niezwłocznie wziął na siebie opłacanie rachunków za pomieszczenia Dojo, a Usui Sensei bardzo ucieszyl się z opłacania rachunków kliniki Reiki przez japońską marynarkę wojenną. Mniszka Tenon-in przekazuje w swoich pamiętnikach, że w końcowych latach, po założeniu Gakkai, Mistrz Usui-son właściwie nie nauczał osobiście Reiki Ryoho od podstaw, ani nawet wieńczącej dla Pierwszego Stopnia metody Usui Teate, a po prostu siadał z boku i się przyglądał jak warsztaty w Dojo prowadzą jego najstarsi i najbardziej wtajemniczeni uczniowie. Sam szkolił jedynie przyszłych Nauczycieli (Shinhiden) i kilku najbardziej wtajemniczonych (Gokaiden).
Zimą 1925/26 roku Kaiji Tomita i inni oficerowie marynarki wojennej jak Kanichi Taketomi i ich dowódca kontradmirał Juusaburo Gyuda (Ushida) wprowadzili certyfikowany program nauki Usui Reiki dla lekarzy i personelu medycznego japońskiej marynarki wojennej. Nieco uproszczony kurs praktyczny składał się ze stopni Shoden, Chuden i Okuden w wymiarze minimalnym przez pięć dni po 10 godzin zajęć dziennie na każdy z tych stopni czyli Pierwszy Stopień - 50 godzin zajęć, Drugi Stopień (Chuden) - 50 godzin zajęć i Trzeci Stopień (Uzdrowiciel) także 50 godzin zajęć. Program został dostosowany do możliwości szkoleniowych armii i czasu pracy oficerów marynarki wojennej. Nauczycielski czy mistrzowski stopień Kaiden zawierał trening przez 15 dni po 10 godzin zajęć dziennie czyli 150 godzin zajęć. Przed treningiem Kaiden wymagany był uzupełniający trening przygotowawczy mający na celu uzupełnienie materiału pominiętego na pierwszych trzech stopniach, w tym uznane jako mniej konieczne dla praktyki elementy ezoteryczne, w wymiarze trzy dni po 10 godzin zajęć czyli 30 godzin przygotowania. Tego rodzaju trening Reiki dla marynarki wojennej otrzymał także Chujiro Hayashi w roku 1925, zatem taki powinien być format uproszczony nauczania Usui Reiki (oryginalnie tylko dla lekarzy i personelu medycznego).
W sierpniu 1925 roku w czasie zwyczajowego 21-dniowego postu i znów pod koniec 1925 roku, Mikao Usui Sensei zaczął wyraźnie przeczuwać nadchodzącą śmierć. Miał także wizje zakończenia swojej owocnie spełnionej na Ziemi duchowej misji odnalezienia i odnowienia pradawnego Rei-Ki. Zebrał zatem wszystko swoje cenne dokumenty i materiały o Reiki, wszystkie notatki z badań i praktyk, pamiętniki i zbiór świętych buddyjskich tekstów. Umieścił także cenne dokumenty i certyfikaty w dużym lakowym pudełku, a następnie wszystkie kufry z książkami oraz cenne dokumenty przekazał Watanabe Sensei, którego uważał za swojego najprzedniejszego studenta i najdroższego przyjaciela oraz powiernika drogocennych tajemnic. Odszedł do wielkiego światła japońskich bóstw z początkiem marca 1926 roku, zaledwie trzy miesiące po przekazaniu Watanebe Sensei dokumentów i spraw Reiki Gakkai. Ciało Usui Sensei zostało poddane zwyczajowej buddyjskiej kremacji a jego popioły zostały umieszczone w świątyni w Tokio.
W rok po śmierci Mikao Usui Sensei, w lutym 1927 roku, studenci Usui Gakkai - Stowarzyszenia Reiki w Tokio wznieśli pamiątkowy kamień w Świątyni Saihoji, a na nim wygrawerowane zostały Gokai Meiji - Pięć Reguł Meiji - podstawowa codzienna praktyka każdej osoby praktykującej Usui Reiki Ryoho.
Na ostatniej wspólnej fotografii Mikao Usui, jego studentów i członków rodziny z 16 stycznia 1926 roku utrwaliło się 19 adeptów najwyższego stopnia (Shinpiden), a spotkanie było zwizane ze sprawami Usui Reiki Gakkai, obejmowało najbardziej wówczas wtajemniczonych (Shihan), którzy także stanowili Radę Gakkai, w tym Prezydent Usui Mikao, 5 osób zarządu i 14 dyrektorów czy po japońsku wodzów regionalnych Dojo z całej Japonii. sekretarz robił fotografię i jego zdjęcie jako osobne zostało dołączone z boku do tej historycznej fotografii ówczesnych Mistrzów Nauczycieli Usui Reiki Ryoho najwyższego poziomu wtajemniczenia. Jedna z publicznych prezentacji zdjęcia pochodzi z japońskiej książki mistrza Toshitaka Mochizuki pod tytułem "Cho Kantan Iyashi No Te".
Na przełomie lat 1927/1928 Toshihiro Eguchi otworzył własny ośrodek czy raczej instytut leczenia metodami poprzez nakładanie dłoni znany jako Tenohira Ryoji Kenkyu Kai.
W 1930 roku Toshihiro Eguchi i Koshi Mitsui wspólnie napisali książkę pod tytułem Te No Hira Ryoji Nyumon czyli "Wprowadzenie do uzdrawiania dłońmi". Jest to jedna z tych starych japońskich ksiąg, dzięki którym łatwo dowiedzieć się czego Usui Mikao nauczył swoich uczniów w tamtych czasach - tylko języka japońskiego trzeba się nauczyć, żeby sobie poczytać. Książka miała na celu spopularyzować bioenergetyczne metody uzdrawiania z pomocą nakładania rąk znane z Reiki.
W 1931 roku, Chujiro Hayashi nazwał i zarejestrował urzędowo swoją klinikę jako Hayashi Reiki Kenkyu Kai (Instytut Reiki Hayashi lub Stowarzyszenie Reiki Hayashi). Tradycyjnie japońskie Dojo w nazwach lokalnych mają nazwisko prowadzącego działalność mistrza przed nazwą stylu czy szkoły, tak jak w tym przypadku.
W 1933 roku, uczeń Mikao Usui znany jako Kaiji Tomita, napisał książkę pod tytułem "Reiki To Jinjutsu - Tomita Ryu Teate Ryoho" czyli "Reiki i praca humanitarna - Leczenie Dłońmi Szkoły Tomity". Książka jest typową promocją otwartej przez Kaiji Tomitę szkoły Reiki czyli Dojo Reiki. Także daje dobry pogląd czego uczył Mikao Usui swoich uczniów i jak oni praktykowali Reiki.
W dniu 23 września 1935 roku umiera Toshiko Usui - córka i uczennica Usui Mikao Sensei.
W 1935 roku umiera także następca Mikao Usui, drugi Kaicho (Kaichō) - Prezydent i zarazem Soke - Wielki Mistrz Usui Reiki Gakkai - Juzaburo Ushida Sensei znany jako Gyoda Shihan. Na specjalnie zwołanym spotkaniu władz Gakkai, wszystkich Shihan (najstarszych i najbardziej doświadczonych mistrzów nauczycieli) kolejnym trzecim Kaicho - Prezydentem i Wielkim Mistrzem (Soke) został Kanichi Taketomi Shihan (1878-1960). Niektórzy jak Chujiro Hayashi wyszli ze spotkania bardzo niezadowoleni, spodziewając się, że może będą jakieś wybory i przejmą Gakkai, jednakże Juzaburo Ushida zadbał o naznaczenie następcy w funkcji wodza i Prezydenta Gakkai, podobnie jak przed śmiercią zrobił to Mistrz Mikao Usui naznaczając Juzaburo Ushidę, swojego wieloletniego ucznia i przyjaciela, sukcesorem Stowarzyszenia Reiki Ryoho.
W 1937 roku rozpoczyna się druga wojna Chińsko-Japońska. W 1939 rozpoczyna się II wojna światowa, która z czasem dociera do Japonii. W 1941 roku jest słynny atak na Perl Harbor, po którym ponad 120 tysięcy mieszkających na Hawajach i w USA obywateli pochodzenia japońskiego, zostaje decyzją amerykańskiego rządu osadzonych przymusowo w bardzo cieżkich amerykańskich obozach koncentracyjnych wzorowanych na niemieckich łagrach, gdzie wiele z tych uwięzionych umiera w straszliwych warunkach. Wszystkie wojny kończą się wraz z kapitulacją Japonii latem 1945 roku, po zrzuceniu dwóch bomb atomowych, na Hiroshimę i Nagasaki.
W 1942 roku, w czasie II wojny światowej, Fumio Ogawa za rekomendacją dwóch swoich znajomych zostaje zaproszony i przyłącza się do nauki i praktyki w Usui Reiki Ryoho Gakkai.
W dniu 10 lipca 1946 roku umiera Fuji Usui, syn Mikao Usui, który prowadził nauczanie Usui Reiki Ryoho na Pierwszym i Drugim Stopniu. Na jesień, dnia 17 października 1946 roku umiera Sadako Suzuki - małżonka Mikao Usui. W ten sposób, Usui Reiki Ryoho Gakkai uwalnia się ostatecznie od ewentualnych roszczeń spadkobierców działalności Mikao Usui, jako że w Japonii obowiązuje zwyczajowe prawo dziedziczenia wszelkiej działalności mistrza przez członków jego rodziny, chyba, że w zarejestrowanym urzędowo testamencie postanowił inaczej.
W 1952 roku ostatecznie zakończyła się militarna okupacja Japonii przez USA, a stopniowo ruchy duchowego rozwoju i tradycyjnej medycyny oraz sztuk walki mogły zacząć wychodzić z podziemia, co oficerowie marynarki wojennej stanowiący większość korpusu najbardziej wtajemniczonych mistrzów i nauczycieli Usui Reiki Ryoho musiało czynić w bardzo ostrożny sposób.
Góra Kurama Yama - od słowa „Yama” oznaczającego górę i „Kurama” – siodło, które odnosi się do jej kształtu - niezwykle zalesiona i zamieszkała przez niedźwiedzie i jadowite węże, przez wiele wieków uchodziła za szczególne japońskie miejsce mocy, w którym modlili się i medytowali sławni mędrcy oraz cesarze, ale również wyznawcy buddyjskich szkół Zen Shingon i Tendai oraz japońskich ścieżek shintoistycznych, w tym Rei Jyutsu Kai oraz Mao-son. Tam, pośród licznych świątyń i sanktuariów, znajduje się między innymi starożytna świątynia buddyjska Kurama-dera oraz wodospad, przy którym często medytował Mikao Usui Shihanke. Metoda Reiki nie odnalazłaby się zapewne bez Kuramy, a zwłaszcza bez jej wielowiekowej tradycji praktyk duchowych. Mikao Usui, po dostąpieniu Satori (Olśnienia, Oświecenia), po raz pierwszy w 1902 roku w sierpniu zszedł z góry Kurama wraz z duchowym darem uzdrawiania, by przekazać go ludziom, jednak dopiero po kolejnym oświecającym doznaniu na Górze Kurama w 1914 roku podjął się ezoterycznego nauczania Reiki na szerszą skalę.
Sława nowej kliniki Reiki powstałej w 1924 roku szybko rozeszła się na całą Japonię. Usui-son otrzymywał nawet wyróżnienie od Cesarza Japonii. Został odznaczony orderem Kun San - jest to bardzo ważna nagroda, podobna do honorowego doktoratu, dawana tym którzy wykonali jakąś istotną honorową pracę. Jego sława wkrótce rozciągnęła się przez wszystkie regiony i wielu wybitnych uzdrowicieli i lekarzy prosiło Usui Sensei o szkolenie.
Ciekawe relacje Tenon-In, a jest to duchowe imię jednej z buddyjskich mniszek wysoko w Reiki wtajemniczonej. Opisuje ona, iż Usui Sensei miał zwyczaj siadania z boku i obserwowania zajęć, które prowadzone były przez starszych studentów czy potencjalnych następców. Najczęściej był to Juzaburo Ushida, przyszły Prezydent Gakkai i sukcesor Usui, ale także Taketomi Sensei, Watanabe Sensei, Wanami Sensei oraz Eguchi Sensei, który już wtedy wprowadzał niestety pewne drobne zmiany, np. rozpoczynając warsztaty Reiki. Toshihiro Eguchi Sensei spisał i opracował materiały zawierające techniki (kładzenia) rąk przy uzdrawianiu metodą Reiki z myślą o dawaniu ich inicjowanym studentom Reiki. Zaczął też zapraszać na zajęcia osoby postronne, by eksperymentować z wysokimi energiami Ki w pobliżu osoby nie praktykującej ReiKi odnotowując rezultaty.
W 1925 roku kilka znamienitych postaci uzyskało poziom Mistrzów Nauczycieli najwyższej rangi, prawo do nauczania i tytuł Shihan, w tym Kaiji Tomita (w marcu 1925), Chujiro Hayashi (w maju 1925), Juzaburo Ushida i Kanichi Taketomi (w listopadzie 1925).
W połowie 1925 roku, pojawił się na po raz pierwszy na publicznych warsztatach emerytowany kapitan, wojskowy chirurg dr Chujiro Hayashi. Mniszka Tenon-In relacjonowała że Hayashi zawsze miło się uśmiechał. Dr Chujiro Hayashi i Eguchi zaczęli badać zastosowywanie ReiKi w uzdrawianiu energiami, na osobach niepraktykujących. Wypróbowali różne pomysły z broszury Eguchi. Dr. Hayashi zasugerował się prostą oczyszczającą techniką pochodzącą z japońskiego Kikou - nazywaną Kenyoku-ho, która przygotowywała uzdrawiającego przed każdym zabiegiem. Hayashi został w ramach egzaminu z Pierwszego Stopnia Reiki poproszony o spisanie materiałów i dzięki temu opracował Ryoho Shishon - przewodnik uzdrawiania i zastosowywania ReiKi na różnych częściach ciała w zależności od zranienia czy choroby. Ostatecznie, po znaczącej korekcie stało się to częścią broszury, którą w Gakkai dawano nowym studentom. Materiał ten został nazwany Usui Reiki Hikkei, którego jedynie nieliczne fragmenty dostępne są zainteresowanym Reiki w USA i Europie.
Eguchi i Hayashi przeprowadzali badania, eksperymenty i pokazy nad możliwościami uzdrawiania innych, także dla japońskiej marynarki wojennej, co zainspirowało bardzo wpływowego kontradmirała marynarki wojennej Ushidę, do zajęcia się skutecznością praktyczną tej metody leczenia. Ushida był w tym samym wieku co Usui Sensei ale szybko się zaprzyjaźnili. Pojawił się na warsztatach Reiki Usui w listopadzie 1925 wraz z kontradmirałem Kanichi Taketomi i 17 innymi młodszymi oficerami marynarki wojennej, wszyscy w celu nauczenia się Reiki dla stosowania na statkach marynarki wojennej. Dowiedzieli się o Usui i stosowanej przez niego wyższej energii Ki od pierwszych "eksperymentalnych" pacjentów, a rosnąca w owych czasach marynarka wojenna wymagała rozwijania nowych możliwości uzdrawiania rannych w bitwie.
Według mniszki Tenon-In, kontradmirał Ushida niezwłocznie wziął na siebie opłacanie rachunków za pomieszczenia Dojo, a Usui Sensei bardzo ucieszyl się z opłacania rachunków kliniki Reiki przez japońską marynarkę wojenną. Mniszka Tenon-in przekazuje w swoich pamiętnikach, że w końcowych latach, po założeniu Gakkai, Mistrz Usui-son właściwie nie nauczał osobiście Reiki Ryoho od podstaw, ani nawet wieńczącej dla Pierwszego Stopnia metody Usui Teate, a po prostu siadał z boku i się przyglądał jak warsztaty w Dojo prowadzą jego najstarsi i najbardziej wtajemniczeni uczniowie. Sam szkolił jedynie przyszłych Nauczycieli (Shinhiden) i kilku najbardziej wtajemniczonych (Gokaiden).
Program Reiki dla lekarzy i personelu medycznego marynarki wojennej
Zimą 1925/26 roku Kaiji Tomita i inni oficerowie marynarki wojennej jak Kanichi Taketomi i ich dowódca kontradmirał Juusaburo Gyuda (Ushida) wprowadzili certyfikowany program nauki Usui Reiki dla lekarzy i personelu medycznego japońskiej marynarki wojennej. Nieco uproszczony kurs praktyczny składał się ze stopni Shoden, Chuden i Okuden w wymiarze minimalnym przez pięć dni po 10 godzin zajęć dziennie na każdy z tych stopni czyli Pierwszy Stopień - 50 godzin zajęć, Drugi Stopień (Chuden) - 50 godzin zajęć i Trzeci Stopień (Uzdrowiciel) także 50 godzin zajęć. Program został dostosowany do możliwości szkoleniowych armii i czasu pracy oficerów marynarki wojennej. Nauczycielski czy mistrzowski stopień Kaiden zawierał trening przez 15 dni po 10 godzin zajęć dziennie czyli 150 godzin zajęć. Przed treningiem Kaiden wymagany był uzupełniający trening przygotowawczy mający na celu uzupełnienie materiału pominiętego na pierwszych trzech stopniach, w tym uznane jako mniej konieczne dla praktyki elementy ezoteryczne, w wymiarze trzy dni po 10 godzin zajęć czyli 30 godzin przygotowania. Tego rodzaju trening Reiki dla marynarki wojennej otrzymał także Chujiro Hayashi w roku 1925, zatem taki powinien być format uproszczony nauczania Usui Reiki (oryginalnie tylko dla lekarzy i personelu medycznego).
W sierpniu 1925 roku w czasie zwyczajowego 21-dniowego postu i znów pod koniec 1925 roku, Mikao Usui Sensei zaczął wyraźnie przeczuwać nadchodzącą śmierć. Miał także wizje zakończenia swojej owocnie spełnionej na Ziemi duchowej misji odnalezienia i odnowienia pradawnego Rei-Ki. Zebrał zatem wszystko swoje cenne dokumenty i materiały o Reiki, wszystkie notatki z badań i praktyk, pamiętniki i zbiór świętych buddyjskich tekstów. Umieścił także cenne dokumenty i certyfikaty w dużym lakowym pudełku, a następnie wszystkie kufry z książkami oraz cenne dokumenty przekazał Watanabe Sensei, którego uważał za swojego najprzedniejszego studenta i najdroższego przyjaciela oraz powiernika drogocennych tajemnic. Odszedł do wielkiego światła japońskich bóstw z początkiem marca 1926 roku, zaledwie trzy miesiące po przekazaniu Watanebe Sensei dokumentów i spraw Reiki Gakkai. Ciało Usui Sensei zostało poddane zwyczajowej buddyjskiej kremacji a jego popioły zostały umieszczone w świątyni w Tokio.
W rok po śmierci Mikao Usui Sensei, w lutym 1927 roku, studenci Usui Gakkai - Stowarzyszenia Reiki w Tokio wznieśli pamiątkowy kamień w Świątyni Saihoji, a na nim wygrawerowane zostały Gokai Meiji - Pięć Reguł Meiji - podstawowa codzienna praktyka każdej osoby praktykującej Usui Reiki Ryoho.
Na ostatniej wspólnej fotografii Mikao Usui, jego studentów i członków rodziny z 16 stycznia 1926 roku utrwaliło się 19 adeptów najwyższego stopnia (Shinpiden), a spotkanie było zwizane ze sprawami Usui Reiki Gakkai, obejmowało najbardziej wówczas wtajemniczonych (Shihan), którzy także stanowili Radę Gakkai, w tym Prezydent Usui Mikao, 5 osób zarządu i 14 dyrektorów czy po japońsku wodzów regionalnych Dojo z całej Japonii. sekretarz robił fotografię i jego zdjęcie jako osobne zostało dołączone z boku do tej historycznej fotografii ówczesnych Mistrzów Nauczycieli Usui Reiki Ryoho najwyższego poziomu wtajemniczenia. Jedna z publicznych prezentacji zdjęcia pochodzi z japońskiej książki mistrza Toshitaka Mochizuki pod tytułem "Cho Kantan Iyashi No Te".
Na przełomie lat 1927/1928 Toshihiro Eguchi otworzył własny ośrodek czy raczej instytut leczenia metodami poprzez nakładanie dłoni znany jako Tenohira Ryoji Kenkyu Kai.
W 1930 roku Toshihiro Eguchi i Koshi Mitsui wspólnie napisali książkę pod tytułem Te No Hira Ryoji Nyumon czyli "Wprowadzenie do uzdrawiania dłońmi". Jest to jedna z tych starych japońskich ksiąg, dzięki którym łatwo dowiedzieć się czego Usui Mikao nauczył swoich uczniów w tamtych czasach - tylko języka japońskiego trzeba się nauczyć, żeby sobie poczytać. Książka miała na celu spopularyzować bioenergetyczne metody uzdrawiania z pomocą nakładania rąk znane z Reiki.
W 1931 roku, Chujiro Hayashi nazwał i zarejestrował urzędowo swoją klinikę jako Hayashi Reiki Kenkyu Kai (Instytut Reiki Hayashi lub Stowarzyszenie Reiki Hayashi). Tradycyjnie japońskie Dojo w nazwach lokalnych mają nazwisko prowadzącego działalność mistrza przed nazwą stylu czy szkoły, tak jak w tym przypadku.
W 1933 roku, uczeń Mikao Usui znany jako Kaiji Tomita, napisał książkę pod tytułem "Reiki To Jinjutsu - Tomita Ryu Teate Ryoho" czyli "Reiki i praca humanitarna - Leczenie Dłońmi Szkoły Tomity". Książka jest typową promocją otwartej przez Kaiji Tomitę szkoły Reiki czyli Dojo Reiki. Także daje dobry pogląd czego uczył Mikao Usui swoich uczniów i jak oni praktykowali Reiki.
W dniu 23 września 1935 roku umiera Toshiko Usui - córka i uczennica Usui Mikao Sensei.
W 1935 roku umiera także następca Mikao Usui, drugi Kaicho (Kaichō) - Prezydent i zarazem Soke - Wielki Mistrz Usui Reiki Gakkai - Juzaburo Ushida Sensei znany jako Gyoda Shihan. Na specjalnie zwołanym spotkaniu władz Gakkai, wszystkich Shihan (najstarszych i najbardziej doświadczonych mistrzów nauczycieli) kolejnym trzecim Kaicho - Prezydentem i Wielkim Mistrzem (Soke) został Kanichi Taketomi Shihan (1878-1960). Niektórzy jak Chujiro Hayashi wyszli ze spotkania bardzo niezadowoleni, spodziewając się, że może będą jakieś wybory i przejmą Gakkai, jednakże Juzaburo Ushida zadbał o naznaczenie następcy w funkcji wodza i Prezydenta Gakkai, podobnie jak przed śmiercią zrobił to Mistrz Mikao Usui naznaczając Juzaburo Ushidę, swojego wieloletniego ucznia i przyjaciela, sukcesorem Stowarzyszenia Reiki Ryoho.
W 1937 roku rozpoczyna się druga wojna Chińsko-Japońska. W 1939 rozpoczyna się II wojna światowa, która z czasem dociera do Japonii. W 1941 roku jest słynny atak na Perl Harbor, po którym ponad 120 tysięcy mieszkających na Hawajach i w USA obywateli pochodzenia japońskiego, zostaje decyzją amerykańskiego rządu osadzonych przymusowo w bardzo cieżkich amerykańskich obozach koncentracyjnych wzorowanych na niemieckich łagrach, gdzie wiele z tych uwięzionych umiera w straszliwych warunkach. Wszystkie wojny kończą się wraz z kapitulacją Japonii latem 1945 roku, po zrzuceniu dwóch bomb atomowych, na Hiroshimę i Nagasaki.
W 1942 roku, w czasie II wojny światowej, Fumio Ogawa za rekomendacją dwóch swoich znajomych zostaje zaproszony i przyłącza się do nauki i praktyki w Usui Reiki Ryoho Gakkai.
W dniu 10 lipca 1946 roku umiera Fuji Usui, syn Mikao Usui, który prowadził nauczanie Usui Reiki Ryoho na Pierwszym i Drugim Stopniu. Na jesień, dnia 17 października 1946 roku umiera Sadako Suzuki - małżonka Mikao Usui. W ten sposób, Usui Reiki Ryoho Gakkai uwalnia się ostatecznie od ewentualnych roszczeń spadkobierców działalności Mikao Usui, jako że w Japonii obowiązuje zwyczajowe prawo dziedziczenia wszelkiej działalności mistrza przez członków jego rodziny, chyba, że w zarejestrowanym urzędowo testamencie postanowił inaczej.
W 1952 roku ostatecznie zakończyła się militarna okupacja Japonii przez USA, a stopniowo ruchy duchowego rozwoju i tradycyjnej medycyny oraz sztuk walki mogły zacząć wychodzić z podziemia, co oficerowie marynarki wojennej stanowiący większość korpusu najbardziej wtajemniczonych mistrzów i nauczycieli Usui Reiki Ryoho musiało czynić w bardzo ostrożny sposób.
Góra Kurama i Wielki Mistrz Soke Mikao Usui
Góra Kurama Yama - od słowa „Yama” oznaczającego górę i „Kurama” – siodło, które odnosi się do jej kształtu - niezwykle zalesiona i zamieszkała przez niedźwiedzie i jadowite węże, przez wiele wieków uchodziła za szczególne japońskie miejsce mocy, w którym modlili się i medytowali sławni mędrcy oraz cesarze, ale również wyznawcy buddyjskich szkół Zen Shingon i Tendai oraz japońskich ścieżek shintoistycznych, w tym Rei Jyutsu Kai oraz Mao-son. Tam, pośród licznych świątyń i sanktuariów, znajduje się między innymi starożytna świątynia buddyjska Kurama-dera oraz wodospad, przy którym często medytował Mikao Usui Shihanke. Metoda Reiki nie odnalazłaby się zapewne bez Kuramy, a zwłaszcza bez jej wielowiekowej tradycji praktyk duchowych. Mikao Usui, po dostąpieniu Satori (Olśnienia, Oświecenia), po raz pierwszy w 1902 roku w sierpniu zszedł z góry Kurama wraz z duchowym darem uzdrawiania, by przekazać go ludziom, jednak dopiero po kolejnym oświecającym doznaniu na Górze Kurama w 1914 roku podjął się ezoterycznego nauczania Reiki na szerszą skalę.
Nihon Reiki Gakkai z siedzibą w Tokio corocznie 15 sierpnia celebruje rocznicę urodzin Usui Sensei w poświęconej założycielowi małej świątynce (sanktuarium) jako swoje Święto Rodziny Reiki (Dzień Usui). Z okazji każdej kolejnej rocznicy urodzin Mikao Usui-son, prawdziwi adepci i mistrzowie Reiki podejmują w tym okresie lecznicze posty na samej wodzie z intensywną praktyką metod Reiki, przez okresy 7, 14 lub 21 dni - wzorem ustanowionym przez przykład Mistrza. Usui Mikao Sensei inicjował w Reiki ponad 2000 osób na Pierwszy Stopień (Shoden) oraz 700 osób na Drugi Stopień (Okuden), a z tego po formalnym założeniu Stowarzyszenia co najmniej 16 osób jako pełnoprawnych i samodzielnych Nauczycieli (Sensei), którzy tworzyli Wspólnotę Usui Reiki oraz Japońską Radę Mistrzów Reiki. Oprócz tego, kilku wybitnych uzdrowicieli ówczesnych czasów zostało przez Usui Mikao Sensei wtajemniczonych w system Reiki, chociaż otworzyli oni swoje własne szkoły uzdrawiania.
Tytułu Wielkiego Mistrza powinno się używać jedynie w odniesieniu do linii Prezydentów Usui Reiki Gakkai z siedzibą w Japonii. Nobliwy tytuł Soke (宗家) czy jego zamiennik Iemoto (家元) - to Wielki Mistrz, Mistrz Strażnik Szkoły; grzecznościowo i tytularnie: O-iemoto, Sōshō (宗匠), Ō-sensei (大先生), a także Doshu (道主) czyli Mistrz Drogi. Rolą Soke czy Iemoto jest prowadzenie szkoły nauczania i ochrona jej tradycji, ochrona metod treningu, ochrona nauk oraz praktyk, korekta błędów, usuwanie wypaczeń jeśli się pojawią. Soke naucza najbardziej zaawansowanych praktyków, a w Usui Reiki jest to piąty, najbardziej ezoteryczny i najwyższy poziom wtajemniczenia, a także często czwarty (Shinhiden) czyli ogół nauczycieli i mistrzów mających prawo inicjować w Reiki.
Jeśli Soke kogoś z uczniów naznaczy jako swojego sukcesora, wtedy ten nazywany jest Waka Sensei lub tradycyjnie Waka Sōshō (若宗匠) - Młody Mistrz. Jednym z przywilejów Iemoto czyli Soke, jest autorytet duchowy dla nadawania ceremonialnych imion duchowych inicjowanym lub starszym i bardziej wtajemniczonym adeptom szkoły ezoterycznej po których poznać ich rangę i wtajemniczenie. Jedynie Soke (Iemoto) także ma prawo wydawać certyfikat Menkyo Kaiden poświadczający opanowanie systemu Reiki w najwyższym stopniu wtajemniczenia. Poziom ten z prawem sukcesji od Shodai Soke Mikao Usui Gyohon Shihanke otrzymał tylko Jizaburo Ushida Shihan, który potem przekazał go swojemu następcy (kolejnemu Waka Sensei) w Gakkai.
Tytułu Wielkiego Mistrza powinno się używać jedynie w odniesieniu do linii Prezydentów Usui Reiki Gakkai z siedzibą w Japonii. Nobliwy tytuł Soke (宗家) czy jego zamiennik Iemoto (家元) - to Wielki Mistrz, Mistrz Strażnik Szkoły; grzecznościowo i tytularnie: O-iemoto, Sōshō (宗匠), Ō-sensei (大先生), a także Doshu (道主) czyli Mistrz Drogi. Rolą Soke czy Iemoto jest prowadzenie szkoły nauczania i ochrona jej tradycji, ochrona metod treningu, ochrona nauk oraz praktyk, korekta błędów, usuwanie wypaczeń jeśli się pojawią. Soke naucza najbardziej zaawansowanych praktyków, a w Usui Reiki jest to piąty, najbardziej ezoteryczny i najwyższy poziom wtajemniczenia, a także często czwarty (Shinhiden) czyli ogół nauczycieli i mistrzów mających prawo inicjować w Reiki.
Jeśli Soke kogoś z uczniów naznaczy jako swojego sukcesora, wtedy ten nazywany jest Waka Sensei lub tradycyjnie Waka Sōshō (若宗匠) - Młody Mistrz. Jednym z przywilejów Iemoto czyli Soke, jest autorytet duchowy dla nadawania ceremonialnych imion duchowych inicjowanym lub starszym i bardziej wtajemniczonym adeptom szkoły ezoterycznej po których poznać ich rangę i wtajemniczenie. Jedynie Soke (Iemoto) także ma prawo wydawać certyfikat Menkyo Kaiden poświadczający opanowanie systemu Reiki w najwyższym stopniu wtajemniczenia. Poziom ten z prawem sukcesji od Shodai Soke Mikao Usui Gyohon Shihanke otrzymał tylko Jizaburo Ushida Shihan, który potem przekazał go swojemu następcy (kolejnemu Waka Sensei) w Gakkai.
Jako absolutną podstawę praktyki w systemie Reiki Ryoho, założyciel ustanowił codzienną recytację Pięciu Wskazań Cesarza Meiji (1852-1912) w języku japońskim, która to praktyka jest opisana na jego grobowcu w Tokyo. Istotna dla praktyki i postępów w Usui Reiki jest oryginalna recytacja Pięciu Wskazań w języku japońskim.
Usui Reiki Hikkei czyli Podręcznik Usui Reiki dla nauczających (dla sensei) został ostatecznie napisany przez założyciela około roku 1920, a jak wiemy cały przekaz nauk i praktyk Reiki jest pisemny, a jego zmienianie ani modyfikowanie nie jest tolerowane, a nawet jest surowo zakazane. Jest to pewnego rodzaju uświęcona japońska tradycja, że tego co pozostawił Mistrz Oświecony jako dziedzictwo stylu czy szkoły albo tradycji nie wolno zmieniać ani modyfikować, inaczej traci się kontakt ze Źródłem, także tym niebiańskim Źródłem, nie tylko z linią przekazu nauczania.
Odrodzenie starożytnego systemu Reiki Ryoho datuje się na rok około 1914, kiedy to niebiańska metoda inicjacji z pomocą czterech shintoistycznych i taoistycznych znaków (Kanji) używanych dzisiaj jako symbole Reiki została głęboko uświadomiona i przeżyta w wizjach podczas kolejnego okresu intensywnej praktyki na górze i poszukiwania kluczy do tajemnic uzdrawiania duchowego. Mikao Usui odnalazł ślady Reiki w starych księgach japońskich i ożywił nieco zapomnianą tradycję duchowego uzdrawiania z pomocą Rei-Ki - Energii Duszy/Jaźni, Energii Ducha (Ki - Energia, Rei - Duch, Dusza, Jaźń).
Monumentalny pomnik ku czci Mikao Usui został ufundowany przez Juzaburo Ushida Sensei oraz japońskie Reiki Gakkai w pobliżu świątyni Saihoji w dystrynkcie Suginami-ku (dawniej Nakano-ku) w Tokio zaraz po jego odejściu (dokładny adres to: 1-4-56 Umesato, Suginami-ku, Tokyo).
W czasie II wojny światowej, podczas zmasowanych amerykańskich nalotów na Tokio, siedziba główna Usui Reiki Gakkai została całkowicie zniszczona podczas jednego z nalotów. Szczęsliwie każdy z mistrzów i nauczycieli posiadał własne kopie materiałów służących do nauki, chcoiaż wiele cennych oryginałów uległo zniszczeniu. Kwatera główna takiej duchowej organizacji jest jak serce, a takie zniszczenie niewątpliwie było ciężkim ciosem w serce Usui Reiki i Gakkai. Najważniejsze jednak pamiątki, całą spuściznę po Usui Reiki, admirał Kan-ichi Taketomi ukrył w schronie przeciwlotniczym dając klucze zapasowe tylko kilku wtajemniczonym, tak aby w skutek wojny Usui Reiki nie uległo zniszczeniu ani zapomnieniu. Po drugiej wojnie światowej siedziba z pewnym trudem została w końcu odbudowana, ale przez długi czas każdy z nauczycieli działał w konspiracji, niejako niezależnie od Kwatery Głównej Gakkai. Wielu mistrzów i Nauczycieli Reiki wychowanych przez Usui Mikao Sensei, zginęło w czasie walk II wojny światowej na japońskich okrętach.
Monumentalny pomnik ku czci Mikao Usui został ufundowany przez Juzaburo Ushida Sensei oraz japońskie Reiki Gakkai w pobliżu świątyni Saihoji w dystrynkcie Suginami-ku (dawniej Nakano-ku) w Tokio zaraz po jego odejściu (dokładny adres to: 1-4-56 Umesato, Suginami-ku, Tokyo).
W czasie II wojny światowej, podczas zmasowanych amerykańskich nalotów na Tokio, siedziba główna Usui Reiki Gakkai została całkowicie zniszczona podczas jednego z nalotów. Szczęsliwie każdy z mistrzów i nauczycieli posiadał własne kopie materiałów służących do nauki, chcoiaż wiele cennych oryginałów uległo zniszczeniu. Kwatera główna takiej duchowej organizacji jest jak serce, a takie zniszczenie niewątpliwie było ciężkim ciosem w serce Usui Reiki i Gakkai. Najważniejsze jednak pamiątki, całą spuściznę po Usui Reiki, admirał Kan-ichi Taketomi ukrył w schronie przeciwlotniczym dając klucze zapasowe tylko kilku wtajemniczonym, tak aby w skutek wojny Usui Reiki nie uległo zniszczeniu ani zapomnieniu. Po drugiej wojnie światowej siedziba z pewnym trudem została w końcu odbudowana, ale przez długi czas każdy z nauczycieli działał w konspiracji, niejako niezależnie od Kwatery Głównej Gakkai. Wielu mistrzów i Nauczycieli Reiki wychowanych przez Usui Mikao Sensei, zginęło w czasie walk II wojny światowej na japońskich okrętach.
Shodai Soke - Usui Mikao Sensei i Linia Przekazu Usui Reiki
Każdego roku w sierpniu w okolicy swoich urodzin, Usui-son Sensei podejmował dłuższe odosobnienie w buddyjskim stylu Tendai Zen, gdzie każdego ranka i wieczoru recytowano sutry z wielokrotnie (108x) powtarzaną frazą Dai Ko Myo będącą inwokacją, prośbą o Oświecenie (Satori). Czasami o Mikao Usui w kontekście jego przywództwa w Reiki Gakkai mówi się tytularnie jako o Soke (Sohke, Soke, Sōke), co oznacza wielkiego mistrza, głowę rodu, mistrza domu, a także odnowiciela, założyciela, dzierżawcę, wodza, przywódcę, prezydenta czy przewodniczącego szczególnie jak funkcja przejmowana jest przez naznaczonego sukcesora, a nie obejmowana z wyboru. Formalnie, pierwszy Soke nazywany jest Shodai Soke, co oznacza i założyciela (shodai) i Wielkiego Mistrza (Soke).
Dosłownie, tytuł Sōke oznacza Głowę Domu, Mistrza Głowę Rodziny, Mistrza Głowę Domu (tak rozumie się styl czy szkołę nauczania), Wielkiego Mistrza o najwyższej pozycji i najwyższych umiejętnościach. Tytuł Sōke często stosowano dopiero pośmiertnie, a zawsze jest to najwyższy tytuł honorowy i najwyższy stopień wtajemniczenia, często uważany za niedościgniony, szczególnie jak Mistrz był Oświecony. Kolejni prezydenci Usui Reiki Gakkai także mogą być określani tytułem Soke (Sohke), zatem mamy w Japonii linię następców Usui Mikao Gyoho Sensei zwanych Soke.
Jedynie tytuł Sōke może być realnie tłumaczony jako Wielki Mistrz (ang. Grand Master), zatem przynależy do samego Usui Mikao Gyoho Sensei oraz jego sukcesorów - Prezydentów Usui Reiki Gakkai z siedzibą w Japonii.
Dosłownie, tytuł Sōke oznacza Głowę Domu, Mistrza Głowę Rodziny, Mistrza Głowę Domu (tak rozumie się styl czy szkołę nauczania), Wielkiego Mistrza o najwyższej pozycji i najwyższych umiejętnościach. Tytuł Sōke często stosowano dopiero pośmiertnie, a zawsze jest to najwyższy tytuł honorowy i najwyższy stopień wtajemniczenia, często uważany za niedościgniony, szczególnie jak Mistrz był Oświecony. Kolejni prezydenci Usui Reiki Gakkai także mogą być określani tytułem Soke (Sohke), zatem mamy w Japonii linię następców Usui Mikao Gyoho Sensei zwanych Soke.
Jedynie tytuł Sōke może być realnie tłumaczony jako Wielki Mistrz (ang. Grand Master), zatem przynależy do samego Usui Mikao Gyoho Sensei oraz jego sukcesorów - Prezydentów Usui Reiki Gakkai z siedzibą w Japonii.
Drugim Soke (Sōke), sukcesorem i drugim prezydentem Japońskiego Stowarzyszenia Reiki był urodzony w Kioto, w starej stolicy Japonii, Mistrz Juzaburo Ushida Sensei (1865-1935) znany jako Gyuda Shihan, rówieśnik Mikao Usui, urodzony w tym samym roku co Choso Shihan - Mistrz Założyciel. Autor słynnego memorandum na grobowcu poświęconym pamięci Mikao Usui Sensei, pamiętany przez uczniów Gakkai jako bardzo uduchowiony i uwznioślony, co nie było łatwe służąc w marynarce wojennej. Oddany rozwojowi duchowemu i moralnemu, kultywował uzdrawianie przez rozwój szlachetnych cech osobowości jakich brakowało pacjentowi przez co szwankowało ich organizm. Popularność Usui Reiki po śmierci Mikao Usui w Japonii wzrastała dzięki ofiarnej pracy na rzecz rozwoju Usui Gakkai przez Juzaburo Ushidę i zainspirowanych przez Ushidę uczniów Mikao Usui. Wspaniale integrował ludzi dla sprawy nauczania Usui Reiki Ryoho i podnoszenia poziomu energetycznego praktykujących Reiki na wyższy poziom. Wymagał od kandydatów na mistrzów Reiki umiejętności wyczuwania stopni rozwoju Mocy Ki potencjalnych uczniów, stopnia rozwoju Mocy Reiki oraz ich jakości wedle pięciu elementów.
Kolejnym, trzecim Sōke - przywódcą został urodzony w Tokio Mistrz Kan’ichi Taketomi Sensei (1878-1960) znany także jako Shouja Shihan. Kapitan Settsu, okrętu japońskiej cesarskiej marynarki wojennej, od 20 stycznia 1923 do 20 listopada 1923 roku, kontradmirał marynarki wojennej. Znany był ze świetnych zdolności diagnostycznych, co oznacza, że doskonale opanował Byosen Reikan Ho. Urządzał także pokazy Mocy Ki czy Rei-Shi, powalając kilkunastu rosłych osobników samym działaniem energii, tak jak to czasem widuje się na pokazach Qigong lub Ki-Kou. Policji pokazywał zdolność odczytywania jaki rodzaj przestępstwa popełniła osoba biorąc dłoń osoby podejrzanej w swoją dłoń. Okazjonalnie pomagał policji japońskiej rozeznać się który z kilku podejrzanych jest rzeczywiście przestępcą. Na krótki okres czasu w latach 1946-1947 musiał przekazać funkcję Prezydenta w ręce Watanabe Sensei z powodu niechęci władz okupacyjnych do liderów mających korzenie w siłach zbrojnych Japonii. Pozostał w funkcji Kanchi przez ćwierć wieku, przez 25 lat, do 1960 roku, przeprowadzając także Reiki Gakkai przez trudny czas lat zawieruchy wojennej i okupacji 1937-1952. W czasie wojny ewakuował materiały Gakkai z Tokio do Kioto i ukrył w schronie na kilka dni przed rozpoczęciem zmasowanych amerykańskich nalotów bombowych na Tokio. Po II wojnie światowej powrócił z działalnością Gakkai do Tokio, rozpoczynając spotkania w Hannya-Dojo przy Inokashira. Odszedł do krainy Wielkiego Ducha Światłości w wieku 88 lat w dniu 6 grudnia 1960 roku.
Czwartym Sōke - prezydentem Usui Reiki Gakkai przez krótki okres czasu po II wojnie światowej w latach 1946-47 był Yoshiharu Watanabe Sensei (1880-1960 roku), po czym poprzednik (Mistrz Taketomi) powrócił na ten kierowniczy urząd aż do naznaczenia kolejnego Prezydenta. Watanabe Sensei był jednym z najbliższych uczniów i współpracowników Mikao Usui Sensei, a także profesorem filozofii w Commercial High School w Takaoka oraz wielkim przywódcą duchowym buddyjskiej szkoły Shingon kultywującej także sekretne praktyki z Bodhisattwą Mencho, patronem uzdrawiania i leczenia. Skromny Mistrz Duchowy, a także nauczyciel w buddyjskiej szkole Shingon oraz zwykły nauczyciel akademicki. W szkole w której pracował, każdego roku wspierał energetycznie kilku z najsłabszych studentów, którzy dzięki wsparciu energii Reiki przechodzili do czołówki najlepszych studentów szkoły w kolejnych semestrach stając się zdolniejszymi. Kiedy krewni jednego z uczniów Gakkai zostali powiadomieni przez lekarzy w szpitalu, że ich chore dziecko w ciągu kilku godzin umrze i nie ma już żadnej szansy na wyleczenie, rodzina zdecydowała się poprosić tego krewnego z Reiki Gakkai o ostateczną pomoc, a uczeń przyszedł do dziecka ze swoim mistrzem, który z pomocą trwającego zaledwie 30 minut seansu metodą Tanden Chiryo Ho, wybudził umierające dziecko do życia, powstrzymał nadchodzącą śmierć i przy okazji pokazał potęgę duchowej leczniczej Mocy Reiki, nie mówiąc o wdzięczności rodziny oraz lekarzy szpitala (przy okazji zajął się kilkoma innymi przypadkami na prośbę medyków). Żona profesora Watanabe, także była biegła w uzdrawianiu metodami Usui Reiki. Od 1947 roku aż do śmierci Watanabe Shihan pełnił funkcję wiceprezydenta Gakkai, a czasem formalnie zastępował na urzędzie Mistrza Taketomi.
Piątym Sōke - przywódcą dzierżącym sukcesję po Usui został urodzony w Mie Mistrz Toyokazu Kazuwa czyli Houchi Wanami Sensei (1883-1975) znany także jako Chujou Shihan. Mistrz także związany z marynarką wojenną, gdzie dosłużył się stopnia wice admirała. Uczniom Reiki Gakkai często powtarzał, że szczęśliwy Buddha to śmiejący się Buddha, bo skoro buddowie są w stanie Wiecznej Szczęśliwości, a w Japonii tyle jest posągów śmiejącego się Buddy, to ci, którzy też chcą być oświeconymi powinni się uśmiechać. Od połowy lat 50-tych XX wieku aż do końca lat 60-tych XX wieku, przez 15 lat podróżował po całej Japonii odwiedzając liczne w owym czasie i nowo powstające lokalne ośrodki Usui Reiki Ryoho. Intensywnie ożywił wszystkie lokalne centra Usui Reiki które po II wojnie podupadły i założył wiele nowych. Na starość prowadził liczne wykłady o zdrowiu w późnych latach życia i metodach powstrzymywania procesów starzenia się - do czego akurat Usui Reiki bardzo dobrze się nadaje. Mając ukończone 90 lat życia, niejako z okazji swoich urodzin wszedł na Górę Fuji (Fuji Yama) i kilka pomniejszych, zadziwiając nie tylko uczniów Gakkai ale i wielu turystów. Z powodu zbyt dużej liczby pacjentów chętnych na uzdrawianie, znaczną ich część pod koniec swojego życia przekazywał swojej asystentce i następczyni Kimiko Koyamie. Z uczniów Mikao Usui był jednym z najdłużej żyjących, a dożył w pełnej świadomości i pełniąc funkcję głównego mistrza aż 92 lata! Odszedł do Krainy Wielkiego Światła w dniu 2 stycznia 1975 roku.
 |
| Juzaburo Ushida - Gyoda Shihan - Drugi Soke UR Gakkai |
Kolejnym, trzecim Sōke - przywódcą został urodzony w Tokio Mistrz Kan’ichi Taketomi Sensei (1878-1960) znany także jako Shouja Shihan. Kapitan Settsu, okrętu japońskiej cesarskiej marynarki wojennej, od 20 stycznia 1923 do 20 listopada 1923 roku, kontradmirał marynarki wojennej. Znany był ze świetnych zdolności diagnostycznych, co oznacza, że doskonale opanował Byosen Reikan Ho. Urządzał także pokazy Mocy Ki czy Rei-Shi, powalając kilkunastu rosłych osobników samym działaniem energii, tak jak to czasem widuje się na pokazach Qigong lub Ki-Kou. Policji pokazywał zdolność odczytywania jaki rodzaj przestępstwa popełniła osoba biorąc dłoń osoby podejrzanej w swoją dłoń. Okazjonalnie pomagał policji japońskiej rozeznać się który z kilku podejrzanych jest rzeczywiście przestępcą. Na krótki okres czasu w latach 1946-1947 musiał przekazać funkcję Prezydenta w ręce Watanabe Sensei z powodu niechęci władz okupacyjnych do liderów mających korzenie w siłach zbrojnych Japonii. Pozostał w funkcji Kanchi przez ćwierć wieku, przez 25 lat, do 1960 roku, przeprowadzając także Reiki Gakkai przez trudny czas lat zawieruchy wojennej i okupacji 1937-1952. W czasie wojny ewakuował materiały Gakkai z Tokio do Kioto i ukrył w schronie na kilka dni przed rozpoczęciem zmasowanych amerykańskich nalotów bombowych na Tokio. Po II wojnie światowej powrócił z działalnością Gakkai do Tokio, rozpoczynając spotkania w Hannya-Dojo przy Inokashira. Odszedł do krainy Wielkiego Ducha Światłości w wieku 88 lat w dniu 6 grudnia 1960 roku.
 |
| Kan'ichi Taketomi Shihan - Trzeci Soke Usui Reiki Gakkai |
Czwartym Sōke - prezydentem Usui Reiki Gakkai przez krótki okres czasu po II wojnie światowej w latach 1946-47 był Yoshiharu Watanabe Sensei (1880-1960 roku), po czym poprzednik (Mistrz Taketomi) powrócił na ten kierowniczy urząd aż do naznaczenia kolejnego Prezydenta. Watanabe Sensei był jednym z najbliższych uczniów i współpracowników Mikao Usui Sensei, a także profesorem filozofii w Commercial High School w Takaoka oraz wielkim przywódcą duchowym buddyjskiej szkoły Shingon kultywującej także sekretne praktyki z Bodhisattwą Mencho, patronem uzdrawiania i leczenia. Skromny Mistrz Duchowy, a także nauczyciel w buddyjskiej szkole Shingon oraz zwykły nauczyciel akademicki. W szkole w której pracował, każdego roku wspierał energetycznie kilku z najsłabszych studentów, którzy dzięki wsparciu energii Reiki przechodzili do czołówki najlepszych studentów szkoły w kolejnych semestrach stając się zdolniejszymi. Kiedy krewni jednego z uczniów Gakkai zostali powiadomieni przez lekarzy w szpitalu, że ich chore dziecko w ciągu kilku godzin umrze i nie ma już żadnej szansy na wyleczenie, rodzina zdecydowała się poprosić tego krewnego z Reiki Gakkai o ostateczną pomoc, a uczeń przyszedł do dziecka ze swoim mistrzem, który z pomocą trwającego zaledwie 30 minut seansu metodą Tanden Chiryo Ho, wybudził umierające dziecko do życia, powstrzymał nadchodzącą śmierć i przy okazji pokazał potęgę duchowej leczniczej Mocy Reiki, nie mówiąc o wdzięczności rodziny oraz lekarzy szpitala (przy okazji zajął się kilkoma innymi przypadkami na prośbę medyków). Żona profesora Watanabe, także była biegła w uzdrawianiu metodami Usui Reiki. Od 1947 roku aż do śmierci Watanabe Shihan pełnił funkcję wiceprezydenta Gakkai, a czasem formalnie zastępował na urzędzie Mistrza Taketomi.
 |
| Yoshiharu Watanabe Shihan - Czwarty Prezydent Usui Reiki Gakkai |
Piątym Sōke - przywódcą dzierżącym sukcesję po Usui został urodzony w Mie Mistrz Toyokazu Kazuwa czyli Houchi Wanami Sensei (1883-1975) znany także jako Chujou Shihan. Mistrz także związany z marynarką wojenną, gdzie dosłużył się stopnia wice admirała. Uczniom Reiki Gakkai często powtarzał, że szczęśliwy Buddha to śmiejący się Buddha, bo skoro buddowie są w stanie Wiecznej Szczęśliwości, a w Japonii tyle jest posągów śmiejącego się Buddy, to ci, którzy też chcą być oświeconymi powinni się uśmiechać. Od połowy lat 50-tych XX wieku aż do końca lat 60-tych XX wieku, przez 15 lat podróżował po całej Japonii odwiedzając liczne w owym czasie i nowo powstające lokalne ośrodki Usui Reiki Ryoho. Intensywnie ożywił wszystkie lokalne centra Usui Reiki które po II wojnie podupadły i założył wiele nowych. Na starość prowadził liczne wykłady o zdrowiu w późnych latach życia i metodach powstrzymywania procesów starzenia się - do czego akurat Usui Reiki bardzo dobrze się nadaje. Mając ukończone 90 lat życia, niejako z okazji swoich urodzin wszedł na Górę Fuji (Fuji Yama) i kilka pomniejszych, zadziwiając nie tylko uczniów Gakkai ale i wielu turystów. Z powodu zbyt dużej liczby pacjentów chętnych na uzdrawianie, znaczną ich część pod koniec swojego życia przekazywał swojej asystentce i następczyni Kimiko Koyamie. Z uczniów Mikao Usui był jednym z najdłużej żyjących, a dożył w pełnej świadomości i pełniąc funkcję głównego mistrza aż 92 lata! Odszedł do Krainy Wielkiego Światła w dniu 2 stycznia 1975 roku.
 |
| Houichi Wanami Shihan - Piąty Soke i Prezydent Usui Reiki Gakkai |
Po śmierci Wanami Shihan, następnym Sōke - dzierżawcą linii przekazu została w 1975 roku Mistrzyni Kimiko Koyama Sensei (1906-1999), która związek z marynarką wojenną miała w ten sposób, że admirałem japońskiej floty był jej mąż. Od 1966 roku pełniła funkcję wiceprezydenta Usui Reiki Gakkai u boku Wanami Sensei. Kimiko Koyama aż do ostatniego roku życia prowadziła cztery warsztaty Usui Reiki miesięcznie dla uczniów japońskiego Gakkai. Dzięki nadzwyczajnym zdolnościom uzdrowicielskim i diagnostycznym, liczba członków rzeczywistych Usui Reiki Gakkai ciągle wzrastała, a nie jest łatwo w Japonii zostać nawet członkiem sympatykiem tego elitarnego Stowarzyszenia Uzdrowicielskiego. Gakkai nie podaje liczby członków sympatyków ani liczby członków wspierających, a jedynie liczbę członków rzeczywistych, którymi są praktykujący uzdrawianie adepci z przynajmniej II Stopniem Reiki. Liczba oddziałów w różnych prefekturach i miastach wzrosła o 13 w stosunku do 80-ciu które zostały po wieloletniej pracy poprzedniego Prezydenta. Kimiko Koyama pozostawiła na użytek członków Stowarzyszenia Usui Reiki w Japonii kilka opracowań i wprowadzeń z materiałem do nauki i praktyki, częściowo przygotowanym wspólnie jeszcze z poprzednim Mistrzem i Prezydentem Gakkai, Wanami Shihan. Niektóre z tych materiałów mają za zadanie prostować błędne wyobrażenia o Usui Reiki rozpowszechniane w Japonii poprzez publikacje i kursowe działalności zarobkowe różnych dziwacznych liderów odmian tak zwanego zachodniego Reiki wywodzonego od Hawayo Takaty. Kanchi Kimoko Koyama Shihan odeszła do Wielkiego Ducha Światła we wrześniu 1999 roku, pozostając pierwszą kobietą Prezydentem Gakkai przez prawie 24 lata (1975-1998). Przeżyła 93 lata, o kilka miesięcy bijąc rekord długowieczności wśród uczniów Mikao Usui ustanowiony przez Yoshiharu Watanabe Shihan, w tym zaliczyła prawie 75 lat codziennej regularnej praktyki Usui Reiki!
 |
| Kimiko Koyama Shihan - Szósty Soke UR Gakkai |
Następnie, od 1998 roku, kiedy powodowana przeczuciem zbliżającej się śmierci Kimiko Koyama (1906-1999) przekazała funkcje przywódcze w Gakkai, a w pozycji Soke znajdował się siódmy przywódca Gakkai, profesor uniwersytetu medycznego w Kioto Mistrz Masayoshi Kondo czytany także jako Masaki Kondo (Kondoh) Sensei, który funkcję Kancho, Prezydenta Usui Reiki Gakkai objął w styczniu 1998 roku, a urząd Prezydenta złożył w ręce swojego następcy w styczniu 2010 roku. Masaki Kondo otrzymał edukację Shinpiden w Usui Reiki od mistrza Houichi Wanami Sensei. Jednocześnie, wiceprezydentem Gakkai została wnuczka Kimoko Koyama Sensei, Makino Sensei. Masaki Kondo znany był z jeszcze bardziej nieprzejednanej postawy wobec roszczeń i absurdalnych wymysłów liderów tak zwanego zachodniego Reiki w jego licznych odnogach pochodzących od Chujiro Hayashi i Hawayo Takaty w tym w szczególności wobec absurdalnych pomysłów jak odsprzedawanie tytułu Mistrza Reiki za ogromne kwoty pieniędzy, a przecież 10 tysięcy dolarów żądane za stopień rzekomego mistrza przez Phyllis Lei Furumoto i jej zwolenników oraz licznych plagiatorów, to nie jedyny, jak to nazywał Masaki Kondo Shihan, "przestępczy biznes" zachodniego Reiki.
W dniu 27 stycznia 2010 kolejnym ósmym Sōke - Prezydentem Usui Reiki Gakkai zostaje Ichita Takahashi Sensei. W Japonii to standard, że kolejnym Kanchi, Prezydentem Sukcesorem Usui Reiki Gakkai zostaje jeden z najstarszych, najbardziej zasłużonych i oddanych uprawianej sztuce, a zdolnych do sprawowania funkcji, mistrzów szkoły.
Nihon Usui Reiki Ryoho Gakkai stosując się do dawnych tradycji, wizerunki swoich najcenniejszych mistrzów ochrania niczym drogocenne skarby, dzięki czemu całkiem trudno jest zdobyć zdjęcie aktualnego, żyjącego i działającego Wielkiego Mistrza, Soke i Prezydenta Gakkai. Japończycy tradycyjni nie pozwalają się fotografować i zwykle nie życzą sobie publikowania ich zdjęć za życia, co jest związane z pewną ochroną mistyczno-magiczną szamańskiej w swej istocie tradycji Shinto i Koshinto, w tym Shugendo oraz Shingon. Preferuje się także promowanie jedynie zdjęcia czy wizerunku (portretów) Mistrza Założyciela danej szkoły czyli w przypadku Usui Reiki, Mistrza Usui Mikao - jako oświeconego Mistrza i Mędrca. Każdy z Mistrzów Nauczycieli Reiki za to, zobowiązany jest gromadzić portrety i zdjęcia swoich uczniów, co jest przydatne do ich wspierania metodą energetyczną na odległość, w razie jak zachorują czy popadną w jakieś problemy. W tradycjach buddyjskich Tendai, Shingon oraz Shugendo i innych sintoistycznych, każdy Mistrz gromadził podobizny (portrety) swoich uczniów, a jak miał ich dużo, trzymał je w specjalnej na ten cel sali świątyni czy domostwa.
Oprócz tych wszystkich mistyczno-magicznych kwestii związanych z wizerunkiem, oczywistym jest, że osoby pozostające na pozycjach dowódczych w czynnej służbie wojskowej, w tym wypadku, w marynarce wojennej Japonii, nie mogły się swobodnie ani upubliczniać, ani kontaktować z obcokrajowcami bez zgody ministra i dowództwa floty, a każda taka próba mogła zakończyć się katastrofą podobną do jakiej doprowadził się inny znany kontradmirał, Hayashi - popełniając ostatecznei seppuku i całkowicie tracąc twarz zarówno przed uczniami jak i społeczeństwem.
Miesięczna składka z tytuły przynależności i posiadania inicjacji w Nihon Reiki Gakkai od lat 80-tych i 90-tych XX wieku wynosi od 800-400 jenów (rocznie 9600 do 4800 jenów, co zważywszy na poziom dochodów w Japonii jest kwotą bardzo niewielką. Na rok 2016 suma 9600 jenów to około 360 złotych, a 4800 jenów to około 180 złotych, a nauka Reiki odbywa się w ramach tej składki członkowskiej (czasem dodatkowo pokrywa się koszta wynajmu sali na zajęcia lub dojazdu Mistrza, jeśli odległość jest bardzo duża) oraz dotacji od sponsorów. Istotną zasadą jest, że początkujący mają składki (opłaty) najwyższe, a starsi adepci oraz uzdrowiciele i nauczający mistrzowie - najmniejsze! Istnieje też jednorazowe wpisowe podczas samego przyjmowania do Stowarzyszenia Usui Mikao w początkowym charakterze członka sympatyka.
W dniu 27 stycznia 2010 kolejnym ósmym Sōke - Prezydentem Usui Reiki Gakkai zostaje Ichita Takahashi Sensei. W Japonii to standard, że kolejnym Kanchi, Prezydentem Sukcesorem Usui Reiki Gakkai zostaje jeden z najstarszych, najbardziej zasłużonych i oddanych uprawianej sztuce, a zdolnych do sprawowania funkcji, mistrzów szkoły.
Zasady nauki, praktyki i hierarchia wtajemniczeń w Usui Reiki Gakkai
Nihon Usui Reiki Ryoho Gakkai stosując się do dawnych tradycji, wizerunki swoich najcenniejszych mistrzów ochrania niczym drogocenne skarby, dzięki czemu całkiem trudno jest zdobyć zdjęcie aktualnego, żyjącego i działającego Wielkiego Mistrza, Soke i Prezydenta Gakkai. Japończycy tradycyjni nie pozwalają się fotografować i zwykle nie życzą sobie publikowania ich zdjęć za życia, co jest związane z pewną ochroną mistyczno-magiczną szamańskiej w swej istocie tradycji Shinto i Koshinto, w tym Shugendo oraz Shingon. Preferuje się także promowanie jedynie zdjęcia czy wizerunku (portretów) Mistrza Założyciela danej szkoły czyli w przypadku Usui Reiki, Mistrza Usui Mikao - jako oświeconego Mistrza i Mędrca. Każdy z Mistrzów Nauczycieli Reiki za to, zobowiązany jest gromadzić portrety i zdjęcia swoich uczniów, co jest przydatne do ich wspierania metodą energetyczną na odległość, w razie jak zachorują czy popadną w jakieś problemy. W tradycjach buddyjskich Tendai, Shingon oraz Shugendo i innych sintoistycznych, każdy Mistrz gromadził podobizny (portrety) swoich uczniów, a jak miał ich dużo, trzymał je w specjalnej na ten cel sali świątyni czy domostwa.
Oprócz tych wszystkich mistyczno-magicznych kwestii związanych z wizerunkiem, oczywistym jest, że osoby pozostające na pozycjach dowódczych w czynnej służbie wojskowej, w tym wypadku, w marynarce wojennej Japonii, nie mogły się swobodnie ani upubliczniać, ani kontaktować z obcokrajowcami bez zgody ministra i dowództwa floty, a każda taka próba mogła zakończyć się katastrofą podobną do jakiej doprowadził się inny znany kontradmirał, Hayashi - popełniając ostatecznei seppuku i całkowicie tracąc twarz zarówno przed uczniami jak i społeczeństwem.
Miesięczna składka z tytuły przynależności i posiadania inicjacji w Nihon Reiki Gakkai od lat 80-tych i 90-tych XX wieku wynosi od 800-400 jenów (rocznie 9600 do 4800 jenów, co zważywszy na poziom dochodów w Japonii jest kwotą bardzo niewielką. Na rok 2016 suma 9600 jenów to około 360 złotych, a 4800 jenów to około 180 złotych, a nauka Reiki odbywa się w ramach tej składki członkowskiej (czasem dodatkowo pokrywa się koszta wynajmu sali na zajęcia lub dojazdu Mistrza, jeśli odległość jest bardzo duża) oraz dotacji od sponsorów. Istotną zasadą jest, że początkujący mają składki (opłaty) najwyższe, a starsi adepci oraz uzdrowiciele i nauczający mistrzowie - najmniejsze! Istnieje też jednorazowe wpisowe podczas samego przyjmowania do Stowarzyszenia Usui Mikao w początkowym charakterze członka sympatyka.
Metoda terapii Usui Reiki, niczym Koło Pięciu Przemian (Elementów, Żywiołów) zawiera pięć wielkich poziomów nauczania podzielonych na kilka mniejszych inicjacyjnych lekcji, a wzorem jest mistyczny symbol białego kwiatu wiśni o pięciu płatkach obrazujący duszę czy jaźń mieszkającą w sercu (Kokoro).
Shoden (Początkowy Stopień, Sho-Den) składa się z czterech inicjacyjnych lekcji w cztery kolejne wielkie żywioły (Da-Ki) ziemi, wody, ognia i wiatru. Wymagane są cztery sekretne metody nakładania dłoni, po jednej do każdego przekazu inicjacyjnego na tym Pierwszym Stopniu. Program Pierwszego stopnia realizuje się w czasie czterech do sześciu spotkań warsztatowych obejmujących po około 12 do 16 godzin zajęć metodą seminariów sobotnio-niedzielnych lub odpowiednio metodą spotkań cotygodniowych na 2 do 3 godziny, co zajmuje około 4 do 6 miesięcy nauki i praktyki Reiki. Wymagane od 1925 roku minimum programowe dla poziomu Shoden w wersji dla lekarzy i personelu marynarki marynarki wojennej to pięć dni kursu po 10 godzin zajęć dziennie, w tym 8 godzin nauki i praktyki, a 2 godziny na Inicjacje (Sotsugyo Shiki) oraz Reiju (Błogosławieństwa, Synchronizacje). Po każdej inicjacji w kolejną z czterech części Pierwszego Stopnia w zwykłym toku nauki i praktyki wymagany jest okres minimum 21 dni intensywnej praktyki świeżo nauczonych metod uzdrawiania przed kolejną inicjacją (zwykle zatem kolejna część nauk i praktyk przychodzi po miesiącu).
Okuden Zen-Ki (Chuden) - Środkowy, Wewnętrzny Stopień, Drugi Stopień - składa się z trzech inicjacyjnych lekcji w energie trzech kolejnych poziomów mocy Ducha (Eteru) i trzech sekretnych znaków Reiki. Na tym Drugim Stopniu wymagana jest biegła znajomość 12-tu meridianów (Mo), 70-120 punktów shiatsu do akupresury oraz systemu trzech masaży i biomasaży używanych w systemie Usui Reiki. Wymaga się przynajmniej trzech spotkań warsztatowych typu trening z praktyką Reiki w sobotę i niedzielę, a po otrzymaniu każdego symbolu (Kanji) i zestawu pozostałych praktyk lekcji trzeba praktykować z energią inicjacyjnego stopnia i znaku (Reiki Kanji) przez okres przynajmniej 6 do 9 miesięcy, zatem nauka na Drugim Stopniu trwa zwykle około 2 lata lub więcej. Na zapoznanie z całym podstawowym materiałem Okuden Zen-Ki (Chuden), na Zachodzie zwanym II Stopniem Reiki, także wymaganych jest przynajmniej 50 godzin nauki i ćwiczeń (pięć dni po 10 godzin).
Okuden Kou-Ki (Pełny Wewnętrzny czy Tajemny Stopień, Trzeci Stopień) zawiera jedną wielką lekcję inicjacyjną w ostatni, czwarty znak systemu Usui Reiki otwierający najwyższą energię duchową Niebios. Wymagana jest pełna znajomość wszystkich metod uzdrawiania i terapii stosowanych w Reiki, w tym biegła znajomość Ośmiu Cudownych Meridianów. Opanowanie podstawowych nauk i ćwiczeń poziomu Okuden Koki (Kou-Ki) metodą kursową także wymaga przynajmniej pięciu dni zajęć po 10 godzin dziennie, co razem daje dobrych 50 godzin zajęć praktycznych.
Czwarty Wielki Stopień określany jako Shinhiden to Stopień Niebiański, Stopień Boskiej Tajemnicy na którym oprócz uzdrawiania innych, główną aktywnością jest także nauczanie i inicjowanie adeptów (Otagi). Shinhiden zawiera trzy kolejne synchronizacje o inicjacyjnym charakterze, trzy poziomy wtajemniczenia i uprawnień, a sam Usui-son przekazał przynajmniej 19 lub 21 takich wtajemniczeń na najwyższym poziomie. Przed podjęciem nauki i praktyki tego stopnia wymaga się przygotowania, to w systemie kursowym jest 30 godzin praktyki (trzy dni po 10 godzin dziennie). Zapoznanie z materiałem i metodami praktycznymi wymaga przynajmniej 150 godzin zajęć czyli 15 dni po 10 godzin zajęć dziennie, włącznie z Inicjacją - Sotsugyo Shiki i Reiju. Łącznie jest to 180 godzin zajęć praktycznych, czyli całkiem długie wczasy z Usui Reiki.
Charakterystyczne jest dla prawdziwych japońskich Mistrzów Nauczycieli Usui Reiki Ryoho, że aby móc wyszkolić i inicjować kolejnego Mistrza Reiki, sami muszą nauczać poziomów Shoden oraz Okuden przez przynajmniej 10 lat, a zatem w praktyce nikt, kto praktykuje u Mistrza Reiki krócej niż 10 lat w praktyce nie zostaje Inicjowany jako Mistrz Nauczyciel (Shinpiden)! Normalny tok nauki i praktyki zawiera istotny etap terminowania i Czeladnika, który asystuje swojemu mistrzowi w uzdrawianiu i nauczaniu przez przynajmniej trzy lata, zanim otrzyma pełny stopień Okuden czyli Trzeci Stopień, Mistrza Terapii (Chiryo-Shi).
Charakterystyczne jest dla prawdziwych japońskich Mistrzów Nauczycieli Usui Reiki Ryoho, że aby móc wyszkolić i inicjować kolejnego Mistrza Reiki, sami muszą nauczać poziomów Shoden oraz Okuden przez przynajmniej 10 lat, a zatem w praktyce nikt, kto praktykuje u Mistrza Reiki krócej niż 10 lat w praktyce nie zostaje Inicjowany jako Mistrz Nauczyciel (Shinpiden)! Normalny tok nauki i praktyki zawiera istotny etap terminowania i Czeladnika, który asystuje swojemu mistrzowi w uzdrawianiu i nauczaniu przez przynajmniej trzy lata, zanim otrzyma pełny stopień Okuden czyli Trzeci Stopień, Mistrza Terapii (Chiryo-Shi).
Najwyższy wielki poziom z pięciu kręgów mocy Reiki Ryoho określany jest terminem REI JU lub Gokaiden, a sam Usui Mikao Gyoho Sensei udzielił tego ostatniego wtajemniczenia jedynie kilku swoim uczniom (Otagi), którymi byli Juzaburo Ushida - pierwszy Soke i sukcesor Domu Reiki, a także Iichi Taketomi Shihan, Toyoichi Wanami Shihan, oraz Yoshiharu Watanabe Shihan.
Pierwsza inicjacyjna lekcja na poziomie Shoden (Pierwszego, Początkowego Stopnia) określana jest oryginalnie nazwą Dai Roku Tou (Wielki Szósty Krąg) i jest przedmiotem omówienia w każdym wprowadzeniu w Usui Reiki Ryoho. Charakter Nihon Reiki Gakkai określony jest jako rodzaj stowarzyszenia czy towarzystwa duchowego oraz jednocześnie jako organizacji sekretnej, tajemnej, hermetycznej czy ezoterycznej.
Reiki nie tylko uzdrawia z chorób, ale także wzmacnia nasze wrodzone umiejętności, równoważy stan ducha, wspomaga duszę, sprawia, że ciało staje się zdrowe, a w rezultacie, Reiki pomaga osiągnąć szczęście. Aby nauczyć tego innych, powinno trzymać się Gokai Sansho - Pięciu Reguł cesarza Meiji, recytować je rano i wieczorem oraz rozmyślać nad nimi w swoim sercu. RegułyMeiji powinny być wypowiadane codziennie w języku japońskim, raz o poranku i raz wieczorem. Ostatecznym celem praktyki Gokai Sansho jest zrozumienie starożytnego sekretu uzyskiwania szczęścia, zdrowia i odkrycie duchowego lekarstwa na wszystkie choroby. Jeśli trzymasz się tych reguł, osiągniesz światly i przejrzysty umysł, niczym starożytni mędrcy (Roshi).
Reiki nie tylko uzdrawia z chorób, ale także wzmacnia nasze wrodzone umiejętności, równoważy stan ducha, wspomaga duszę, sprawia, że ciało staje się zdrowe, a w rezultacie, Reiki pomaga osiągnąć szczęście. Aby nauczyć tego innych, powinno trzymać się Gokai Sansho - Pięciu Reguł cesarza Meiji, recytować je rano i wieczorem oraz rozmyślać nad nimi w swoim sercu. RegułyMeiji powinny być wypowiadane codziennie w języku japońskim, raz o poranku i raz wieczorem. Ostatecznym celem praktyki Gokai Sansho jest zrozumienie starożytnego sekretu uzyskiwania szczęścia, zdrowia i odkrycie duchowego lekarstwa na wszystkie choroby. Jeśli trzymasz się tych reguł, osiągniesz światly i przejrzysty umysł, niczym starożytni mędrcy (Roshi).
Termin Gakkai oznacza wspólnotę, stowarzyszenie, grupę ezoteryczną. Osoby, które nie przynależą, nie są członkami Stowarzyszenia Usui Reiki Gakkai, nie mają prawa do nauczania systemu ani wykonywania inicjacji w Reiki! W Japonii, wszelka działalność nauczania Reiki poza Usui Reiki Gakkai uważana jest za nielegalną, wręcz przestępczą, a co ciekawe, popularna na Zachodzie, w tym w USA promotorka Reiki, Hawayo Takata (z domu Kawamuru, 1900-1980), nie miała uprawnień do udzielania inicjacji Reiki ani tym bardziej do szkolenia mistrzów Reiki, a posiadała jedynie uprawnienia Uzdrowicielki (Terapeutki) z Trzecim Stopniem Reiki i wedle japońskich zasad, nie powinna uczyć Reiki innych osób, a jedynie miała prawo uzdrawiać metodami Reiki. Z powodu braku wiedzy i uprawnień, system zachodniego Reiki, z konieczności jest bardzo niepełny, gdyż Hawayo Takata uzyskała jedynie minimalne niezbędne do prowadzenia uzdrawiania umiejętności w systemie Usui Reiki.
* Kanchi - Prezydent, Zwierzchnik, Głowa; Kan to budynek lub dojo (sala ćwiczeń), a Cho oznacza szczyt lub głowę, co razem daje Szyczyt lub Głowę organizacji, dyrektora instytucji, np. Prezydenta (także Shacho).
* Sōke (宗家) - Dom Rodzinny, Rodzina, Wielki Mistrz, Mistrz Domu, Mistrz Rodziny, Prezydent.
* Sensei (先生) - Starszy, Urodzony Wcześniej, Nauczyciel, Mentor, Ojciec (kor. suseung-nim, chiń. Shifu, Sifu).
W dniu 15 września 1880 roku urodzil się Chujiro Hayashi, późniejszy uczeń Mikao Usui. W 1887 roku urodziła się Chie Hayashi, późniejsza małżonka Chujiro Hayashi.
W dniu 24 grudnia 1900 roku w Hanamaulu na Hawajach, na wyspie Kauai, urodziła się Hawayo Hiromi Kawamuru znana z nazwiska po mężu jako Hawayo Takaka, późniejsza najsławniejsza uczennica Chujiro Hayashi, pół japonka - pół amerykanka.
W dniu 10 marca 1917 roku Hawayo Kawamuru poślubia Saichi Takatę stając się Hawayo Takatą.
W maju 1925 roku Chujiro Hayashi przechodzi pod kierunkiem Mikao Usui Sensei intensywny proces treningowy osiągając poziom Mistrza Nauczyciela poziomu Shinpiden.
W 1927 roku Tatsumi przechodzi pod okiem Chujiro Hayashi na poziom Mistrza Nauczyciela.
W 1928 roku Wasaburo Sugano, ciotka Chiyoko Yamaguchi przechodzi wtajemniczenia na pierwszym i drugim stopniu Usui Reiki u Chujiro Hayashi. W 1928 roku Shuo Matsui publikuje w japońskiej gazecie artykuł o Chujiro Hayashim, swoim nauczycielu i systemie Usui Reiki Ryoho.
W październiku 1930 roku Saichi umiera, a Hawayo Takata jako samotna zmaga się z utrzymaniem rodziny. Pracując ponad siły w dwóch miejscach, wyczerpuje się fizycznie i nerwowo. Do nieszczęść z roku 1930 dochodzi śmierć ukochanej siostry.
W 1931 roku Chujiro Hayashi, wzorem Mistrza Toshihiro Eguchi, organizuje własną klinikę czy instytut Reiki pod nazwą Hayashi Reiki Kenkyu Kai.
W 1935 roku Hawayo Takata zostaje pacjentką kliniki Chujiro Hayashi, a po wyzdrowieniu wraca na Hawaje. W wieku 35 lat hawayo Takata cierpi na uporczywe bóle brzucha i astmę. Wszystko to sprawia, że przechodzi załamanie psychiczne i nerwowe, potem dochodzą łagodne nowotwory i kamienie woreczka żółciowego.
W 1936 roku Hawayo Takata podejmuje I stopień Hayashi Reiki i pomaga przez rok w terapiach przy pacjentach. W 1937 roku otrzymała II stopień Reiki Ryoho wedle uproszczonej metody Hayashi.
W 1937 roku Hawayo Takata po okresie nauki Usui Reiki wraca z Japonii do USA rozpoczynając razem przybyłym nieco później Chujiro Hayashi i jego córką nauczanie podstaw Usui Reiki, głównie wśród japońskiej diaspory na Hawajach i w USA.
W lutym 1938 roku Chujiro Hayashi nagradza Hawayo Takatę upoważnieniem do prowadzenia zajęć z osobami inicjowanymi w USA i na Hawajach jako wtajemniczoną III Stopnia (Okuden Koe Ki). W 1938 roku, Chiyoko Yamaguchi uczy się poziomów Shoden i Okuden Koe-Ki u Chujiro Hayashi.
W dniu 10 maja 1940 roku Chujiro Hayashi popełnia samobójstwo tradycyjną metodą seppuku z zarzutami zdrady Ojczyzny, odmowy wykonywania rozkazów (dezercja), złamania kodeksu żołnierskiego i z powodów politycznych nie zgadzając się na przystąpienie Japonii do wojny przeciwko USA. Jako oficer marynarki wojennej powinien dawać przykład żołnierzom idącym do boju, a okazał się zwykłym dezerterem niegodnym miana Wojownika (Yamabushi).
W następstwie samobójstwa męża, jego żona, Chie Hayashi podejmuje się od 1940 roku prowadzenia Hayashi Reiki Kenkyu Kai i przejmuje funkcję szefowej stowarzyszenia po swoim mężu, głównie korzystając z japońskiego prawa dziedziczenia spadkowego. Niestety, po pewnym czasie rezygnuje z powodu wyczerpania psychicznego i braku sił życiowych - nie każdy bowiem nadaje się na uzdrowiciela, tak samo jak nie każdy nadaje się na to, aby być lekarzem medycyny. Ostatecznie działalność Hayashi Reiki Kenkyu Kai wygasa, a większość japońskich uczniów Chujiro Hayashi trafia do mistrzów Gakkai lub ginie w czasie działań wojennych.
W latach 1939-1949 Hawayo Takata prowadziła bardzo wielu pacjentów robiąc im Reiki aż do ich uzdrowienia, a także prowadząc warsztaty wprowadzające w Hayashi Reiki I oraz II stopnia. W Hilo na Wielkiej Wyspie (Big Island) prowadziła swój główny ośrodek terapii i nauczania zachodniego Reiki, jako, że z czasem uprościła znacząco nawet to, co uproszczone już otrzymała od Chujiro Hayashi. Całkiem możliwe, że zapomniała też część nauk i praktyk, gdyż nie była z powodu krotkiego okresu nauki dostatecznie z nimi zapoznana i nie rozumiała czemu służą ani jak działają. Prawdopodobnie nie była nawet zaznajomiona z metodami Reiju nauczanymi przez Usui Reiki, gdyż w swoim nauczaniu praktycznie nigdy ich nie stosowała pozostawiając jedynie inicjacyjne czy inicjalne synchronizacje (oryginalnie znane jako Sotsugyo Shiki - Rytuały Inicjacji). Upraszczanie może także oznaczać, że otrzymała jedynie stopień upoważniający do prowadzenia terapii metodami Reiki, a nie posiadała wyszkolenia w zakresie poziomu Shinpiden - a po śmierci Chujiro Hayashi jedynie próbowała naśladować to, co widziała jako inicjacje w Reiki w czasie pobytu Hayashiego na Hawajach. Uproszczenia dobrych systemów uzdrawiania takich jak Reiki zwykle biorą się z braku wiedzy i odpowiedniej praktyki pod kierunkiem Mistrza Szkoły, w tym wypadku Usui Gakkai.
W roku 1955 Hawayo Takata otworzyła swój ośrodek odnowy biologicznej w La Jocinta w Kalifornii, takie SPA, gdzie nie tylko Reiki było oferowane. Po pewnym czasie sprzedała SPA i wróciła na Hawaje, gdzie założyła SPA z odnową biologiczną i Reiki w Kurtistown i w Oahu. Potem wycofała się z bezpośredniej pracy w tych ośrodkach pozostawiając je personelowi i pozostając ich właścicielką, a zaczęła podrożować po USA i nauczać pierwszego o raz drugiego stopnia Reiki wedle własnych uproszczeń oraz z własnymi cenami - 125 dolarów za I stopień, a 500 dolarów za II stopień owych coraz mniejszych resztek po tym czego nauczyła się u Chujiro Hayashi.
W 1975 roku, Hawayo Takata, będąc błędnie przekonaną, że Usui Reiki Gakkai w Japonii wygasła, ogłasza się w USA jako jedyna żyjąca mistrzyni i spadkobierczyni systemu Usui Reiki Ryoho. Wygasła jedynie działalność prowadzona pod szyldem Hayashi Reiki Kenkyukai.
W 1976 Hawayo Takata ogłasza, że jej uczennica Virginia Samdhal jest pierwszą wykształconą mistrzynią nauczycielką z prawem nauczania systemu Usui Reiki Gakkai. Ordynacja na mistrzynię amerykańskiego Reiki kosztowała zawrotną kwotę 10 tysięcy dolarów USA. Przez kolejne lata Hawayo Takata ustanawia kolejnych zachodnich mistrzów Reiki, każdego za ogromne nawet jak na USA pieniądze w kwocie 10 tysięcy dolarów.
Hawayo Takata uczyła głównie I oraz II stopień Reiki wedle tego, co nauczyła się Chujiro Hayashi, a dopiero w ostatnim okresie życia tuż przed śmiercią wyszkoliła 22 Mistrzów Reiki, którzy kontynuowali jej pracę. Byli to:
Źródła z których pochodzą poniższe wiadomości, podają także że:
- Iris Ishikuro (1984), Bethel Phaigh (1986), Virginia Samdahl (1994), Dorothy Baba, Ursula Baylow (1996), Barbara Brown (2000), Barbara Mc Cullough, Kay Yamashita, George Araki (2006), Beth Gray (2008), Ethel Lombardi (2009), Fran Brown (2009) i John Gray (2011) już nie żyją.
- Patricia Bowling Ewing - nie uczy już Reiki.
- Harry Kuboi, Barbara Weber Ray, Shinobu Saito - nie uczą już Usui Reiki.
- Rick Bockner, Phyllis Furumoto, Mary McFadyen, Paul Mitchell oraz Wanja Twan nadal nauczają Usui Reiki w zachodniej wersji Hayashi-Takata Reiki.
W dniu 11 grudnia 1980 roku Hawayo Takata umiera na zawał serca w wieku 80 lat, pozostawiając przynajmniej 20 osób z tytułem zachodniego mistrza Reiki.
W 1982 roku uczniowie Hawayo Takaty z zachodnim stopniem mistrzowskim spotykają się razem aby porównać znaki i frazy oraz procedury do synchronizacji. Okazało się, że każdy pamięta znaki trochę inaczej, a także frazy junmon w nieco innym brzmieniu, co nie powinno mieć miejsca. Wynikł bałagan, w wyniku którego niektórzy z zachodnich mistrzów zaczęli poszukiwać źródeł Reiki w Japonii.
W 1983 zaczęło powstawać Przymierze Reiki (The Reiki Alliance), gdy na spotkaniu u Barbary Brown w jej domu w Brytyjskiej Kolumbii rozpoczęły się żmudne negocjacje w temacie ujednolicenia znaków i fraz recytowanych do znaków oraz procedur synchronizacji. Przychylano się do wersji zapamiętanej przez większość zachodnich mistrzów Reiki (niestety zrobiono wiele błędów z zapisie znaków, a nawet w intonacji Junmon).
W 1983 roku, na kolejnym spotkaniu zachodnich mistrzów Reiki ustanowionych przez Hawayo Takatę, jej wnuczka i mistrzyni zachodniego Reiki, Phyllis Lei Furumoto została tak zwanym dzierżawcą linii przekazu systemu Reiki. Otrzymała od pozostałych mistrzów prawo używania tytułu posiadaczki Urzędu Wielkiej Mistrzyni (Grandmaster). Cześć mistrzów zachodniego Reiki, w tym Barbara Weber Ray oraz Iris Ishikuro poczuła się dotknięta "sprawą" pominięcia ich w roli sukcesorów i demonstracyjnie opuściła zebranie. Barbara Weber Ray ogłaszała się nawet prawdziwą sukcesorką Hawayo Takaty i Wielkim Mistrzem, a sama Takata rzekomo przekazała jej linię sukcesji, co było oczywistą nieprawdą. Skończyło się na tym, że Barbara Weber Ray założyła własną szkołę w której z Hayashi Reiki prawie nic nie zostało, za to pojawiło się wiele rzeczy zupełnie nie mających związku z prawdziwym Usui Reiki (nazwała ten twór nazwami The Radiance Technique oraz, aby było śmieszniej Authentic Reiki TM. Iris Ishikuro razem ze swoim uczniem znanym jako Arthur Robertson założyli New Age'owy mixing o nazwie Raku Reiki z pseudobuddyjskimi dodatkami rzekomo tybetańskimi wedle własnych wymysłów, który promowali po nieco nizszej cenie niźli zachodnie Takata Reiki w tak zwanym The Alliance Reiki.
W 1985 roku, kiedy Mieko Mitsui z USA przyjeżdża do Japonii i rozpoczyna tam misjonarską działalność propagowania zachodniego Reiki od Hawayo Takaty, szybko okazuje się, że ogłoszenia przyciągają uwagę członków oryginalnego japońskiego Usui Reiki Gakkai. Udaje się nawiązać chwilowy kontakt zachodnich mistrzów z autentycznym japońskim Reiki. Jednakże, szybko okazuje się, że mistrzom z Japonii nie odpowiada komercyjny charakter przekazywania stopnia mistrzowskiego za 10 tysięcy dolarów, a w japońskiej prasie ukazują się artykuły o szalbierczym plagiacie Usui Reiki dokonanym przez Hawayo Takatę i jej uczniów. W 1986 roku licząca 21 mistrzów najwyższego poziomu Rada Dyrektorów pod przewodnictwem Prezydent Kimiko Koyama Shihan decyduje się "odciąć od takiej przestępczej" (tak nazwano branie ogromnych pieniędzy za stopień mistrzowski) działalności uczniów Hawayo Takaty i jej zachodniego Reiki.
Oficjalna odmowa udostępniania materiałów Usui Reiki Gakkai została wydana z początkiem 1986 roku. Formalnie, powodem odmowy dostępu do prawdziwego nauczania japońskiego Usui Reiki Ryoho była niechęć Phyllis Lei Furumoto i członków jej mistrzowskiej ekipy do natychmiastowej rezygnacji z przyjmowania tak wysokich opłat za uzyskanie stopnia mistrzowskiego, wątpliwości czy Hawayo Takata rzeczywiście ma prawo uczyć i inicjować uczniów w Usui Reiki, odmowa przejścia przez zachodnich mistrzów procesu ponownej certyfikacji, wraz ze stosowną nauką i praktyką na zasadach japońskiego Usui Reiki Gakkai. Nie chcieli się nauczyć Usui Reiki porządnie ze źródła ani zrezygnować z drastycznie zbyt wysokiej opłaty za III stopień zwany mistrzowskim.
W 1991 roku kolejne osoby z zachodniego Reiki próbują szczęścia w nauczaniu zachodniego Reiki w Japonii, a są to Frank Peter Aryava i jego późniejsza małżonka Chetna Kobayashi. Frank Peter Aryava dzięki dziewczynie Japonce ze zdziwieniem dowiaduje się o istnieniu tradycyjnego Usui Reiki Gakkai i o tym, że japońska prasa pisała już sporo i nieprzychylnie o amerykańskim zachodnim Reiki jako o plagiacie japońskiego oryginału.
W 1995 roku w Japonii ukazuje się książka Toshitaka Mochizuki pod tytułem "Iyashi No Te" czyli "Leczące Dłonie" lub "Leczenie Dłońmi', która staje się bestsellerem, a zawiera sporo informacji o Usui Reiki Ryoho.
W roku 1996 roku Dave King w czasie swojej podróży do Japonii w poszukiwaniu jakichkolwiek informacji o oryginalnym Usui Reiki i przy okazji próbując tam uczyć zachodniego Reiki wspólnie z prowadzącym grupę trochę wzbogaconego zachodniego Reiki Toshitaka Mochizuki, odkrywa, że istnieją jeszcze żyjący uczniowie uczeni przez Mikao Usui Sensei i jego bezpośrednich uczniów jak Ushida Sensei. Jeden z najstarszych nauczycieli szkoły w której odbywały się zajęcia, Takahashi, uczył się w Usui Reiki Gakkai. W 2010 roku, tenże Ichita Takahashi znany też jako Kazuta Takahashi zostaje następnym Prezydentem Usui Reiki Gakkai po Masaki Kondo. Dave King i później Mellisa Rigall jak widać mieli szczęście "otrzeć się" o całkiem dobre źródło wiedzy o Usui Reiki Gakkai, zresztą Dave King był potem jednym z tych, którzy próbowali zorganizować spotkanie Phyllis Lei Furumoto z Prezydentką Usui Reiki Gakkai Kimiko Koyama Sensei w 1997 roku. Ostatecznie Dave King próbował podnieść wielu mistrzów zachodnich do bardziej japońskiego poziomu praktyki, chociaż jego studenci zaczynali wedle metody zachodniej, jednak znacznie wzbogaconej o podstawowe elementy praktyki w oryginalnym Usui Reiki Gakkai, jak Metoda Siedmiu Pozycji dla początkujących, podstawy wiedzy o Pięciu Elementach i ich kolorach czy wymogu znajomości podstaw wiedzy o meridianach (Mo) i i około 120 punktach do akupresury japońskiej na II i III Stopniu.
Wysiłkiem kilku zachodnich mistrzów Reiki udaje się zaplanować spotkanie Prezydent Kimiko Koyama z wnuczką Hawayo Takaty znaną jako Phyllis Lei Furumoto, jednakże z winy Furumoto zostaje odwołane, a szansa naprawienia błędów zachodnich mistrzów znacząco się oddala. Został także z winy Phyllis Lei Furumoto zmarnowany wysiłek tych kilku dobrych ludzi, którzy mieli nadzieję na podniesienie poziomu The Reiki Alliance do poziomu wymagań japońskiego oryginału. Zachodnie Reiki ma bowiem, nawet w swoim najlepszym wydaniu, wiele błędów oraz uproszczeń, częściowo z winy Chujiro Hayashi, który chciał się pochwalić liczbą wykształconych w swoim Dojo mistrzów, jednak pomijał zby wiele ważnych części wiedzy, praktyki i umiejętności terapeutycznych.
Sprawę spotkania z autentyczną Mistrzynią i Prezydentką Kimiko Koyamą dodatkowo pogorszyła nieomal kryminalna próba zarejestrowania i zastrzeżenia przez Phyllis Lei Furumoto nazw Reiki, Usui Reiki Ryoho oraz Usui Shiki Ryoho jako amerykańskich i międzynarodowych znaków towarowych i patentowych (TM, R). Kiedy dowiedziało się o tym Japońskie Usui Reiki Ryoho Gakkai, za pośrednictwem japońskich instytucji rządowych zablokowało proces rejestracji "Trade Mark" w amerykańskim urzędzie patentowym, gdyż nazwy Reiki, Usui Reiki oraz Usui Shiki Ryoho są nazwami tradycyjnego systemu terapii naturalnych rodem z Japonii i nie mogą bez zgody Japonii podlegać prawu patentowemu jako znaki towarowe czy patentowe na mocy umów międzynarodowych. Można powiedzieć, że mistrzowie zachodniego Reiki stracili swoją szansę z powodu złośliwej pazerności na zarabianie nielegalnych pieniędzy za nadawanie stopni mistrzowskich, które z punktu japońskiego oryginału i tak nie mają specjalnej wartości. O ile pobieranie pewnych opłat od uczniów za naukę na pierwszym i drugim stopni jest legalne czy z tytułu składek czlonkowskich, o tyle zbijanie kapitalu na stopniu mistrzowskim i nauczycielskim jest wedle zasad Usui Reiki nielegalne i przestępcze. Każdy, kto sprzedawał stopień Mistrza Reiki za 10 tysięcy dolarów czy podobnie dużą kwotę pieniędzy, jest z punktu prawa japońskiego zwykłym przestępcą kryminalnym i niczym więcej.
W 1999 roku pojawiła się dla osób z zachodniego Reiki postać Chiyoko Yamaguchi, rzekomo inicjowana przez samego Chujiro Hayashi jako Mistrz Nauczyciel (Shinpiden), udzielając przez krótki czas osobom zainteresowanym przekazów Hayashi Reiki pierwszego i drugiego stopnia. W 2001 roku Chiyoko Yamaguchi prowadziła jeszcze wprowadzenie do Reiki metodą skróconą i okrojoną, gdzie I i II stopień są niejako połączone w jeden program warsztatowy, ale zmarła w 2003 roku. Prawdopodobnie, nawet jeśli osoba ta miała uprawnienia i wiedzę umożliwiającą inicjowanie na pierwszy i drugi stopień Reiki, nie posiadała prawa nauczania i inicjowania mistrzów nauczycieli czyli poziomu Shinpiden.
W latach 1999-2000 Hiroshi Doi w oparciu o zdobytą wiedzę na temat nauk i praktyk w Japońskim Usui Reiki Gakkai przygotował i opublikował książkę pod tytułem "Modern Reiki Method for Healing" czyli "Współczesne Metody Uzdrawiania Reiki" nazywając swoją kompilację z wielu różnych źródeł terminem Gendai Reiki czyli Współczesne Reiki. Jest to trochę więcej niźli w typowym przekazie jakiejś z wielu odnóg zachodniego The Reiki Alliance, jednak nie jest to jeszcze Usui Reiki Ryoho w wydaniu japońskiego Usui Reiki Gakkai, gdyż wszystko i tak bazuje na typowych błędach i wypaczeniach zachodniego Reiki od Hawayo Takaty.
Z zapisków czy osobistych notatek Hawayo Takaty uczennicy Chujiro Hayashi z lat nauki czyli 1936-1938 wynika, że znała pojęcia Reiju oraz Reiji chociaż opisywała je fonetycznie dla języka angielskiego, tak jak się słowa te wymawia: LEIJU (spolszcz. Lejdźu) oraz LEIJI (Lejdźi). Chociaż z pochodzenia Japonka, nie znała odpowiedniego japońskich znaków Kanji do zapisania oryginału w międzynarodowej transliteracji romaji zapisywanych jako Reiju oraz Reiji. Wiadomo jednak, że przynajmniej Chujiro Hayashi znał te pojęcia i prawidłowo wymawiał, bo bardzo często tam gdzie w transliteracji jest literka "R", oryginalne japońskie słowa czytamy bardziej jako "L" niż polskie "R". Dotyczy to także słowa "Reiki", które prawidłowo wymawia się jako głębokie, tylnojęzyczne czy brzuszne "Leiki" niźli "Reiki". Zdecydowana większość osób związanych z jakimś nurtem odtakatowym, włącznie z głównym takatowym The Alliance Reiki (Przymierze Reiki), nie umie nawet prawidłowo wymówić nazwy systemu, nie mówiąc o innych japońskich pojęciach - totalna żenada - szczególnie jeśli szukać Reiki w Japonii, bo jak się przekonało wielu, w tym Frank Peter Aryava - Japończycy myślą, że chodzi o słowo obcojęzyczne i nie kojarzą z niczym japońskim. Hawayo Takata zapisała słowo Leiju (w transliteracji pisane Reiju) fonetycznie, tak jak w rzeczywistości jest ono wymawiane przez rdzennych Japończyków. Mówimy zatem fonetycznie bardziej Leiki Lyoho niźli Reiki Ryoho oraz Leiji czy Leiju niźli Reiji czy Reiju. Transliteracji i wymowy właściwej słów japońskich trzeba się po prostu nauczyć.
Z zapisków i nauczania Hawayo Takaty (1900-1980) porównanych z tym co wiemy o nauczaniu podstawowym (Shoden) i średniozaawansowanym (Okuden Zen-Ki) oraz z rozmów z innymi uczniami Hayashi Reiki Kenyukai jak Chiyoko Yamaguchi czy Tatsumi można zauważyć, że Chujiro Hayashi nauczał swoich studentów porządniej zaledwie cztery czy pięć technik niezbędnych do rozpoczęcia pracy z pacjentami, a pominął wiele technik terapeutycznych i metod praktyki dla podnoszenia energii i rozwoju wewnętrznego. Być może te osoby uczyły się zbyt krótko i nie miały pojęcia o całkiem obszernej dalszej części nauki i praktyki, a być może, Chujiro Hayashi zbyt krótko uczył się u Mikao Usui i potem nie kontynuował nauki u jego następcy i starszych uczniów jak Jusaburo Uchida Sensei i w efekcie sam był niedouczony, a stąd zamieszanie z zachodnimi współczesnymi Reiki odtakatowymi, które ewidentnie nie mają pojęcia czego uczy się ciągle w Usui Reiki Gakkai założonym przez Choko Mikao Usui Sensei, chociaż w Japonii o tym co uczył Mikao Usui można w starych bibliotekach znaleźć wiele informacji prasowych oraz książek różnych autorów w tym uczniów Mikao Usui Sensei.
Chujiro Hayashi urodził się w Tokyo, dnia 15 sierpnia 1880 roku, miał żonę i dwoje dzieci, syna oraz córkę. Chujiro Hayashi naukę Usui Reiki rozpoczął w maju 1925 roku, na krótko przed śmiercią mistrza Mikao Usui Sensei, system zapoznał pobieżnie, jedynie w wydaniu uproszczonym na potrzeby medyczne marynarki wojennej. W maju i czerwcu 1925 uzyskał Shoden, Pierwszy Stopień Reiki, a na jesień Chuden - Drugi Stopień. Po śmierci mistrza sprawiał problemy dyscyplinarne w Usui Reiki Gakkai, nie był zainteresowany kontynuowaniem treningu pod okiem starszych uczniów na najwyższym mistrzowskim poziomie, których wykształcił Mikao Usui. W 1931 roku decyzją Rady Mistrzów Usui Reiki Gakkai Chujiro Hayashi (15 wrzesień 1880 – 11 maj 1940) został po kilku upomnieniach dyscyplinarnie usunięty z UR Gakkai z powodu niemoralnego prowadzenia się, łamania zasad wyrażonych w statucie Gakkai, a także za wygłaszanie pod szyldem Reiki absurdalnych teorii sprzecznych z nauczaniem Reiki. Podejrzewano opętanie przez jakiś z licznych rodzajów złych duchów lub demonów o jakich wspominają szamańskie tradycje Reiki w Japonii. Oznaczało to, że od tego momentu, miał jedynie prawo praktykować Reiki na sobie samym oraz ewentualnie stosować jako terapię na pacjentach, jednak nie posiadał dłużej prawa do nauczania autentycznego systemu Usui Reiki, gdyż utracił licencję Sandan (Kaiden) i zaufanie Rady Starszych Mistrzów, utracił prawo do nauczania Reiki.
W owych czasach Reiki było szeroko znane i popularne w Japonii, a afera stała sią publiczną, co spowodowało, że tak zwana "klinika Hayashi" stała się nieomal pusta. W 1935 roku Chujiro Hayashi rozpoczął nielegalną nauką Reiki dla emigrantki z Hawajów znanej potem jako Hawayo Takata doprowadzając ją do uproszczonego (wojskowego) poziomu uzdrowicielskiego bez prawa nauczania systemu. Chujiro Hayashi nie posiadał także najwyższego poziomu wtajemniczenia w Usui Reiki jak się często podaje (Shichidan, Gokaiden), a jedynie tak zwany czwarty poziom uproszczony w marynarce wojennej zwany Kaiden, gdyż nie został przyjęty do treningu na najwyższym poziomie przez następców Mikao Usui Gyoho Sensei. Na takich uczniów, którzy na początku dobrze praktykują, ale nie zostają zaznajomieni ze wszystkimi duchowymi czy ezoterycznymi naukami istnieje japońskie określenie "Ryuku" (Ryūku) oznaczające tyle co "niepełny" lub "zewnętrzny", "pusty w środku", "martwy". Zbyt szybkie uczenie i inicjowanie na wyższe stopnie, brak Reiju (Reidźu) od mistrza przez długi okres czasu lub zbyt rzadkie Reiju często powoduje, że osoby tracą duchowy kontakt jaki uzyskały, a stają się pustymi duchowo formami bez kontaktu ze Źródłem.
W dniu 11 maja 1940 roku, Chujiro Hayashi, oskarżony na podstawie mocnych dowodów o zdradę Ojczyzny, działanie na szkodę Japonii, dywersję, niewykonywanie rozkazów dowództwa marynarki wojennej i podobne przestępstwa z Kodeksu Wojskowego, zgodnie z japońskim wojskowym kodeksem honorowym popełnił seppuku - publiczne samobójstwo w obecności członków rodziny oraz swoich nielegalnie uczonych studentów tzw. Hayashi Reiki. O ile w sztukach walki i wojskowości japońskiej, seppuku, rytualne samobójstwo jest dopuszczalnym sposobem wymazania winy, o tyle w szkołach szamańskiego ezoteryzmu zasady mówią jasno, że wszystko co się człowiek uczył od samobójcy staje się nieważne, gdyż dusza samobójcy staje się mrocznym upiorem (jap. oni) na wieki, a dusza ucznia podążając za taką osobą, która dopuszcza się samobójstwa, popełnia wielki błąd, także stając się upiorem czy wampirem (jap. oni, 鬼 lub yōkai 妖怪), a inaczej mówiąc: upiornym demonem, satyrem, strzygą, złym duchem czy trollem.
Zasada ta jest jasna dla wszystkich studentów i mistrzów Usui Reiki Gakkai (URG) oraz innych podobnych grup, jak Omoto-Kyo, Tai-Rei-Do czy Rei Jyutsu Kai. W ten sposób, niewykształcona do końca w Reiki, a do tego uczona z błędami i nielegalnie Hawayo Takata ostatecznie utraciła na 40 lat wszelką łączność z Usui Reiki aż do swej śmierci w 1980 roku (samobójstwo nauczyciela odcina ucznia od duchowej szkoły ezoterycznej, odcina od Źródła, często łączy ze złymi duchami). W Japonii, pozostali w Usui Reiki Gakkai raczej obawiali się, że z powodu samobójstwa przemieniającego duszę Chujiro Hayashi w rodzaj mrocznego upiora czy wampira, wszyscy pozostali przy nim uczniowie zamienią się w linię upiorów i wampirów energetycznych, stąd uczniowie Hayashi utracili w praktyce łączność Usui Reiki Gakkai z powodu samobójczego incydentu w maju 1940 roku. Na zachodzie za to szeroko przyjęło się "reiki" od Hawayo Takaty i Chujiro Hayashi, a to oryginalnie japońskie uważano nawet za zaginione czy wymarłe...
Dusze samobójców wedle japońskiego szamanizmu, w tym wedle Reiki-Ryoho, stają się mrocznymi upiorami (oni, yokai) i przestają sobą reprezentować świetlistą czy oświeconą wysoką duchowość tradycyjnego szamanizmu wiodąc do upadku także tych, co za nimi idą. Zapewne stąd wzięły się rozliczne wypaczenia i niskiej jakości własne "odmiany reiki" na Zachodzie, które wogóle nie powinny mieć miejsca pod szyldem Reiki. Zgodnie z japońskimi tradycjami, jak ktoś chce sobie założyć coś własnego, nie powinien podszywać się pod cudzy szyld, taki jak Reiki, a wymyślić sobie dla swojej działalności własną unikatową nazwę. Jak pokazało doświadczenie, szybkie uczenie, szybkie wtajemniczanie prowadzi donikąd, w ślepą uliczkę, produkuje słabą duszę, która poprzez nierozważny krok może stoczyć się w stan mroczny i jeszcze pociągnąć za sobą innych...
* Kanchi - Prezydent, Zwierzchnik, Głowa; Kan to budynek lub dojo (sala ćwiczeń), a Cho oznacza szczyt lub głowę, co razem daje Szyczyt lub Głowę organizacji, dyrektora instytucji, np. Prezydenta (także Shacho).
* Sōke (宗家) - Dom Rodzinny, Rodzina, Wielki Mistrz, Mistrz Domu, Mistrz Rodziny, Prezydent.
* Sensei (先生) - Starszy, Urodzony Wcześniej, Nauczyciel, Mentor, Ojciec (kor. suseung-nim, chiń. Shifu, Sifu).
Historia Hayashi Reiki Kenjutsu Kai
W dniu 15 września 1880 roku urodzil się Chujiro Hayashi, późniejszy uczeń Mikao Usui. W 1887 roku urodziła się Chie Hayashi, późniejsza małżonka Chujiro Hayashi.
W dniu 24 grudnia 1900 roku w Hanamaulu na Hawajach, na wyspie Kauai, urodziła się Hawayo Hiromi Kawamuru znana z nazwiska po mężu jako Hawayo Takaka, późniejsza najsławniejsza uczennica Chujiro Hayashi, pół japonka - pół amerykanka.
W dniu 10 marca 1917 roku Hawayo Kawamuru poślubia Saichi Takatę stając się Hawayo Takatą.
W maju 1925 roku Chujiro Hayashi przechodzi pod kierunkiem Mikao Usui Sensei intensywny proces treningowy osiągając poziom Mistrza Nauczyciela poziomu Shinpiden.
W 1927 roku Tatsumi przechodzi pod okiem Chujiro Hayashi na poziom Mistrza Nauczyciela.
W 1928 roku Wasaburo Sugano, ciotka Chiyoko Yamaguchi przechodzi wtajemniczenia na pierwszym i drugim stopniu Usui Reiki u Chujiro Hayashi. W 1928 roku Shuo Matsui publikuje w japońskiej gazecie artykuł o Chujiro Hayashim, swoim nauczycielu i systemie Usui Reiki Ryoho.
W październiku 1930 roku Saichi umiera, a Hawayo Takata jako samotna zmaga się z utrzymaniem rodziny. Pracując ponad siły w dwóch miejscach, wyczerpuje się fizycznie i nerwowo. Do nieszczęść z roku 1930 dochodzi śmierć ukochanej siostry.
W 1931 roku Chujiro Hayashi, wzorem Mistrza Toshihiro Eguchi, organizuje własną klinikę czy instytut Reiki pod nazwą Hayashi Reiki Kenkyu Kai.
W 1935 roku Hawayo Takata zostaje pacjentką kliniki Chujiro Hayashi, a po wyzdrowieniu wraca na Hawaje. W wieku 35 lat hawayo Takata cierpi na uporczywe bóle brzucha i astmę. Wszystko to sprawia, że przechodzi załamanie psychiczne i nerwowe, potem dochodzą łagodne nowotwory i kamienie woreczka żółciowego.
W 1936 roku Hawayo Takata podejmuje I stopień Hayashi Reiki i pomaga przez rok w terapiach przy pacjentach. W 1937 roku otrzymała II stopień Reiki Ryoho wedle uproszczonej metody Hayashi.
W 1937 roku Hawayo Takata po okresie nauki Usui Reiki wraca z Japonii do USA rozpoczynając razem przybyłym nieco później Chujiro Hayashi i jego córką nauczanie podstaw Usui Reiki, głównie wśród japońskiej diaspory na Hawajach i w USA.
W lutym 1938 roku Chujiro Hayashi nagradza Hawayo Takatę upoważnieniem do prowadzenia zajęć z osobami inicjowanymi w USA i na Hawajach jako wtajemniczoną III Stopnia (Okuden Koe Ki). W 1938 roku, Chiyoko Yamaguchi uczy się poziomów Shoden i Okuden Koe-Ki u Chujiro Hayashi.
W dniu 10 maja 1940 roku Chujiro Hayashi popełnia samobójstwo tradycyjną metodą seppuku z zarzutami zdrady Ojczyzny, odmowy wykonywania rozkazów (dezercja), złamania kodeksu żołnierskiego i z powodów politycznych nie zgadzając się na przystąpienie Japonii do wojny przeciwko USA. Jako oficer marynarki wojennej powinien dawać przykład żołnierzom idącym do boju, a okazał się zwykłym dezerterem niegodnym miana Wojownika (Yamabushi).
W następstwie samobójstwa męża, jego żona, Chie Hayashi podejmuje się od 1940 roku prowadzenia Hayashi Reiki Kenkyu Kai i przejmuje funkcję szefowej stowarzyszenia po swoim mężu, głównie korzystając z japońskiego prawa dziedziczenia spadkowego. Niestety, po pewnym czasie rezygnuje z powodu wyczerpania psychicznego i braku sił życiowych - nie każdy bowiem nadaje się na uzdrowiciela, tak samo jak nie każdy nadaje się na to, aby być lekarzem medycyny. Ostatecznie działalność Hayashi Reiki Kenkyu Kai wygasa, a większość japońskich uczniów Chujiro Hayashi trafia do mistrzów Gakkai lub ginie w czasie działań wojennych.
W latach 1939-1949 Hawayo Takata prowadziła bardzo wielu pacjentów robiąc im Reiki aż do ich uzdrowienia, a także prowadząc warsztaty wprowadzające w Hayashi Reiki I oraz II stopnia. W Hilo na Wielkiej Wyspie (Big Island) prowadziła swój główny ośrodek terapii i nauczania zachodniego Reiki, jako, że z czasem uprościła znacząco nawet to, co uproszczone już otrzymała od Chujiro Hayashi. Całkiem możliwe, że zapomniała też część nauk i praktyk, gdyż nie była z powodu krotkiego okresu nauki dostatecznie z nimi zapoznana i nie rozumiała czemu służą ani jak działają. Prawdopodobnie nie była nawet zaznajomiona z metodami Reiju nauczanymi przez Usui Reiki, gdyż w swoim nauczaniu praktycznie nigdy ich nie stosowała pozostawiając jedynie inicjacyjne czy inicjalne synchronizacje (oryginalnie znane jako Sotsugyo Shiki - Rytuały Inicjacji). Upraszczanie może także oznaczać, że otrzymała jedynie stopień upoważniający do prowadzenia terapii metodami Reiki, a nie posiadała wyszkolenia w zakresie poziomu Shinpiden - a po śmierci Chujiro Hayashi jedynie próbowała naśladować to, co widziała jako inicjacje w Reiki w czasie pobytu Hayashiego na Hawajach. Uproszczenia dobrych systemów uzdrawiania takich jak Reiki zwykle biorą się z braku wiedzy i odpowiedniej praktyki pod kierunkiem Mistrza Szkoły, w tym wypadku Usui Gakkai.
W roku 1955 Hawayo Takata otworzyła swój ośrodek odnowy biologicznej w La Jocinta w Kalifornii, takie SPA, gdzie nie tylko Reiki było oferowane. Po pewnym czasie sprzedała SPA i wróciła na Hawaje, gdzie założyła SPA z odnową biologiczną i Reiki w Kurtistown i w Oahu. Potem wycofała się z bezpośredniej pracy w tych ośrodkach pozostawiając je personelowi i pozostając ich właścicielką, a zaczęła podrożować po USA i nauczać pierwszego o raz drugiego stopnia Reiki wedle własnych uproszczeń oraz z własnymi cenami - 125 dolarów za I stopień, a 500 dolarów za II stopień owych coraz mniejszych resztek po tym czego nauczyła się u Chujiro Hayashi.
W 1975 roku, Hawayo Takata, będąc błędnie przekonaną, że Usui Reiki Gakkai w Japonii wygasła, ogłasza się w USA jako jedyna żyjąca mistrzyni i spadkobierczyni systemu Usui Reiki Ryoho. Wygasła jedynie działalność prowadzona pod szyldem Hayashi Reiki Kenkyukai.
W 1976 Hawayo Takata ogłasza, że jej uczennica Virginia Samdhal jest pierwszą wykształconą mistrzynią nauczycielką z prawem nauczania systemu Usui Reiki Gakkai. Ordynacja na mistrzynię amerykańskiego Reiki kosztowała zawrotną kwotę 10 tysięcy dolarów USA. Przez kolejne lata Hawayo Takata ustanawia kolejnych zachodnich mistrzów Reiki, każdego za ogromne nawet jak na USA pieniądze w kwocie 10 tysięcy dolarów.
Hawayo Takata uczyła głównie I oraz II stopień Reiki wedle tego, co nauczyła się Chujiro Hayashi, a dopiero w ostatnim okresie życia tuż przed śmiercią wyszkoliła 22 Mistrzów Reiki, którzy kontynuowali jej pracę. Byli to:
Virginia Samdahl (1976)
Ethel Lombardi (1976)
John Harvey Gray (X 1976)
Dorothy Baba (1976)
Bethel Phaigh
Harry Kuboi (1977)
Fran Brown (I 1979)
Barbara McCullough
Kay Yamashita (siostra Takaty)
Iris Ishikuro (kuzynka Takaty)
Phyllis Lei Furumoto (IV 1979)
Shinobu Saito May (1980)
Barbara Weber Ray (IX 1979)
Beth Gray (X 1979)
Paul Mitchell (XI 1979)
Barbara Brown (1979)
Wanja Twan (1979)
George Araki (1979)
Patricia Ewing
Ursula Baylow
Mary McFadyen
Rick Bockner (1980)
Źródła z których pochodzą poniższe wiadomości, podają także że:
- Iris Ishikuro (1984), Bethel Phaigh (1986), Virginia Samdahl (1994), Dorothy Baba, Ursula Baylow (1996), Barbara Brown (2000), Barbara Mc Cullough, Kay Yamashita, George Araki (2006), Beth Gray (2008), Ethel Lombardi (2009), Fran Brown (2009) i John Gray (2011) już nie żyją.
- Patricia Bowling Ewing - nie uczy już Reiki.
- Harry Kuboi, Barbara Weber Ray, Shinobu Saito - nie uczą już Usui Reiki.
- Rick Bockner, Phyllis Furumoto, Mary McFadyen, Paul Mitchell oraz Wanja Twan nadal nauczają Usui Reiki w zachodniej wersji Hayashi-Takata Reiki.
W dniu 11 grudnia 1980 roku Hawayo Takata umiera na zawał serca w wieku 80 lat, pozostawiając przynajmniej 20 osób z tytułem zachodniego mistrza Reiki.
W 1982 roku uczniowie Hawayo Takaty z zachodnim stopniem mistrzowskim spotykają się razem aby porównać znaki i frazy oraz procedury do synchronizacji. Okazało się, że każdy pamięta znaki trochę inaczej, a także frazy junmon w nieco innym brzmieniu, co nie powinno mieć miejsca. Wynikł bałagan, w wyniku którego niektórzy z zachodnich mistrzów zaczęli poszukiwać źródeł Reiki w Japonii.
W 1983 zaczęło powstawać Przymierze Reiki (The Reiki Alliance), gdy na spotkaniu u Barbary Brown w jej domu w Brytyjskiej Kolumbii rozpoczęły się żmudne negocjacje w temacie ujednolicenia znaków i fraz recytowanych do znaków oraz procedur synchronizacji. Przychylano się do wersji zapamiętanej przez większość zachodnich mistrzów Reiki (niestety zrobiono wiele błędów z zapisie znaków, a nawet w intonacji Junmon).
W 1983 roku, na kolejnym spotkaniu zachodnich mistrzów Reiki ustanowionych przez Hawayo Takatę, jej wnuczka i mistrzyni zachodniego Reiki, Phyllis Lei Furumoto została tak zwanym dzierżawcą linii przekazu systemu Reiki. Otrzymała od pozostałych mistrzów prawo używania tytułu posiadaczki Urzędu Wielkiej Mistrzyni (Grandmaster). Cześć mistrzów zachodniego Reiki, w tym Barbara Weber Ray oraz Iris Ishikuro poczuła się dotknięta "sprawą" pominięcia ich w roli sukcesorów i demonstracyjnie opuściła zebranie. Barbara Weber Ray ogłaszała się nawet prawdziwą sukcesorką Hawayo Takaty i Wielkim Mistrzem, a sama Takata rzekomo przekazała jej linię sukcesji, co było oczywistą nieprawdą. Skończyło się na tym, że Barbara Weber Ray założyła własną szkołę w której z Hayashi Reiki prawie nic nie zostało, za to pojawiło się wiele rzeczy zupełnie nie mających związku z prawdziwym Usui Reiki (nazwała ten twór nazwami The Radiance Technique oraz, aby było śmieszniej Authentic Reiki TM. Iris Ishikuro razem ze swoim uczniem znanym jako Arthur Robertson założyli New Age'owy mixing o nazwie Raku Reiki z pseudobuddyjskimi dodatkami rzekomo tybetańskimi wedle własnych wymysłów, który promowali po nieco nizszej cenie niźli zachodnie Takata Reiki w tak zwanym The Alliance Reiki.
W 1985 roku, kiedy Mieko Mitsui z USA przyjeżdża do Japonii i rozpoczyna tam misjonarską działalność propagowania zachodniego Reiki od Hawayo Takaty, szybko okazuje się, że ogłoszenia przyciągają uwagę członków oryginalnego japońskiego Usui Reiki Gakkai. Udaje się nawiązać chwilowy kontakt zachodnich mistrzów z autentycznym japońskim Reiki. Jednakże, szybko okazuje się, że mistrzom z Japonii nie odpowiada komercyjny charakter przekazywania stopnia mistrzowskiego za 10 tysięcy dolarów, a w japońskiej prasie ukazują się artykuły o szalbierczym plagiacie Usui Reiki dokonanym przez Hawayo Takatę i jej uczniów. W 1986 roku licząca 21 mistrzów najwyższego poziomu Rada Dyrektorów pod przewodnictwem Prezydent Kimiko Koyama Shihan decyduje się "odciąć od takiej przestępczej" (tak nazwano branie ogromnych pieniędzy za stopień mistrzowski) działalności uczniów Hawayo Takaty i jej zachodniego Reiki.
Oficjalna odmowa udostępniania materiałów Usui Reiki Gakkai została wydana z początkiem 1986 roku. Formalnie, powodem odmowy dostępu do prawdziwego nauczania japońskiego Usui Reiki Ryoho była niechęć Phyllis Lei Furumoto i członków jej mistrzowskiej ekipy do natychmiastowej rezygnacji z przyjmowania tak wysokich opłat za uzyskanie stopnia mistrzowskiego, wątpliwości czy Hawayo Takata rzeczywiście ma prawo uczyć i inicjować uczniów w Usui Reiki, odmowa przejścia przez zachodnich mistrzów procesu ponownej certyfikacji, wraz ze stosowną nauką i praktyką na zasadach japońskiego Usui Reiki Gakkai. Nie chcieli się nauczyć Usui Reiki porządnie ze źródła ani zrezygnować z drastycznie zbyt wysokiej opłaty za III stopień zwany mistrzowskim.
W 1991 roku kolejne osoby z zachodniego Reiki próbują szczęścia w nauczaniu zachodniego Reiki w Japonii, a są to Frank Peter Aryava i jego późniejsza małżonka Chetna Kobayashi. Frank Peter Aryava dzięki dziewczynie Japonce ze zdziwieniem dowiaduje się o istnieniu tradycyjnego Usui Reiki Gakkai i o tym, że japońska prasa pisała już sporo i nieprzychylnie o amerykańskim zachodnim Reiki jako o plagiacie japońskiego oryginału.
W 1995 roku w Japonii ukazuje się książka Toshitaka Mochizuki pod tytułem "Iyashi No Te" czyli "Leczące Dłonie" lub "Leczenie Dłońmi', która staje się bestsellerem, a zawiera sporo informacji o Usui Reiki Ryoho.
W roku 1996 roku Dave King w czasie swojej podróży do Japonii w poszukiwaniu jakichkolwiek informacji o oryginalnym Usui Reiki i przy okazji próbując tam uczyć zachodniego Reiki wspólnie z prowadzącym grupę trochę wzbogaconego zachodniego Reiki Toshitaka Mochizuki, odkrywa, że istnieją jeszcze żyjący uczniowie uczeni przez Mikao Usui Sensei i jego bezpośrednich uczniów jak Ushida Sensei. Jeden z najstarszych nauczycieli szkoły w której odbywały się zajęcia, Takahashi, uczył się w Usui Reiki Gakkai. W 2010 roku, tenże Ichita Takahashi znany też jako Kazuta Takahashi zostaje następnym Prezydentem Usui Reiki Gakkai po Masaki Kondo. Dave King i później Mellisa Rigall jak widać mieli szczęście "otrzeć się" o całkiem dobre źródło wiedzy o Usui Reiki Gakkai, zresztą Dave King był potem jednym z tych, którzy próbowali zorganizować spotkanie Phyllis Lei Furumoto z Prezydentką Usui Reiki Gakkai Kimiko Koyama Sensei w 1997 roku. Ostatecznie Dave King próbował podnieść wielu mistrzów zachodnich do bardziej japońskiego poziomu praktyki, chociaż jego studenci zaczynali wedle metody zachodniej, jednak znacznie wzbogaconej o podstawowe elementy praktyki w oryginalnym Usui Reiki Gakkai, jak Metoda Siedmiu Pozycji dla początkujących, podstawy wiedzy o Pięciu Elementach i ich kolorach czy wymogu znajomości podstaw wiedzy o meridianach (Mo) i i około 120 punktach do akupresury japońskiej na II i III Stopniu.
Wysiłkiem kilku zachodnich mistrzów Reiki udaje się zaplanować spotkanie Prezydent Kimiko Koyama z wnuczką Hawayo Takaty znaną jako Phyllis Lei Furumoto, jednakże z winy Furumoto zostaje odwołane, a szansa naprawienia błędów zachodnich mistrzów znacząco się oddala. Został także z winy Phyllis Lei Furumoto zmarnowany wysiłek tych kilku dobrych ludzi, którzy mieli nadzieję na podniesienie poziomu The Reiki Alliance do poziomu wymagań japońskiego oryginału. Zachodnie Reiki ma bowiem, nawet w swoim najlepszym wydaniu, wiele błędów oraz uproszczeń, częściowo z winy Chujiro Hayashi, który chciał się pochwalić liczbą wykształconych w swoim Dojo mistrzów, jednak pomijał zby wiele ważnych części wiedzy, praktyki i umiejętności terapeutycznych.
Sprawę spotkania z autentyczną Mistrzynią i Prezydentką Kimiko Koyamą dodatkowo pogorszyła nieomal kryminalna próba zarejestrowania i zastrzeżenia przez Phyllis Lei Furumoto nazw Reiki, Usui Reiki Ryoho oraz Usui Shiki Ryoho jako amerykańskich i międzynarodowych znaków towarowych i patentowych (TM, R). Kiedy dowiedziało się o tym Japońskie Usui Reiki Ryoho Gakkai, za pośrednictwem japońskich instytucji rządowych zablokowało proces rejestracji "Trade Mark" w amerykańskim urzędzie patentowym, gdyż nazwy Reiki, Usui Reiki oraz Usui Shiki Ryoho są nazwami tradycyjnego systemu terapii naturalnych rodem z Japonii i nie mogą bez zgody Japonii podlegać prawu patentowemu jako znaki towarowe czy patentowe na mocy umów międzynarodowych. Można powiedzieć, że mistrzowie zachodniego Reiki stracili swoją szansę z powodu złośliwej pazerności na zarabianie nielegalnych pieniędzy za nadawanie stopni mistrzowskich, które z punktu japońskiego oryginału i tak nie mają specjalnej wartości. O ile pobieranie pewnych opłat od uczniów za naukę na pierwszym i drugim stopni jest legalne czy z tytułu składek czlonkowskich, o tyle zbijanie kapitalu na stopniu mistrzowskim i nauczycielskim jest wedle zasad Usui Reiki nielegalne i przestępcze. Każdy, kto sprzedawał stopień Mistrza Reiki za 10 tysięcy dolarów czy podobnie dużą kwotę pieniędzy, jest z punktu prawa japońskiego zwykłym przestępcą kryminalnym i niczym więcej.
W 1999 roku pojawiła się dla osób z zachodniego Reiki postać Chiyoko Yamaguchi, rzekomo inicjowana przez samego Chujiro Hayashi jako Mistrz Nauczyciel (Shinpiden), udzielając przez krótki czas osobom zainteresowanym przekazów Hayashi Reiki pierwszego i drugiego stopnia. W 2001 roku Chiyoko Yamaguchi prowadziła jeszcze wprowadzenie do Reiki metodą skróconą i okrojoną, gdzie I i II stopień są niejako połączone w jeden program warsztatowy, ale zmarła w 2003 roku. Prawdopodobnie, nawet jeśli osoba ta miała uprawnienia i wiedzę umożliwiającą inicjowanie na pierwszy i drugi stopień Reiki, nie posiadała prawa nauczania i inicjowania mistrzów nauczycieli czyli poziomu Shinpiden.
W latach 1999-2000 Hiroshi Doi w oparciu o zdobytą wiedzę na temat nauk i praktyk w Japońskim Usui Reiki Gakkai przygotował i opublikował książkę pod tytułem "Modern Reiki Method for Healing" czyli "Współczesne Metody Uzdrawiania Reiki" nazywając swoją kompilację z wielu różnych źródeł terminem Gendai Reiki czyli Współczesne Reiki. Jest to trochę więcej niźli w typowym przekazie jakiejś z wielu odnóg zachodniego The Reiki Alliance, jednak nie jest to jeszcze Usui Reiki Ryoho w wydaniu japońskiego Usui Reiki Gakkai, gdyż wszystko i tak bazuje na typowych błędach i wypaczeniach zachodniego Reiki od Hawayo Takaty.
Z zapisków czy osobistych notatek Hawayo Takaty uczennicy Chujiro Hayashi z lat nauki czyli 1936-1938 wynika, że znała pojęcia Reiju oraz Reiji chociaż opisywała je fonetycznie dla języka angielskiego, tak jak się słowa te wymawia: LEIJU (spolszcz. Lejdźu) oraz LEIJI (Lejdźi). Chociaż z pochodzenia Japonka, nie znała odpowiedniego japońskich znaków Kanji do zapisania oryginału w międzynarodowej transliteracji romaji zapisywanych jako Reiju oraz Reiji. Wiadomo jednak, że przynajmniej Chujiro Hayashi znał te pojęcia i prawidłowo wymawiał, bo bardzo często tam gdzie w transliteracji jest literka "R", oryginalne japońskie słowa czytamy bardziej jako "L" niż polskie "R". Dotyczy to także słowa "Reiki", które prawidłowo wymawia się jako głębokie, tylnojęzyczne czy brzuszne "Leiki" niźli "Reiki". Zdecydowana większość osób związanych z jakimś nurtem odtakatowym, włącznie z głównym takatowym The Alliance Reiki (Przymierze Reiki), nie umie nawet prawidłowo wymówić nazwy systemu, nie mówiąc o innych japońskich pojęciach - totalna żenada - szczególnie jeśli szukać Reiki w Japonii, bo jak się przekonało wielu, w tym Frank Peter Aryava - Japończycy myślą, że chodzi o słowo obcojęzyczne i nie kojarzą z niczym japońskim. Hawayo Takata zapisała słowo Leiju (w transliteracji pisane Reiju) fonetycznie, tak jak w rzeczywistości jest ono wymawiane przez rdzennych Japończyków. Mówimy zatem fonetycznie bardziej Leiki Lyoho niźli Reiki Ryoho oraz Leiji czy Leiju niźli Reiji czy Reiju. Transliteracji i wymowy właściwej słów japońskich trzeba się po prostu nauczyć.
Z zapisków i nauczania Hawayo Takaty (1900-1980) porównanych z tym co wiemy o nauczaniu podstawowym (Shoden) i średniozaawansowanym (Okuden Zen-Ki) oraz z rozmów z innymi uczniami Hayashi Reiki Kenyukai jak Chiyoko Yamaguchi czy Tatsumi można zauważyć, że Chujiro Hayashi nauczał swoich studentów porządniej zaledwie cztery czy pięć technik niezbędnych do rozpoczęcia pracy z pacjentami, a pominął wiele technik terapeutycznych i metod praktyki dla podnoszenia energii i rozwoju wewnętrznego. Być może te osoby uczyły się zbyt krótko i nie miały pojęcia o całkiem obszernej dalszej części nauki i praktyki, a być może, Chujiro Hayashi zbyt krótko uczył się u Mikao Usui i potem nie kontynuował nauki u jego następcy i starszych uczniów jak Jusaburo Uchida Sensei i w efekcie sam był niedouczony, a stąd zamieszanie z zachodnimi współczesnymi Reiki odtakatowymi, które ewidentnie nie mają pojęcia czego uczy się ciągle w Usui Reiki Gakkai założonym przez Choko Mikao Usui Sensei, chociaż w Japonii o tym co uczył Mikao Usui można w starych bibliotekach znaleźć wiele informacji prasowych oraz książek różnych autorów w tym uczniów Mikao Usui Sensei.
Sprawa Chujiro Hayashi i upiorne seppuku
Chujiro Hayashi urodził się w Tokyo, dnia 15 sierpnia 1880 roku, miał żonę i dwoje dzieci, syna oraz córkę. Chujiro Hayashi naukę Usui Reiki rozpoczął w maju 1925 roku, na krótko przed śmiercią mistrza Mikao Usui Sensei, system zapoznał pobieżnie, jedynie w wydaniu uproszczonym na potrzeby medyczne marynarki wojennej. W maju i czerwcu 1925 uzyskał Shoden, Pierwszy Stopień Reiki, a na jesień Chuden - Drugi Stopień. Po śmierci mistrza sprawiał problemy dyscyplinarne w Usui Reiki Gakkai, nie był zainteresowany kontynuowaniem treningu pod okiem starszych uczniów na najwyższym mistrzowskim poziomie, których wykształcił Mikao Usui. W 1931 roku decyzją Rady Mistrzów Usui Reiki Gakkai Chujiro Hayashi (15 wrzesień 1880 – 11 maj 1940) został po kilku upomnieniach dyscyplinarnie usunięty z UR Gakkai z powodu niemoralnego prowadzenia się, łamania zasad wyrażonych w statucie Gakkai, a także za wygłaszanie pod szyldem Reiki absurdalnych teorii sprzecznych z nauczaniem Reiki. Podejrzewano opętanie przez jakiś z licznych rodzajów złych duchów lub demonów o jakich wspominają szamańskie tradycje Reiki w Japonii. Oznaczało to, że od tego momentu, miał jedynie prawo praktykować Reiki na sobie samym oraz ewentualnie stosować jako terapię na pacjentach, jednak nie posiadał dłużej prawa do nauczania autentycznego systemu Usui Reiki, gdyż utracił licencję Sandan (Kaiden) i zaufanie Rady Starszych Mistrzów, utracił prawo do nauczania Reiki.
W owych czasach Reiki było szeroko znane i popularne w Japonii, a afera stała sią publiczną, co spowodowało, że tak zwana "klinika Hayashi" stała się nieomal pusta. W 1935 roku Chujiro Hayashi rozpoczął nielegalną nauką Reiki dla emigrantki z Hawajów znanej potem jako Hawayo Takata doprowadzając ją do uproszczonego (wojskowego) poziomu uzdrowicielskiego bez prawa nauczania systemu. Chujiro Hayashi nie posiadał także najwyższego poziomu wtajemniczenia w Usui Reiki jak się często podaje (Shichidan, Gokaiden), a jedynie tak zwany czwarty poziom uproszczony w marynarce wojennej zwany Kaiden, gdyż nie został przyjęty do treningu na najwyższym poziomie przez następców Mikao Usui Gyoho Sensei. Na takich uczniów, którzy na początku dobrze praktykują, ale nie zostają zaznajomieni ze wszystkimi duchowymi czy ezoterycznymi naukami istnieje japońskie określenie "Ryuku" (Ryūku) oznaczające tyle co "niepełny" lub "zewnętrzny", "pusty w środku", "martwy". Zbyt szybkie uczenie i inicjowanie na wyższe stopnie, brak Reiju (Reidźu) od mistrza przez długi okres czasu lub zbyt rzadkie Reiju często powoduje, że osoby tracą duchowy kontakt jaki uzyskały, a stają się pustymi duchowo formami bez kontaktu ze Źródłem.
W dniu 11 maja 1940 roku, Chujiro Hayashi, oskarżony na podstawie mocnych dowodów o zdradę Ojczyzny, działanie na szkodę Japonii, dywersję, niewykonywanie rozkazów dowództwa marynarki wojennej i podobne przestępstwa z Kodeksu Wojskowego, zgodnie z japońskim wojskowym kodeksem honorowym popełnił seppuku - publiczne samobójstwo w obecności członków rodziny oraz swoich nielegalnie uczonych studentów tzw. Hayashi Reiki. O ile w sztukach walki i wojskowości japońskiej, seppuku, rytualne samobójstwo jest dopuszczalnym sposobem wymazania winy, o tyle w szkołach szamańskiego ezoteryzmu zasady mówią jasno, że wszystko co się człowiek uczył od samobójcy staje się nieważne, gdyż dusza samobójcy staje się mrocznym upiorem (jap. oni) na wieki, a dusza ucznia podążając za taką osobą, która dopuszcza się samobójstwa, popełnia wielki błąd, także stając się upiorem czy wampirem (jap. oni, 鬼 lub yōkai 妖怪), a inaczej mówiąc: upiornym demonem, satyrem, strzygą, złym duchem czy trollem.
Zasada ta jest jasna dla wszystkich studentów i mistrzów Usui Reiki Gakkai (URG) oraz innych podobnych grup, jak Omoto-Kyo, Tai-Rei-Do czy Rei Jyutsu Kai. W ten sposób, niewykształcona do końca w Reiki, a do tego uczona z błędami i nielegalnie Hawayo Takata ostatecznie utraciła na 40 lat wszelką łączność z Usui Reiki aż do swej śmierci w 1980 roku (samobójstwo nauczyciela odcina ucznia od duchowej szkoły ezoterycznej, odcina od Źródła, często łączy ze złymi duchami). W Japonii, pozostali w Usui Reiki Gakkai raczej obawiali się, że z powodu samobójstwa przemieniającego duszę Chujiro Hayashi w rodzaj mrocznego upiora czy wampira, wszyscy pozostali przy nim uczniowie zamienią się w linię upiorów i wampirów energetycznych, stąd uczniowie Hayashi utracili w praktyce łączność Usui Reiki Gakkai z powodu samobójczego incydentu w maju 1940 roku. Na zachodzie za to szeroko przyjęło się "reiki" od Hawayo Takaty i Chujiro Hayashi, a to oryginalnie japońskie uważano nawet za zaginione czy wymarłe...
Dusze samobójców wedle japońskiego szamanizmu, w tym wedle Reiki-Ryoho, stają się mrocznymi upiorami (oni, yokai) i przestają sobą reprezentować świetlistą czy oświeconą wysoką duchowość tradycyjnego szamanizmu wiodąc do upadku także tych, co za nimi idą. Zapewne stąd wzięły się rozliczne wypaczenia i niskiej jakości własne "odmiany reiki" na Zachodzie, które wogóle nie powinny mieć miejsca pod szyldem Reiki. Zgodnie z japońskimi tradycjami, jak ktoś chce sobie założyć coś własnego, nie powinien podszywać się pod cudzy szyld, taki jak Reiki, a wymyślić sobie dla swojej działalności własną unikatową nazwę. Jak pokazało doświadczenie, szybkie uczenie, szybkie wtajemniczanie prowadzi donikąd, w ślepą uliczkę, produkuje słabą duszę, która poprzez nierozważny krok może stoczyć się w stan mroczny i jeszcze pociągnąć za sobą innych...
Dawna Historia Reiki
靈氣、霊氣、霊気, 臼井靈氣療法
Reiki (霊亀) to także era rozpoczęcia panowania Cesarzowej Gensho (680-748), która kodyfikowała prawo w Japonii oraz patronowała rozkwitającej tradycyjnej medycynie. Era Reiki to ściśle lata 715-717, czyli Nengo po Erze Wado, a przed Erą Yoro. Cesarzowa władająca tą Erą była nazywana Gensho-Tenno, gdzie Tenno jest tytułem cesarskim i oznacza Niebiańską Władczynię (Władcę). Gensho jest 44 Cesarzową w tradycyjnej linii władców Japonii, którą rządziła przez dziewięć lat, od 715 do 724 roku. Gensho jest piątą z ośmiu kobiet, które w historii były władczyniami Imperium Wschodzącego Słońca i Kwitnącej Wiśni. Rządziła Japonią w latach 715-724, także wspólnie z matką oraz innymi krewnymi dworu i siedmioma pretendentkami do Tronu i Sukcesji.
Cesarzowa Gensho pełniła władzę nad Japonią w imieniu Bogini Amaterasu i szamanki Himiko (IV-III wiek p.e.ch.), drugiej władczyni, aż jej młodszy brat książę Obito dorósł do pełnoletności i objął Tron w 724 roku jako Cesarz Shomu. Przez resztę lat życia poświęciła się tradycyjnej szamańskiej medycynie, patronowała sztuce duchowego uzdrawiania, które znane jest jako Reiki i związane z tradycjami duchowymi kultywowanymi na cesarskim dworze Japońskiej Dynastii Słońca. Reiki jest dużo starsze niż się na Zachodzie ludziom wydaje, a Usui Mikao Sensei jedynie odnowił i rozpowszechnił ten starożytny system uzdrawiania i terapii.
W 717 roku cesarzowa Gensho przybyła do domu pewnego staruszka którym z wielkim poświęceniem opiekował się jego syn-leśnik i w nagrodę za opiekę nad ojcem, nadała leśnikowi tytuł głównego leśnika oraz zmieniła nazwę ery na Yoro, co dosłownie znaczy: opieka nad starszymi. W okolicy odkryto także wodospad z wyjątkowo silnie leczniczą wodą źródlaną, która była lepsza od sake. Dzięki cesarzowej Gensho mamy zatem w Japonii obchodzony w połowie września Dzień Szacunku dla Starszych.
Reiki (霊亀) jako Moc Żółwia czy Duch Żółwia, Dusza Żółwia, to idea duchowa pochodząca z Chin, mit o wielkim żółwiu, który żył tysiąc lat, obrazowanym także w chińskiej astrologii jako jeden z czterech opiekunów stron świata i pór roku. Reiki czy Reiju oznacza tutaj osiągnięcie mocy długiego i witalnego życia. Jest to w astrologii Japonii i Chin jedno z czterech mitycznych zwierząt, symbol życia przez tysiąc oraz przez dziesiątki tysięcy lat, symbol niebiańskiego życia. Mistyczny żółw mocy posiada także specjalne zdolności jak jasnowidzenie. Historycznie, to druga władczyni Japonii cesarzowa i szamanka Himiko sprowadziła z Chin do Japonii tajemny system leczenia znany jako Língqì 靈氣 - pierwowzór Reiki około 320 roku p.e.ch., i od tego czasu jest to jeden z sekretów Cesarskiego Dworu Japonii, sekret, którego wyjawiać nie wolno bez pozwolenia Cesarza lub Dworu.
Nazwa Reiki jako Duch Żółw oraz jako Duchowa Moc nieco odmiennie się pisze, ale idee te w systemie są ze sobą mocno powiązane, a w dawniejszych czasach stosowano je zamiennie. Księżniczka Hitaka, była córką cesarzowej Gemmei i Kusakabe-no-Miko oraz siostrzenicą cesarzowej Jitō. W 715 roku została 44-tym cesarzem Słonecznej Dynastii w Japonii po abdykacji swej chorej matki. W 720 roku stłumiła bunty plemienia Hayato. Trzy lata później podjęła, zakończoną połowicznym powodzeniem, politykę zasiedlenia nieużytków rolnych po zbiegłych chłopach. Za jej panowania ukazała się w 720 roku praca historyczna "Nihon Shoki". Abdykowała w 724 roku. Była niezamężna i nie pozostawiła po sobie potomstwa.
Jej matka cesarzowa Gemmei (661-722) zwana była także Gemmyo. Nosiła imię książęce Abe. Była córką cesarza Tenji, siostrą cesarzowej Jitō i żoną Kusakabe-no-Miko. W 707 roku zmarł ich syn, cesarz Mommu, a jego następczynią na tronie została matka Gemmei, która była 43 cesarzem (Tenno) w historii Japonii. W przyszłości miała ustąpić na rzecz syna Mommu, przyszłego cesarza Shomu. W 708 roku zaczęła bić pierwsze historycznie znane monety japońskie i dwa lata później przeprowadziła stolicę kraju z Fujiwary do Nary (Heijo-Kyo). Była pierwszą władczynią z okresu Nara. W 713 roku nakazała sporządzenie w każdej prowincji "Opisów obyczajów i ziem". W 715 roku abdykowała na rzecz swej córki Genshō. Za rządów tych dwóch cesarzowych bardzo wzrosła w siłę pozycja rodu Fujiwara.
Siostra matki, Jitō (645-703) nosiła imię książęce Unanosasara, była córką cesarza Tenji i siostrą cesarzowej-władczyni Gemmei. Pochodziła z ludu Yamoto, który prawdopodobnie do tamtej pory ciągle posiadał ustrój o charakterze matriarchalnym. Tron objęła w 686 roku po śmierci męża i wuja, cesarza Temmu. Sprawowała władzę regencyjną w imieniu jego syna. W 690 roku została oficjalnie intronizowana jako 41 władca Japonii. Wprowadziła ważne reformy administracyjne - w 689 roku ogłosiła przygotowywany jeszcze za życia jej męża kodeks "Asuka Kiyomihara", pierwszy japoński zbiór prawa administracyjnego i karnego. To nowe prawo zostało w dużej mierze przejęte z prawodawstwa chińskiego i utwierdzało dominację mężczyzn. Przyjęty do tej pory w Japonii podział władzy politycznej między cesarza a cesarzową nie został do niego wpisany.
Stanowisko "naishi no tsukana" (sekretarz cesarza) od tej pory należało tylko do mężczyzn. Starała się również rozwijać rolnictwo. W 697 roku ustąpiła na rzecz swego wnuka, który panował jako cesarz Mommu. Faktyczną władzę w państwie nadal sprawowała jednak do 703 roku Jitō jako buddyjska mniszka. Jako pierwsza z byłych władców otrzymała tytuł Dajo-Tennō - byłej cesarzowej. Jitō jest sławna ze swej twórczości literackiej. Wzniosła pałac Fujiwara - kompleks budynków służących do prowadzenia spraw rządowych. Interesowała się wielce akupresurą, zielarstwem i innymi metodami medycznymi w których była biegła, także Lingqi (Ling Chi) czyli z japońska Rei Ki. Uważana jest za patronkę Japońskiej Medycyny Tradycyjnej (JMT) którą Usui Reiki bardzo elegancko reprezentuje.
Himiko, Pimiko, Himeko - jap. 卑弥呼 - wedle dawnych japońskich legend żyła tysiące lat temu, była Kapłanką Słońca i córką słonecznej bogini Amaterasu, a jej dusza w procesie kolejnych wcieleń wchodziła w kolejne władczynie na wyspie Yamatai - części krainy Wa będącej dzisiejszą Japonią, na której była królową szamanką i uzdrowicielką duchową (Miko to szamanka, Hime to bogini). Himiko (w starym zapisie chińskim: 卑彌呼) zwykle wywodzi się tradycyjnie do Himemiko (Hime-Miko), Królowa Kapłanka, a dawne historie kojarzą ją z władztwem bogini okresu Jomon (Dźomon) czyli około 300 p.e.ch., pogranicze IV i III wieku przed erą chrześcijańską.
Niektóre lokalne legendy historyczne wskazują na pochodzenie Himiko jako Yamatohime-no-Mikoto, córki cesarza Suinin, założyciela mistycznej świątyni Ise, najważniejszej świątyni Shinto w Japonii. Himiko jest wtedy córką cesarza Suinin i od niego otrzymuje magiczne święte lustro bedące symbolem bogini Słońca, Amaterasu, które znajduje się w świątyni Ise jako cudowna relikwia. Lustro zostało przez Himiko podarowane świątyni w początkowych latach V wieku p.e.ch., czyli około siedmiu wieków wcześniej przed uznawanymi powszechniej historiami z III wieku e.ch. opisanymi w chińskich kronikach. Zwolennicy tej historii lokują królestwo Yamatai w południowo-centralnej cześci górzystej wyspy Honsiu (Honshu), w obszarze świątynie Ise. Inni historycy sugerują, że królestwo Yamatai ulokowane było w północnej części wyspy Kiusiu (Kyushu).
Często jednakże wspominany encyklopedycznie okres władzy Himiko to przełom II i III wieku e.ch., jednak wedle ezoterycznej historii, jest to tylko jedno z jej odnotowanych królewskich wcieleń, które tylko wyjątkowo znane były publicznie jako Himiko. Kultywowała tajemną szamańską sztukę Ki-Dou (Kido, Droga Ki) oraz Kami-No-Michi (ShinTo) - drogę bóstw nieba. Jej umiejętności obejmowały duchowe uzdrawianie (Reiki, Rei-Ki), wypędzanie złych duchów, kontrolowanie pogody, powodowanie deszczu, uspokajanie burz i sztormów, przeganianie tajfunów, komunikację telepatyczną, władza nad ogniem, przenoszenie duszy do nowego ciała (wradzanie, transmigracja), wiązanie zła klątwami, wybieranie dam dworu do królewskiej rodziny, komunikację z duchowymi istotami, aniołami przyrody i bóstwami nieba (Kami). Żyła otoczona przez tysiąc dziewcząt wybranych do służby kapłanek Słońca i bogini Amaterasu.
Wedle legend o cesarzowej Himiko, dopiero w okresie Kamakura (1185-1333) ustało ceremonialne przechodzenie Kimiko w nowe dziewczęce ciało, kiedy wybrana dla tego celu dziewczyna Hoshi została nową Córką i Kapłanką Bogini Słońca, ale wybór jakoś nie był zbyt trafny i dziewczyna jaka miała przyjąć Duszę Himiko, w czasie ceremonialnego przejścia popełniła samobójstwo, gdyż nie była zbyt odddana i poświęcona dla sprawy wcielenia się Himiko. Nie dziwi zatem, że w historii Japonii istnieje kilka wersji legendy i datowania najważniejszej znanej historycznie cesarzowej szamanki - Himiko - Córki Bogini Słońca, która w III wieku e.ch., pośmiertnie przeszła duchowo do swojej 13-letniej następczyni księżniczki i szamanki Iyo (壹與).
Himiko jest objaśniana alegorycznie jako Hi w znaczeniu Słońca (日) oraz Miko oznaczające szamanki (巫女), dlatego utrzymuje się, że Himiko jest królową kapłanek Bogini Słońca (źródła rodu cesarskiego) Amaterasu. Królowa Szamanka Himiko w japońskich legendach od IV wieku przed erą chrześcijańską jest kimś takim jak dla brytyjczyków i zachodu Król Artur oraz czarodziej Merlin, tyle, że tradycyjna Japonia ciągle tym żyje w szerszym społecznym kontekście. O cesarzowej Himiko mówi się jako o królowej państwa Yamatai, która rządziła dzięki boskim czarom i boskiej magii. Symbolizuje ona jedność społeczeństwa epoki Yayoi, trwającej od około 300 roku p.e.ch., do 300 roku e.ch., czyli przez 600 lat O władczyni można przeczytać w chińskiej kronice „Gishi Wajinden”, czyli Biografii ludu Wa, będącej oficjalną księgą historyczną dynastii Wei (220-265 e.ch.). Jednak do tej pory nie wiadomo, gdzie z całą pewnością znajdowało się królestwo należące do Himiko, chociaż z nazwy Yamatai wynika, że na wyspie ktora ma najwięcej mistycznych czy magicznych gór oraz wymaga dużego podziału administracyjnego na 20 do 30 regionów. Całkiem możliwe, że królowa miała kilka lokalnych pałaców jako ośrodków władzy w których przebywała sezonowo.
Według wspomnianej kroniki chińskiej, w 239 roku władca Wei miał sprezentować 100 brązowych luster wysłannikowi mitycznej królowej. Możliwe, że jedno z nich znaleziono na rynku antyków w mieście Luoyang – stolicy dynastii Wei. Jest to pierwsze takie lustro, które odkryto na terenie Chin. Sankakubuchi shinjūkyō, czyli dosłownie 'lustro bóstwa i smoka', kojarzone jest z postacią Himiko. To znalezione w Chinach ma wiele cech, jakimi charakteryzują się Sankakubuchi shinjūkyō – a szczególnie okrąg, który otaczają ryciny postaci bóstwa i świętych zwierząt, oraz zewnętrzny pierścień z obwódką składającą się z trójkątów, a także podwójnie falowanych wzorów. Więcej niż 500 takich luster odkopano w Japonii na terenie ciągnącym się od północno-wschodniej części Tōhoku do leżącej na południu wyspy Kiusiu; mówi się też o odkryciach w regionie Kinki. Jednak w porównaniu do tamtych, to pochodzące z Chin jest stosunkowo małe. Mierzy 18,3 cm w średnicy i 0,5 cm grubości.
Znawcy Usui Reiki Ryoho zapewne kojarzą całą nazwę systemu, ale pewnie nie wszyscy kojarzą, że była używana nie tylko w najcześciej podawanym roku 1923, ale także już w roku 1914 czy także u zarania oświeconej działalności uzdrowicielskiej mistrza Mikao Usui Sensei, w roku 1902. W 1914 roku w czasie kolejnego letniego zejścia z 21-dniowego postu i medytacji na Górze Kurama koło Kioto, Usui Mikao upewnił się jedynie co do słuszności stosowania akurat tej nazwy dla nauczanego już od wielu lat systemu terapeutycznego i uzdrowicielskiego jakim jest Usui Reiki Ryoho. Przyjrzyjmy się zatem oryginalnemu zapisowi pełnej nazwy systemu Usui Reiki Ryoho.
心身改善臼井靈氣療法 - Shin Shin Kai Zen Usui Reiki Ryoho
心身 - Shin Shin - umysł i ciało, psychika i Ja (tożsamość); intencja i nasienie (Drzewo); duch i pozycja społeczna;
改善 - Kai Zen - zmiana na lepsze, udoskonalenie, nieustanne ulepszanie; wznoszenie, wzrost i rozwój; przemiany przez mistyczną śmierć;
臼井 - Usu I - nazwisko rodowe mistrza Usu-i, w dawnym brzmieniu Usu-wi;
靈氣 (霊氣) (灵气) - Rei Ki, chiń. Lingqi, Ling Chi - energia duszy, duchowa energia, moc życia;
療法 (療灋) - Ryo Ho, Ryou Hou - lecznicza metoda, system terapeutyczny; metoda uzdrawiania;
心 - Shin, kokoro, mune, ura - serce, umysł, duch, dusza; myśl, idea, intencja, wnętrze, środek; uwaga, sympatia, istota;
身 - Shin, mi, mu, mukuro - to ciało, tożsamość, pozycja społeczna, nasienie, płód, ja, charakter moralny, główna część; uwarunkowania, drzewo; jako ciało fizyczne czytamy "mi" lub "mu";
改 - Kai, ara, aratameru, aratamaru - zmiana, modyfikacja, ulepszenie, poprawienie, korekta, przemodelowanie;
善 (譱) - Zen, sen, yoi, yoshi - dobry, cnotliwy, pomocny, uprzejmy; śmierć mistyczna, zmarły;
臼 - Usu, kyu - mieszacz, tłuczek do mielenia, żarna, moździerz (do ucierania pieprzu etc);
井 (丼) - I, sho, sei, ido - źródło, studnia; rodzinne miasto; chiński gwiazdozbiór Studnia;
靈 (霊) (灵)- Rei, ryo, ryau, tama, chiń. Ling - Bóg, bóstwo, dusza, duch, efektywny, skuteczny; bystry, zwinny, zwrotny;
氣 (気) (气) - Ki, ke, iki - powietrze, oddech, energia, zapach, pogoda, cecha, duch, zapał, odwaga; siła życiowa, moc życia;
療 (疗)- Ryo, ryō, iyasu (chiń. Liao) - leczyć, kurować, uzdrawiać; terapia;
法 (灋)- Ho, hō, hou, wa, okite, nottoru, nori, kazu, tsune, hakaru - metoda, prawo, kodeks, zasada, model, system; dharma;
W nawiasach przy Kanji (znakach japońskich pochodzenia chińskiego) podano ich alternatywne formy zapisu spotykane w literaturze japońskiej. Trzeba pamiętać, że R czytamy bardziej jak L, SH czytamy jak Sz, a Z czytamy jako polskie DZ. Oczywiście, w transliteracji, „J” czytamy jak polskie „Dź”.
Na dobry początek trzeba dobrze nauczyć się rozpoznawać i rozumieć znaki 霊 (靈) (灵) oznaczające Rei oraz 氣 (気) (气) oznaczające Ki. W tym trzeba się nauczyć sposobu ich kaligrafii służącego do malowania znaków potrzebnych do medytacji z ReiKi, w tym do wizualizowania Znaku REIKI. Znaki uproszczone słowa Ki z nawiasów służą do pisania w książkach i gazetach, a do medytacji używa się pierwszej, starej, rozbudowanej formy znaku 氣 Ki (chiń. Qi, Chi), podczas gdy znak Rei używany do praktyki bazuje na japońskim zapisie 霊 Rei, w którym cztery krótkie poziome kreski u góry są lekko pochylone, a zamiast poziomej kreski oddzielającej część górną od dolnej mamy trzy kwadraciki z chińskiej formy znaku 靈 Rei po chińsku odczytywanej jako Ling lub czasem lokalnie jako Leng.
Cesarzowa szamanka Himiko
Himiko, Pimiko, Himeko - jap. 卑弥呼 - wedle dawnych japońskich legend żyła tysiące lat temu, była Kapłanką Słońca i córką słonecznej bogini Amaterasu, a jej dusza w procesie kolejnych wcieleń wchodziła w kolejne władczynie na wyspie Yamatai - części krainy Wa będącej dzisiejszą Japonią, na której była królową szamanką i uzdrowicielką duchową (Miko to szamanka, Hime to bogini). Himiko (w starym zapisie chińskim: 卑彌呼) zwykle wywodzi się tradycyjnie do Himemiko (Hime-Miko), Królowa Kapłanka, a dawne historie kojarzą ją z władztwem bogini okresu Jomon (Dźomon) czyli około 300 p.e.ch., pogranicze IV i III wieku przed erą chrześcijańską.
Niektóre lokalne legendy historyczne wskazują na pochodzenie Himiko jako Yamatohime-no-Mikoto, córki cesarza Suinin, założyciela mistycznej świątyni Ise, najważniejszej świątyni Shinto w Japonii. Himiko jest wtedy córką cesarza Suinin i od niego otrzymuje magiczne święte lustro bedące symbolem bogini Słońca, Amaterasu, które znajduje się w świątyni Ise jako cudowna relikwia. Lustro zostało przez Himiko podarowane świątyni w początkowych latach V wieku p.e.ch., czyli około siedmiu wieków wcześniej przed uznawanymi powszechniej historiami z III wieku e.ch. opisanymi w chińskich kronikach. Zwolennicy tej historii lokują królestwo Yamatai w południowo-centralnej cześci górzystej wyspy Honsiu (Honshu), w obszarze świątynie Ise. Inni historycy sugerują, że królestwo Yamatai ulokowane było w północnej części wyspy Kiusiu (Kyushu).
Często jednakże wspominany encyklopedycznie okres władzy Himiko to przełom II i III wieku e.ch., jednak wedle ezoterycznej historii, jest to tylko jedno z jej odnotowanych królewskich wcieleń, które tylko wyjątkowo znane były publicznie jako Himiko. Kultywowała tajemną szamańską sztukę Ki-Dou (Kido, Droga Ki) oraz Kami-No-Michi (ShinTo) - drogę bóstw nieba. Jej umiejętności obejmowały duchowe uzdrawianie (Reiki, Rei-Ki), wypędzanie złych duchów, kontrolowanie pogody, powodowanie deszczu, uspokajanie burz i sztormów, przeganianie tajfunów, komunikację telepatyczną, władza nad ogniem, przenoszenie duszy do nowego ciała (wradzanie, transmigracja), wiązanie zła klątwami, wybieranie dam dworu do królewskiej rodziny, komunikację z duchowymi istotami, aniołami przyrody i bóstwami nieba (Kami). Żyła otoczona przez tysiąc dziewcząt wybranych do służby kapłanek Słońca i bogini Amaterasu.
Wedle legend o cesarzowej Himiko, dopiero w okresie Kamakura (1185-1333) ustało ceremonialne przechodzenie Kimiko w nowe dziewczęce ciało, kiedy wybrana dla tego celu dziewczyna Hoshi została nową Córką i Kapłanką Bogini Słońca, ale wybór jakoś nie był zbyt trafny i dziewczyna jaka miała przyjąć Duszę Himiko, w czasie ceremonialnego przejścia popełniła samobójstwo, gdyż nie była zbyt odddana i poświęcona dla sprawy wcielenia się Himiko. Nie dziwi zatem, że w historii Japonii istnieje kilka wersji legendy i datowania najważniejszej znanej historycznie cesarzowej szamanki - Himiko - Córki Bogini Słońca, która w III wieku e.ch., pośmiertnie przeszła duchowo do swojej 13-letniej następczyni księżniczki i szamanki Iyo (壹與).
Himiko jest objaśniana alegorycznie jako Hi w znaczeniu Słońca (日) oraz Miko oznaczające szamanki (巫女), dlatego utrzymuje się, że Himiko jest królową kapłanek Bogini Słońca (źródła rodu cesarskiego) Amaterasu. Królowa Szamanka Himiko w japońskich legendach od IV wieku przed erą chrześcijańską jest kimś takim jak dla brytyjczyków i zachodu Król Artur oraz czarodziej Merlin, tyle, że tradycyjna Japonia ciągle tym żyje w szerszym społecznym kontekście. O cesarzowej Himiko mówi się jako o królowej państwa Yamatai, która rządziła dzięki boskim czarom i boskiej magii. Symbolizuje ona jedność społeczeństwa epoki Yayoi, trwającej od około 300 roku p.e.ch., do 300 roku e.ch., czyli przez 600 lat O władczyni można przeczytać w chińskiej kronice „Gishi Wajinden”, czyli Biografii ludu Wa, będącej oficjalną księgą historyczną dynastii Wei (220-265 e.ch.). Jednak do tej pory nie wiadomo, gdzie z całą pewnością znajdowało się królestwo należące do Himiko, chociaż z nazwy Yamatai wynika, że na wyspie ktora ma najwięcej mistycznych czy magicznych gór oraz wymaga dużego podziału administracyjnego na 20 do 30 regionów. Całkiem możliwe, że królowa miała kilka lokalnych pałaców jako ośrodków władzy w których przebywała sezonowo.
Według wspomnianej kroniki chińskiej, w 239 roku władca Wei miał sprezentować 100 brązowych luster wysłannikowi mitycznej królowej. Możliwe, że jedno z nich znaleziono na rynku antyków w mieście Luoyang – stolicy dynastii Wei. Jest to pierwsze takie lustro, które odkryto na terenie Chin. Sankakubuchi shinjūkyō, czyli dosłownie 'lustro bóstwa i smoka', kojarzone jest z postacią Himiko. To znalezione w Chinach ma wiele cech, jakimi charakteryzują się Sankakubuchi shinjūkyō – a szczególnie okrąg, który otaczają ryciny postaci bóstwa i świętych zwierząt, oraz zewnętrzny pierścień z obwódką składającą się z trójkątów, a także podwójnie falowanych wzorów. Więcej niż 500 takich luster odkopano w Japonii na terenie ciągnącym się od północno-wschodniej części Tōhoku do leżącej na południu wyspy Kiusiu; mówi się też o odkryciach w regionie Kinki. Jednak w porównaniu do tamtych, to pochodzące z Chin jest stosunkowo małe. Mierzy 18,3 cm w średnicy i 0,5 cm grubości.
Shin Shin Kai Zen Usu-i Rei-Ki -Ryo-Ho
Znawcy Usui Reiki Ryoho zapewne kojarzą całą nazwę systemu, ale pewnie nie wszyscy kojarzą, że była używana nie tylko w najcześciej podawanym roku 1923, ale także już w roku 1914 czy także u zarania oświeconej działalności uzdrowicielskiej mistrza Mikao Usui Sensei, w roku 1902. W 1914 roku w czasie kolejnego letniego zejścia z 21-dniowego postu i medytacji na Górze Kurama koło Kioto, Usui Mikao upewnił się jedynie co do słuszności stosowania akurat tej nazwy dla nauczanego już od wielu lat systemu terapeutycznego i uzdrowicielskiego jakim jest Usui Reiki Ryoho. Przyjrzyjmy się zatem oryginalnemu zapisowi pełnej nazwy systemu Usui Reiki Ryoho.
心身改善臼井靈氣療法 - Shin Shin Kai Zen Usui Reiki Ryoho
心身 - Shin Shin - umysł i ciało, psychika i Ja (tożsamość); intencja i nasienie (Drzewo); duch i pozycja społeczna;
改善 - Kai Zen - zmiana na lepsze, udoskonalenie, nieustanne ulepszanie; wznoszenie, wzrost i rozwój; przemiany przez mistyczną śmierć;
臼井 - Usu I - nazwisko rodowe mistrza Usu-i, w dawnym brzmieniu Usu-wi;
靈氣 (霊氣) (灵气) - Rei Ki, chiń. Lingqi, Ling Chi - energia duszy, duchowa energia, moc życia;
療法 (療灋) - Ryo Ho, Ryou Hou - lecznicza metoda, system terapeutyczny; metoda uzdrawiania;
心 - Shin, kokoro, mune, ura - serce, umysł, duch, dusza; myśl, idea, intencja, wnętrze, środek; uwaga, sympatia, istota;
身 - Shin, mi, mu, mukuro - to ciało, tożsamość, pozycja społeczna, nasienie, płód, ja, charakter moralny, główna część; uwarunkowania, drzewo; jako ciało fizyczne czytamy "mi" lub "mu";
改 - Kai, ara, aratameru, aratamaru - zmiana, modyfikacja, ulepszenie, poprawienie, korekta, przemodelowanie;
善 (譱) - Zen, sen, yoi, yoshi - dobry, cnotliwy, pomocny, uprzejmy; śmierć mistyczna, zmarły;
臼 - Usu, kyu - mieszacz, tłuczek do mielenia, żarna, moździerz (do ucierania pieprzu etc);
井 (丼) - I, sho, sei, ido - źródło, studnia; rodzinne miasto; chiński gwiazdozbiór Studnia;
靈 (霊) (灵)- Rei, ryo, ryau, tama, chiń. Ling - Bóg, bóstwo, dusza, duch, efektywny, skuteczny; bystry, zwinny, zwrotny;
氣 (気) (气) - Ki, ke, iki - powietrze, oddech, energia, zapach, pogoda, cecha, duch, zapał, odwaga; siła życiowa, moc życia;
療 (疗)- Ryo, ryō, iyasu (chiń. Liao) - leczyć, kurować, uzdrawiać; terapia;
法 (灋)- Ho, hō, hou, wa, okite, nottoru, nori, kazu, tsune, hakaru - metoda, prawo, kodeks, zasada, model, system; dharma;
W nawiasach przy Kanji (znakach japońskich pochodzenia chińskiego) podano ich alternatywne formy zapisu spotykane w literaturze japońskiej. Trzeba pamiętać, że R czytamy bardziej jak L, SH czytamy jak Sz, a Z czytamy jako polskie DZ. Oczywiście, w transliteracji, „J” czytamy jak polskie „Dź”.
Na dobry początek trzeba dobrze nauczyć się rozpoznawać i rozumieć znaki 霊 (靈) (灵) oznaczające Rei oraz 氣 (気) (气) oznaczające Ki. W tym trzeba się nauczyć sposobu ich kaligrafii służącego do malowania znaków potrzebnych do medytacji z ReiKi, w tym do wizualizowania Znaku REIKI. Znaki uproszczone słowa Ki z nawiasów służą do pisania w książkach i gazetach, a do medytacji używa się pierwszej, starej, rozbudowanej formy znaku 氣 Ki (chiń. Qi, Chi), podczas gdy znak Rei używany do praktyki bazuje na japońskim zapisie 霊 Rei, w którym cztery krótkie poziome kreski u góry są lekko pochylone, a zamiast poziomej kreski oddzielającej część górną od dolnej mamy trzy kwadraciki z chińskiej formy znaku 靈 Rei po chińsku odczytywanej jako Ling lub czasem lokalnie jako Leng.
Zredagowane na podstawie: Historia Reiki, wyd. Usui Reiki Gakkai, Tokyo, a także inne materiałów
“Mistrzowie Reiki pracują razem! Mistrzowie Reiki spotykają się razem, praktykują razem, uzdrawiają razem, inicjują razem! Nie rzadziej niż raz w roku wszyscy Mistrzowie Reiki w kraju spotykają się razem aby wzajemnie ze sobą i na sobie praktykować Reiki!” – Usui Mikao Shihan, Podręcznik Mistrzów Reiki.
(Ostatnio uzupełniono i poprawiono trochę błędów literowych - 8 listopada 2017 roku)
(Ostatnio uzupełniono i poprawiono trochę błędów literowych - 8 listopada 2017 roku)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz