Reiki Kurama Kioto Sonten Yamabushi

Kioto, Kurama, Sonten, Tengu, Yamabushi, Usui Reiki

Kilka ciekawych tematów dla zainteresowanych praktykami uzdrawiania (Reiki) medytacji (Zen) czy sztuk walki (Kurama-Ryu, Shinkage-Ryu, Ken-Jutsu, Ju-Jutsu) z okolic Kioto i góry Kurama w zachodniej części wyspy Honsiu w Japonii. 

Kioto - dawna cesarska stolica Japonii 

Miasto Kioto, pisane także Kyoto 京都市 Kyōto-shi, dosłownie: miasto stołeczne, to miejsce szczególne, dawna stolica cesarskiej Japonii. Nieprzerwanie przez ponad tysiąc lat było ośrodkiem wyrafinowanej, dworskiej kultury. Raz traciło, a raz zyskiwało na znaczeniu za sprawą zmieniających siedzibę szogunów, którzy od 1192 roku sprawowali faktyczną władzę wojskową w Japonii. Podczas II wojny światowej Kioto zostało oszczędzone, dzięki czemu jest jednym z najlepiej zachowanych miast w Japonii. W mieście znajduje się 1600 świątyń buddyjskich, 400 chramów shintō, pałace, ogrody i oryginalna architektura. Współcześnie Kioto kojarzy się często z miejscem podpisania międzynarodowego porozumienia dotyczącego przeciwdziałania globalnemu ociepleniu (1997). Flaga Kioto kształtem i wypełnieniem przypomina mistyczną mandalę. 

Brama świątyni na górze Kurama koło Kioto

Kioto jest położone w środkowo-zachodniej części wyspy Honsiu. Założono je w widłach utworzonych przez rzeki: Kamo i Katsura. Ze względu na wznoszące się wokół miasta góry, Kioto słynie z parnych letnich nocy, z całkowicie nieruchomym powietrzem. Kamo stała się dość rzadkim w Japonii przypadkiem rzeki ujętej bulwarem i nabrzeżnym parkiem, rzeki włączonej do przestrzeni miasta. Specyficznym miejscem są okolice chramu sintoistycznego Heian Jingū z 1895 położonego na wschodnim brzegu rzeki, mającego przypominać Pałac Cesarski dawnego Kioto. Przekształciły się one w skupisko muzeów sztuki, wyróżniające się wielką skalą zabudowy. Po drugiej stronie miasta kompleks świątyni Myōshin-ji stanowi oryginalny konglomerat wielkich drewnianych budowli, otoczonych setką małych. Charakterystyczny dla Kioto jest fakt, że wiele ulic ma nazwy chociaż generanie w Japonii ulic się nie nazywa. 

Kioto znajduje nad dużą, naturalną warstwą wodonośną i jest osłonięte z trzech stron przez góry, o wysokości dochodzącej do 1000 metrów n.p.m. Na stokach wzgórz oraz u ich podnóży położonych jest wiele rezydencji i świątyń, najcześciej w tak zwanych „miejscach mocy”. Jednym z takich wyjątkowych miejsc jest święta Góra Kurama (Kurama Yama) położona na dalekim północnym zachodzie Kioto. Aby tam dotrzeć należy w pierwszej kolejności dostać się do stacji Demachiyanagi i stąd kolejką (Eizan Railway) udać się do końcowej stacji Kurama, znanej skądinąd z gorących źródeł siarkowych. Zimą ruch turystyczny jest tam  niewielki, ale mimo, że przyroda lekko uśpiona, całorocznie zielona roślinność wciąż dostarcza estetycznych wrażeń. 

Kioto jest osłonięte z trzech stron przez góry, nazywane Higashiyama, Kitayama i Nishiyama, o wysokości dochodzącej do 1000 m n.p.m. Na stokach wzgórz oraz u ich podnóży położonych jest wiele rezydencji i świątyń: Kiyomizu-dera, Nanzen-ji, Ginkaku-ji, Ryōan-ji, Kinkaku-ji, Ninna-ji. Dalsze, zachodnie przedmieście Kioto, Arashiyama, znane jest jako centrum buddyzmu zen, wykształcone wokół Tenryū-ji. W jeszcze dalszych okolicach, na szczytach wzgórz, ulokowało się szereg klasztorów, takich jak: Enryaku-ji, Kuma-dera, Kōzan-ji. Japończycy powiedają, że Kioto najlepiej prezentuje się w listopadzie, kiedy to skąpane jest w czerwonych, jesiennych liściach. 

Miasto Kioto, na początku Heian-kyō 平安京 - Stolica Pokoju i Spokoju - zostało siedzibą dworu cesarskiego w 794 roku na polecenie cesarza Kammu, który zdecydował się opuścić Nagaokę, krótkotrwałą siedzibę dworu po porzuceniu Nary. Później nazwa miasta została zmieniona na Kyōto, dosłownie „Stolica”. Odtąd miasto nieprzerwanie przez ponad tysiąc lat było ośrodkiem wyrafinowanej, dworskiej kultury, raz tracąc, a raz zyskując rzeczywistą rolę stołeczną za sprawą zmieniających siedzibę szogunów (siogun, śogun, shogun), od 1192 roku rzeczywistych władców kraju. Pierwszy okres rozkwitu miasta przypada na trzysta lat po założeniu, w szczególności w okresie dominacji rodu Fujiwara (tzw. właściwy okres Heian, X-XI wieku). 

Miasto Kioto w VIII wieku zostało wzniesione na planie prostokąta o bokach 5 km (NS) i 4 km (WZ), pociętego regularną siatką ulic (teren obecnych dzielnic:　Nakagyō-ku, Shimogyō-ku i Kamigyō-ku). Większe z nich zostały ponumerowane: północną granicą miasta była dzisiejsza Ichijō-dōri („Pierwsza ulica”), a południową – dzisiejsza Kujō-ōji („Dziewiąta aleja”). W układzie przestrzennym naśladowano starożytną chińską stolicę z okresu dynastii Tang, Chang’an (obecnie Xi’an), w zgodzie z tradycyjną chińską geomancją, z Pałacem Cesarskim położonym na północy i zwróconym na południe. Orientacja Pałacu jest przyczyną, dla której Sakyō-ku　(„Lewa Stolica”) jest na wschodzie, a Ukyō-ku („Prawa Stolica”) – na zachodzie. 

Miasto zostało doszczętnie zniszczone w czasie wojny Ōnin w latach 1467-1477 i nie podniosło się z upadku aż do połowy XVI wieku Liczba ludności wynosząca pierwotnie 900 tys. osób w wyniku wojny zmalała do 40 tysięcy. Natychmiast po ustaniu wojny siogun Yoshimasa Ashikaga (prawnuk Yoshimitsu), nie bacząc na stan kraju i miasta, przystąpił do wznoszenia nowych siedzib – powstał wówczas „Srebrny Pawilon” (Ginkaku-ji). Upowszechnienie　się ascetycznej filozofii zen zaowocowało nowymi trendami w architekturze i ogrodnictwie. Ich wyrazem jest ogród skalny przy Ryōan-ji. 

Kioto pozostało formalną stolicą Japonii aż do odnowy duchowej okresu Meiji w 1868, gdy zlikwidowano szogunat, a cesarz i rząd przenieśli się do Edo. Po zmianie nazwy Edo na Tokio („Wschodnia Stolica”), Kioto było przez krótki czas znane jako Saikyō („Zachodnia Stolica”). Pod koniec II wojny światowej Stany Zjednoczone rozważały zrzucenie na Kioto bomby atomowej, ostatecznie jednak miasto zostało usunięte z listy celów. Dzięki temu zachowało się to dawne serce japońskiej kultury i duchowości. 

Kurama Yama - Duchowość z Wenus w Japonii 

Droga na Górę Kuramę (jap. końskie siodło) jest krętą ścieżką, góra na pozór wydaje się bliska, ale jest dość odległa, jak pisała Sei Shonagon. Droga prowadzi stromo pod górę, częściowo schodami – chętni mogą skorzystać z kolejki szynowej, ale dla celów mistycznych wybieramy wariant na pieszo, ciesząc oczy widokiem starych cedrów, mijanych po drodze kapliczek i świątyń. Wejście na szczyt Góry zajmuje zwykle około 45 minut do godziny. Kurama jest niezbyt wysokim szczytem (570 m n.p.m.) znajdującym się 12 kilometrów na północny zachód od Kioto i dziś wiedzie na nią kolejka linowa, jest odwiedzana przez tłumy turystów. Jednakże podstawa tej Świętej Góry znajduje się zaledwie 44 metry n.p.m., zatem mamy dobre pół kilometra wspinaczki od wzwyż, zanim dotrzemy do szczytu. Dla kogoś jednakże, kto spojrzy na tą górę nie jako typowy turysta zaliczający kolejną łatwodostępną atrakcję, ale ktoś kto wejrzy w jej kulturową i mistyczno-duchową głębię, to dostrzeże wówczas zawiłość jej znaczenia przez co droga na szczyt nie będzie już tak oczywista i prosta. W zderzeniu z gigantyczną metropolią, której częścią jest Kioto, Kurama Yama wydaje się tkwić w zupełnie innej czasoprzestrzeni. Górująca nad wioską, gdzie ludzie prowadzą tak proste i zbliżone z naturą życie jak przed wiekami, przypomina o jakże pięknej duchowości i mistyce starożytnej tradycji shinto (kami-no-michi) i związanymi z nią tajemniczymi duchami tengu. 

Kurama Yama - Trasa pielgrzymkowa

Kurama 鞍馬 dosłownie „osiodłany koń”, „końskie siodło”, to niewielka wioska położona niedaleko od Kyoto, u podnóża góry o tej samej nazwie. Znana jest ona ze świątyni buddyjskiej zwanej Kurama Dera oraz z prawdziwych, ciepłych źródeł położonych w sercu lasu. Słowo prawdziwe ma tutaj duże znaczenie, bowiem Japonia słynna jest z tych źródeł – zwanych onsen, jednakże wiele z nich to sztuczne zbiorniki, które są zaopatrywane w wodę źródlaną z miejsc takich, jak właśnie Kurama Onsen. Bambusowe lasy wokół wioski są miejscem, które zamieszkują legendarne duchy Tengu – długonose, groźne i przebiegłe, czasem uważane za Oni co oznacza demony, a zapisujemy znakiem 鬼, czytanym właśnie jako „Oni”. Tengu jednakże to szerzej klasa duchów na różnych poziomach istnienia, z których najzwznioślejsze są aniołami i bóstwami nieba, większość jest czymś w rodzaju cywilizacji wojowników podobnej do ludzkiej, ale najpodlejsze mogą być demonami, tak samo jak niektórzy ludzie bywają aniołami, a niektórym zdarza się być złośliwcami. Kurama jest miejscem niezwykłym – to piękna, malownicza osada, nieskalana przez postęp cywilizacji, której spokój, historia i tradycja pozwalają poznać to mniej znane oblicze Kraju Kwitnącej Wiśni. We współczesnej kulturze popularnej jest wiele nawiązań do tego miejsca, nazwę Kurama spotykamy w filmach, czy też popularnych japońskich mangach i anime, a ten obraz Kuramy tradycja wplatana w nowoczesną formę przekazu. 

Kurama-Yama, to święta góra Japończyków położona na północny zachód od Kioto, skąd łatwo można dojechać tam  podmiejskim pociągiem. Po dwóch stronach góry położone są dwie wioski Kibune i Kurama. Obie wioski połączone są pradawną trasą trekingową znaną z kultywowania Shugendo, która na szczycie góry zahacza o świątynie buddyjską Kurama-dera zaliczaną do narodowych skarbów Japonii, której symbolem są tygrysy. Mistyczna góra Kurama emanuje energią, a Usui Reiki jest darem ducha góry Kurama dla ludzkości. Wioska Kibune leży nad rzeką Kibune-gawa, pełną wodospadów. Znajduje się tu wiele ryokanów - hoteli w stylu japońskim - i restauracji, które umieszczone są na platformach nad wodospadami. Można zajrzeć też do świątyni shintō Kifune Jinja (Dźindźa, Dzindzia). W Kuramie znajduje się słynny onsen na świeżym powietrzu, z którego można podziwiać piękno okolicznych wzgórz i lasów  (Kurama Onsen). Kuramayama to idealna propozycja turystyczna na jednodniową wycieczkę z Kioto, chociaż dla spragnionych mistycyzmu lepiej zatrzymac się tam na dłużej. 

Współcześnie Maõ-son, Bishamon-ten (bóstwo bogactwa i dobrobytu) i Senju-kannon (tysiącręczna bogini litości i miłosierdzia) tworzą Trójcę znaną na Górze Kurama pod nazwą „Sonten”. Sonten symbolizuje Duszę Wszechświata. Jako „Żyjąca Dusza” manifestuje się poprzez trzy symbole: mocy, światła i miłości. Sonten jest zatem kompozycją tych Trzech Jakości i czczone jest jako „Trzy w Jednym”, Święta Trójca. 

Sonten - Najwyższa Niebiańska Światłość 

Około 260 milionów lat temu Kurama była potężnym wulkanem, współcześnie jest to zatem wulkan zastygły. Wedle legendy z Góry Kurama, ponad 6 milionów lat temu, Maoson (Ma-o-Son) – potężny Święty Duch, wielki władca walczący zwycięsko z siłami zła, zstąpił z planety Wenus na Ziemię na górę Kurama z duchową misją zbawienia świata od demonicznych sił zła. Od tamtej pory Goho Maoson panuje nad rozwojem i ewolucją nie tylko ludzi, ale wszystkich żywych istot na ziemi. Kioto jest dawną stolicą starożytnej Japonii, a ideały związane ze Świętą Górą Kurama leżącą zaledwie 12 km od starego pałacu cesarskiego w Kioto towarzyszyły wzlotom i upadkom wielkiego imperium Kraju Kwitnącej Wiśni od zarania jej dziejów. 

Duchowa potęga Sonten, w tym Maoson emanuje ze szczytu Góry Kurama. Maoson, będący wedle teozofów tym samym duchem co Sanat Kumara, wraz z dwoma innymi świętymi duchami, archaniołami czy bóstwami zwanymi po japońsku Kami – Bishamon-Ten (Tamon-Ten) oraz Sendźu Kannon tworzą Świętą Trójcę o łącznej nazwie Sonten, najwyższą formę boskości, uniwersalną kosmiczną duszę, którą można porównać do idei wedyjskiego Brahmana, żyjącą esencję kosmosu, wszechświatłość, niebiańską świetlistość. Duchy czy anielskie bóstwa tworzące trójcę są symbolami potęgi, światła, miłości i mocy. Sonten jest twórcą ziemi i duchem kierującym wszystkim co żywe, tkwi głęboko w prawdziwej jaźni każdej ludzkiej duszy (Rei), a świadomy kontakt z Sonten daje człowiekowi poczucie światła, mocy i potęgi. Góra Kurama jest miejscem kumulującym energię trójcy zwanej Sonten, a w szczególności jest Świętą Górą światłej mocy gromiącej złe duchy i demony znanej jako Maoson. 

Sonten inwokowane jest na Górze Kurama jako junmon (słowo mocy) Dai Ko Myo - Wielkie Promienne Światło Niebios, dlatego w systemie Usui Reiki sylaby te są używane w czwartym znaku służącym do przekazu energii światła niebiańskiego dla rozwoju duchowego i wzrostu świadomości człowieka. 

Modlitwa o szczęście do Sonten z Góry Kurama:

Och, Sonten (Niebiańskie Światło),

Piękne jak Księżyc,

Ciepłe jak Słońce,

Pełne mocy jak Ziemia,

Ześlij nam swoje błogosławieństwo, aby podnieść ludzkość na duchu i powiększyć nasze bogactwo i chwałę.

W tym świętym miejscu, ześlij nam:

- pokój, który przezwycięży niezgodę, 

- wrażliwość, która pokona chciwość, 

- szczere słowa, które złamią nieszczerość, 

- szacunek, który wygra z obrazą. 

Wypełnij nasze serca radością, podnieś nas na duchu i wypełnij chwałą nasze ciała.

Sonten, Wielka Duszo Wszechświata, Wielkie Światło, Wielki Sprawco, ześlij nową siłę i wspaniałe światło na nas - na tych, którzy gromadzimy się, aby uczcić Ciebie i na tych, którzy pragną zbliżyć się do Twego serca. 

Widzimy, że Sonten jest wszędzie! 

Świątynie Kurama-dera i Oku no In 

W okolicach góry Kurama jak i na samym szczycie znajdują się liczne świątynie, pagody i inne miejsca o znaczeniu mistyczno-duchowym, w tym związane z japońskim Shugendo przypominającym dawne taoistyczne szkoły chińskich mistrzów mądrości i sztuk walki. Wśród sanktuariów i świątyń, dwie budowle mają największe znaczenie.

Świątynia Kurama-dera mieści się w połowie drogi na szczyt góry. Została zbudowana w 770 roku (w roku Hoki) przez deifikowanego mnicha Gantei, najlepszego ucznia świętego dla buddystów kapłana Gandźina (Ganjin). Na szczyt góry doprowadził go biały koń, który zstąpił z niebios niczym mityczny grecki Pegaz. Po zdobyciu góry Gantei doznał objawienia niebiańskiej wschświatłości Bishamon-Ten – wielkiego ducha, który współtworzy trójcę Sonten, obrońcę ludzkości przed siłami zła, dawcę przebudzenia, olśnień mistycznych oraz dobrego losu i prosperity. Za jego wytycznymi, młodzieniec wybudował świątynię, która stała się także warownią półncnej części miasta zwanej wówczas Heiankyo. Budynek wielokrotnie niszczył ogień nasyłany przez demoniczne siły zła, ale był konsekwentnie odbudowywany, a ostatnia odbudowa miała miejsce w 1971 roku. Dawniej świątynia była posiadłością ezoterycznej buddyjskiej szkoły Tendai Mikkyo, a od 1949 należy do lokalnej mistycznej szkoły Kurama-Kokyo będąc jej główną siedzibą. 

Okunoin_Maoden - Świątynia Goho Maoson

Nieco później, w 796 roku (w roku Enryaku), główny nadzorca budowy świątyni Toji, miał wizję niebiańskiej postaci Senju-Kannon z chińska znanej jako Kuan Yin (Wielkiego Ducha Księżyca) i za jego wskazaniem zbudował pagody i świątynie na zboczach góry, które stoją tam do dziś. Świątynia Oku no In znajduje się w miejscu uważanym za siedzibę Kurama Tengu, wielkiego władcę wszystkich wojowniczych duchów tengu, jednych z czołowych postaci mistyki i duchowości japońskiej, uważanego także za mistrza sztuk walki dla szkół walki mieczem Ken-Jutsu (Ken-Dźutsu) oraz szkół walki wręcz znanej jako Ju-Jutsu (Dźu-Dźutsu). 

Tengu - duchy mieszkające w górach 

Słowo tengu oznacza niebiańskiego psa, strażnika, szpiega, agenta wywiadu, a także kogoś zarozumiałego, wtrącającego się w cudze sprawy, wścibskiego. Duchy tengu przybierają postać drapieżnych ptaków i przedstawia się je jako istoty łączące ludzkie i ptasie cechy. Na najstarszych wizerunkach tengu ukazywane są z dziobami, które następnie w procesie antropomorfizacji ulegają przekształceniu w nienaturalnie długie nosy, dając początek współczesnemu popularnemu wyobrażeniu tengu. Liczne źródła kojarzą tengu z chińskim bóstwem czy duchem gór – Tiangou czy z uskrzydlonym wedyjsko-buddyjskim Garudą - niebiańskim ptakiem wojownikiem (styl orła). W Japonii duchy tengu (zwane także goblinami) pojawiły się w VI lub VII wieku e.ch., jako związane z górą Kurama jako ich główną siedzibą. Tengu uważane były także za emanację starożytnego japońskiego bóstwa Susano-o. Postacie te uznawane są zarówno w buddyzmie jak i w szintoizmie, w owej drodze bóstw nieba jako starożytnej japońskiej religii uważane były za wcielenia niebiańskich bóstw – kami. Wiara w tengu była i jest bardzo silna w kulturze i mistyce japońskiej. Jeszcze w 1860 roku pisano oficjalne prośby do tengu, aby te pojawiały się na konkretnych szczytach gór podczas wizyty szoguna. 

W niektórych szkołach buddyzmu tengu uważane były za złośliwe demony zwiastujące wojnę, ale to wyobrażenie pochodzi z czasów, kiedy buddyzm walczył o wpływy w Japonii, a był zwalczany przez rodzime szinto. Postać tengu buddyści wywodzili z chińskiej mitologii, gdzie rzekomo narodziła się po uderzeniu meteoru w Chiny w VI wieku p.e.ch., a kształt spadającego meteorytu przywołał na świat wyobrażenie o demonie o destrukcyjnych mocach. Kiedy buddyzm i szintoizm jakoś doszły do porozumienia i zaczęły współistnieć, przywrócono w szkołach buddyjskich tengu ich właściwy opis i zrozumienie jako rodzaju istot żyjących równolegle do ludzi. 

W niektórych rodzimowierczych szintoistycznych środowiskach tengu uważane były za istoty walczące z buddyzmem, podpalające świątynie i krzywdzące buddyjskich mnichów, ale w innych uważano ich za strażników buddyjskich świątyń. Ich wizerunek jako rodzaju duchów zmieniał się wraz z upływem wieków. Przykładowo niegdyś tengu uważano wśród buddystów za istoty porywające dzieci, a później także za pomocników w ich odnajdywaniu. 

Tengu są człekokształtnymi mitycznymi postaciami o czerwonych twarzach i dużych nosach, mających wiekie zdolności w sztukach walki, szczególnie we władaniu mieczem i kijem. Tengu zamieszkują lasy i zbocza gór. Są uznawane i badane metafizycznie zarówno przez praktyków buddyzmu jak i rodzimego dla Japonii shinto. Do ich zdolności należy możliwośc przybierania form tak zwierząt (najczęściej borsuka – tanuki i lisa – oinari) jak i ludzi. Istoty te mogą rozmawiać z ludźmi nie poruszając ustami oraz posiadają magiczne zdolności przemieszczania się z miejsca na miejsce nie używając skrzydeł. Tengu panują nad snami ludzi – nieproszone potrafią pojawiać się w ich snach niczym zjawy. 

Tengu - duchy japońskiej mitologii

Mitologia i ezoteryka wyróżnia dwa typy duchów tengu: karasu tengu z głową ptaka i dziobem oraz konoha tengu (zwane również yamabushi tengu) o ludzkiej postaci ze skrzydłami i długim nosem, często noszące ze sobą wachlarz z piór, który stał się ich atrybutem. W ludowych opowieściach wachlarze te obdarzone są mocą wywoływania potężnych wiatrów, a niekiedy także powiększania i zmniejszania nosów. Z postaciami duchów tengu łączone są także inne osobliwe akcesoria, np. wysokie, mające jeden obcas sandały geta, często określane mianem tengu-geta. 

Niektóre źródła wspominaja pewne razy duchów tengu będących żeńskimi wcieleniami demonów z głowami bestii, z wielkimi uszami i nosami i zębami, dysponującymi niebywałą siłą. Tengu zazwyczaj żyją w koloniach, pod przywództwem jednego z nich (karasu). Maski z wizerunkiem tengu pełnią ważne role w japońskich świętach i ludowych obrzędach. Tengu bardzo często pojawiają się w sztuce japońskiej, malarskiej i rzeźbiarskiej, a współcześnie są bohaterami wielu japońskich mang. 

W napisanej w późnym okresie Kamakura Genpei Jōsuiki, cesarzowi Shirakawa objawia się bóg, który przekazuje mu szczegółowe informacje dotyczące duchów tengu z ziemskiego kregu. Zgodnie z boskimi słowami, tengu powstają z ogarniętych pychą wyznawców buddyzmu ignorujących duchowość shinto, którzy ze względu na błędne poglądy nie idą do piekła, jednak jako osoby upadłe, nie mogą również trafić do nieba. Opisuje wygląd różnych rodzajów tengu - upiory buddyjskich kapłanów, mniszek, zwykłych mężczyzn i kobiet. Jak się okazuje, nie wszystkie tengu są równe - wykształcone osoby zostają daitengu (大天狗 , wielkie tengu), a ignoranci kotengu (小天狗, małe tengu). Według filozofa Razana Hayashi, największe z daitengu to Sōjōbō z Kuramy, Tarōbō z Atago i Jirōbō z Hiry. Królewskie duchy tengu z gór Kurama i Atago zalicza się jednocześnie do najsławniejszych tengu w calej Japonii! 

Opowieść myśliwego o tengu 

Pewnego razu myśliwy przebywający w górach zauważył węża zabijającego ptaka. Nagle pojawił się dzik, który zaatakował węża. Myśliwy pomyślał w pierwszej chwili o strzeleniu do dzika, ale postanowił nie ingerować w tok wydarzeń, bo sam też mógłby stać się ofiarą innego drapieżnika. W drodze powrotnej usłyszał głos, który okazał się głosem ducha tengu: miałeś szczęście. Gdybyś zabił dzika, ja zabiłbym ciebie. Po tej historii myśliwy przeprowadził się do jaskini i już nigdy nie zabił żadnego zwierzęcia. 

Król Kurama Tengu 

Król wszystkich tengu nosił imię Sojobo (Sodźobo), a także Kurama Tengu. Sōjōbō 僧正坊 to dosłownie najwyższy buddyjski kapłan. Jego siedzibą jest na świętej górze Kurama. Sojobo jest japońskim yamabushi, czyli górskim rycerzem i pustelnikiem, mnichem i wojownikiem. Król tengu nosi długą białą brodę i ma nienaturalnie długi nos oraz posiada wachlarz zwany ha-uchiwa 羽団扇 z siedmiu piór jako znak jego najwyższej pozycji w hierarchii duchów tengu, stąd zresztą tradycyjny system stopni mistrzowskich mający siedem poziomów, od pierwszego do siódmego dan. Król tengu jest niesłychanie potężny, posiadając siłę równą tysiącu zwykłych duchów tengu, takich z jednym piórem w wachlarzu. Do dziś w niektórych japońskich wioskach rodzice straszą swoje dzieci przed pójściem nocą samotnie do lasu, bo może ich zjeść król Sojobo, co przypomina polskie legendy o wilkach i wilkołakach. 

Opowieść o mistrzu Minamoto 

W XII wieku wojownik o imieniu Ushiwaka-maru, będący postacią historyczną, znany później jako Minamoto Yoshitsune (1159-1189) jako młody chłopak szkolił sie pod kierunkiem ducha Tengu na szczycie góry i stał się wielkim wojownikiem. Został wysłany do świątyni Kurama w wieku 7 lat, aby zostać mnichem po tym, jak jego klan Minamoto został pokonany przez klan Taira. Przywódca klanu Taira, Taira no Kiyomori rozkazał, aby wysłać młodzieńca do świątyni, aby ten szkolił się na mnicha a nie wojownika, który w przyszłości mógłby zagrozić klanowi Taira. Jednakże Ushiwaka nie tylko poświęcał czas świątynnym tekstom, ale spotkał króla duchów tengu Sojobo (Sodźobo), a ten nauczył go różnych sztuk walki i niezwykłych umiejętności. 

W historycznym miejscu, gdzie trenował Ushiwaka stoi teraz sala Minamoto no Yoshitsune. Właśnie tutaj chłopak udawał się na treningi, gdyż jest to jedyna lokacja w okolicach góry wypłaszczona na tyle, aby można było ćwiczyć tajemne sztuki walki z góry Kurama. Nieopodal sali jest źródło o nazwie Ikitsugi-no-mizu - dosłownie woda dla złapania oddechu - przy którym Ushiwaka robił odpoczynki w czasie treningu schładzając się orzeźwiającą wodą. W okolicy stoi także kamień z zaznaczoną miarą wzrostu Ushiwaka jako chłopca przybyłego do świątyni oraz wzrostu, kiedy wytrenowany przez króla Tengu opuszczał to święte miejsce (w wieku lat 16). Dzięki naukom Sojobo Ushiwaka nabył umiejętności prowadzenia wojny i dzięki temu pokonał klan Taira w wojnie Genpei (1180-1185). Nieliczne teksty historyczne zaświadczają, że Minamoto posiadał niezwykły talent wojskowy, szczególnie w dowodzeniu bardzo licznymi siłami. Legenda ta jest wielokrotnie obrazowana w sztuce japońskiej i często opowiadana w szkołach walki, w tym takich jak Shinkageryu czy Kuramaryu. 

Yamabushi - górscy mnisi wojownicy 

Yamabushi - mnisi wojownicy z gór, mają długoletnią tradycję w Japonii. Są nierozerwalnie związani z mitami o dobrych duchach tengu, które zajmują się strzeżeniem Japonii przed destrukcyjnymi wpływami obcych najeźdźców. Niekiedy tengu są przedstawiane jako postacie noszące charakterystyczne szaty rycerzy yamabushi albo nawet utożsamiane z nimi tak, że tengu kojarzone jest jako dusza wojownika lub anioł rycerza. Sami yamabushi bywali w historii uważani za wcielenia duchów tengu, dusz wojowniczych i buntowniczych w swej naturze. 

Yamabushi z Góry Yoshino

Yamabushi - rozumiani jako ci, którzy pozostają w górach, to japońscy górscy asceci i pustelnicy uprawiający sztuki walki (bushi to wojownik, rycerz) z tradycją sięgającą dalekiej przeszłości. Wyznawali mistykę shugendo, łączącą w sobie elementy buddyzmu, shinto oraz taoizmu. Zazwyczaj żyli samotnie w górach, ale czasem łączyli sie w luźne społeczności skupione wokół lokalnej górskiej świątyni położonej na szczycie świętej góry. Yamabushi podążają ścieżką shugendo w poszukiwaniu duchowych, mistycznych i ponadnaturalnych właściwości, które mogą uzyskać dzięki ascetycznemu stylowi życia i solidnemu treningowi. W swoich górskich pustelniach nie tylko zgłębiają wiedzę na temat natury, medytują, kontemplują mandale, ale także praktykują intensywnie sztuki walki, kobudo – dbają zarówno o duszę, jak i o ciało, będąc nie tylko mnichami, ale także najbardziej wojownikami, znanymi z kodeksu bushido, który jest drogowskazem yamabushi. 

Twórcą ścieżki shugendo był legendarny i tajemniczy En no Gyoja - magiczny wojownik - odpowiednik brytyjskiego Merlina. Yamabushi są poszukiwani przez zwykłych ludzi jako uzdrowiciele i media spełniając podobna rolę jak szintoistyczne kapłanki Miko. Można zaryzykować stwierdzenie, że są japońskimi szamanami często posiadającymi nadnaturalne zdolności. Czasem służyli jako duchowi przewodnicy pielgrzymom oraz piastowali wysokie duchowe stanowiska na dworze cesarkim.

Reiki z góry Kurama 

Kurama Yama jest miejscem narodzin i współczesnego odrodzenia się na przełomie XIX i XX wieku holistycznej metody leczenia – ReiKi. Około roku 1900 Mikao Usui medytował przez trzy lata na górze Kurama, a przez ostatnie 21 dni owego Isyu Guo otrzymał potężną uzdrawiajającą energię Reiki od najwyższego niebiańskiego bóstwa znanego jako Sonten. Było to ponowne odkrycie tej duchowej metody uzdrawiania opartej na duchowym przebudzeniu, bowiem Reiki należy do starożytnych metod uzdrowicielskich w Japonii. Obecnie miejsce medytacji Mikao Usui Sensei nosi nazwę Osugi Gongen. Rośnie tam święte drzewo cedrowe będące inkarnacją niebiańskiego bóstwa Goho Maoson - pogromcy złych duchów i demonów, naczelnego bóstwa szamanów egzorcystów rodem z Japonii. 

W ogólnym rozumieniu, Reiki jest formą medycyny alternatywnej opartej na bioenergoterapii, meridianach i akupresurze shiatsu, polegającą na diagnozowaniu i leczeniu pacjenta poprzez dotyk dłońmi oraz uciski na punkty akupunkturowe, za pośrednictwem których wprowadzana jest uniwersalna energia Ki umożliwiająca organizmowi wyzdrowienie. Oryginalne Reiki nauczane przez Usui Mikao Sensei od początku posiada trzynaście poziomów inicjacji (przekazu nauk oraz energii) i podzielone jest na pięć wielkich poziomów nauczania: Shoden, Chuden, Okuden, Shinhiden, Gokuikaiden. Niestety, pod koniec lat 80-tych XX wieku w USA i Europie pojawia się pod szyldem Reiki wiele samozwańczych szkół i szkoleń, które z prawdziwym Reiki nie mają żadnego związku lub czasem próbują nieudolnie naśladować system szkolenia Usui Reiki. Z tego powodu japońskie Usui Reiki Gakkai, już w 1986 roku udostępniło w swoich publikacjach autentyczny program szkolenia i certyfikowania w zarysie, tak, aby zainteresowani wśród mnóstwa plew mogli znaleźć także zdrowe ziarna Reiki. Japońska zasada uczciwości wymaga, że jeśli się czegoś nie uczyło i nie otrzymało pozwolenia na używanie nazwy tego czegoś, nie ma się prawa do występowania pod tym szyldem, co wydaje się oczywistością. Niestety, w USA i Europie ludzie nie nawykli do uczciwości na wzór japoński i ochoczo używają nazwy REIKI dla swoich własnych produktów, które z autentycznym Reiki nie mają nic wspólnego, a jedynie są nieudolnym symulowaniem, podróbką, celem podczepienia się pod japoński system Reiki w celach zarobkowych. Podróbki i oszustwa na konto cudzego szyldu czy marki to niestety straszna plaga na Zachodzie. 

Usui Reiki Gakkai używało i używa dwóch systemów szkolenia i przekazu Reiki, z których jeden jest uproszczony i oferowany lekarzom oraz personelowi medycznemu, w tym terapeutom i uzdrowicielom z obszaru tradycyjnej medycyny (jap. Kampo). Krótko przed śmiercią Mikao Usui Shihanke, zimą 1925/26 roku Kaiji Tomita i inni oficerowie marynarki wojennej jak Kanichi Taketomi i ich dowódca kontradmirał Jusaburo Gyuda (Ushida Sensei) wprowadzili certyfikowany program nauki Usui Reiki dla lekarzy i personelu medycznego japońskiej marynarki wojennej. Uproszczony kurs praktyczny składał się ze stopni Shoden, Chuden i Okuden w wymiarze minimalnym przez pięć dni po 10 godzin zajęć dziennie na każdy z tych stopni czyli Pierwszy Stopień - 50 godzin zajęć, Drugi Stopień (Chuden) - 50 godzin zajęć i Trzeci Stopień (Okuden, Uzdrowiciel) także 50 godzin zajęć. Uproszczony program został dostosowany do możliwości szkoleniowych japońskiej armii i czasu pracy oficerów marynarki wojennej - za aprobatą Mikao Usui Gyoho Shihan. Nauczycielski czy mistrzowski stopień Kaiden zawierał trening przez 15 dni po 10 godzin zajęć dziennie czyli 150 godzin zajęć. Przed treningiem Kaiden wymagany był uzupełniający trening przygotowawczy mający na celu uzupełnienie materiału pominiętego na pierwszych trzech stopniach, w tym uznane jako mniej konieczne dla praktyki elementy ezoteryczne, w wymiarze trzy dni po 10 godzin zajęć czyli 30 godzin przygotowania. Tego rodzaju trening Reiki dla marynarki wojennej otrzymał także Chujiro Hayashi w roku 1925, zatem taki powinien być format uproszczony nauczania Usui Reiki. Materiału do nauczenia się jest bardzo dużo, a przekaz Reiki to nie tylko inicjacje (sotsugyo-shiki, denju) i synchronizacje czy dostrojenia (sotsugyo-wa, reiju). 

Tradycyjny system gradacji Usui Reiki Ryoho  

Drugi system, to tradycyjny sposób w jaki Usui Mikao Sensei zwykł był przynajmniej od 1902 roku nauczać Reiki Ryoho. Oto pełny tradycyjny wykaz kręgów, stopni uczniowskich i mistrzowskich w nauczaniu Reiki, włącznie z oryginalnymi nazwami japońskimi. 

I. Shoden, Sho-Den 初伝, Den-Ju 伝授 - Początkowy, Pierwszy Stopień

1. Dai Roku Tou (Tō) 第六等 - Wielki Szósty Krąg (Rokkyū, Roku Kyū 六級, Szóste Kyu);

2. Dai Go Tou 第五等 - Wielki Piąty Krąg (Go Kyū 五級, Piąte Kyu);

3. Dai Yon Tou 第四第 - Wielki Czwarty Krąg (Yon Kyū 四級, Czwarte Kyu);

4. Dai San Tou 第三等 - Wielki Trzeci Krąg (San Kyū 三級, Trzecie Kyu);

II. Okuden Zen Ki 奥伝前期 (Chuden 中伝) - Drugi Stopień, Średni Stopień

5. Dai Ni Tou 第二等 - Wielki Drugi Krąg (Ni Kyū 二級, Drugie Kyu); CR

6. Dai Ichi Tou 第一等 - Wielki Pierwszy Krą (Ik Kyū 一級, Pierwsze Kyu); SH

7. Dai Sho Den Ju 第初伝授 - Wielki Początkowy Poziom (Shodan 初段, Pierwszy Dan); HZN

III. Okuden Kō Ki 奥伝後期 (Okuden 奥伝) - Trzeci Tajemny Stopień; Uzdrowiciele / Terapeuci (Chiryō-Shi) 

8. Dai Ni Den Ju 第二伝授 - Wieki Drugi Poziom (Nidan 二段, Drugi Dan); Terapeuta, Uzdrowiciel; DKM

IV. Shinhiden, Shinpiden 神秘伝 - Niebiański Tajemny Poziom/Stopień; Nauczyciele (Sensei)

9. Dai San Den Ju 第三伝授 - Wielki Trzeci Poziom (Sandan 三段, Trzeci Dan); Prawo Uczenia Shoden;

10. Dai Yon Den Ju 第四伝授 - Wielki Czwarty Poziom (Yondan 四段, Czwarty Dan); Prawo Uczenia Chuden;

11. Dai Go Den Ju 第五伝授 - Wielki Piąty Poziom (Godan 五段, Piąty Dan); Prawo Uczenia Okuden;

V. Gokuikaiden, Gokui Kaiden 極意皆伝 - Poziom Duchowego Urzeczywistnienia (Mei-Jin)

12. Dai Roku Den Ju 第六伝授 - Wielki Szósty Poziom (Rokudan 六段, Szósty Dan); Prawo Uczenia Shinhiden;

13. Dai Shichi Den Ju 第霊授 - Wielki Siódmy Poziom (Shichidan, Nanadan 七段, Siódmy Dan);

Metoda terapii znana jako Usui Reiki, niczym Koło Pięciu Przemian (Elementów, Żywiołów) zawiera pięć wielkich poziomów nauczania podzielonych na kilka mniejszych inicjacyjnych lekcji, a wzorem jest mistyczny symbol białego kwiatu wiśni o pięciu płatkach obrazujący duszę czy jaźń mieszkającą w sercu (Kokoro). Jako absolutną podstawę praktyki w systemie Reiki Ryoho, Usui-son ustanowił codzienną recytację Pięciu Wskazań Cesarza Meiji (1852-1912) w języku japońskim, w siedzącej klęcznie pozycji Seiza z dłońmi złożonymi w Gassho przed sercem, która to praktyka jest opisana na jego grobowcu w Tokyo. Istotna dla praktyki i postępów w Usui Reiki jest pozycja praktyki zwana Seiza oraz oryginalna recytacja Pięciu Wskazań Meiji (Gokai Sansho 五戒三唱) w języku japońskim. Przypominamy także, że nauka siedzenia w pozycji Seiza (japoński siad klęczny) jest wymagana w czasie wszelkich inicjacji, synchronizacji, dostrojeń, których nie udziela się w innych, nieodpowiednich dla tego celu pozycjach ciała. Nie inicjuje się ani nie synchronizuje się osób siedzących na krzesełkach! Naukę prawdziwego Usui Reiki zawsze rozpoczynamy od nauki siedzenia i praktykowania w pozycji Seiza, recytacji Pięciu Wskazań Meiji w języku japońskim oraz metody wymiany Ki z użyciem Siedmiu Pozycji (Shichi no Iyashi no Te). 

Święto Ognia na górze Kurama 

Każdego roku od tysiącleci w noc 22 października praktycy mistycznej tradycji shinto oraz shugendo celebrują na świętej górze Kurama święto Ognia. Wspaniała tantryczna procesja mężczyzn niosących wielkie płonące pochodnie przechodzi przez wioskę i dociera do szczytu góry Kurama, aby oddać cześć starożytnym aniołom i bóstwom shinto, rezydującym na wierzchołku, na szczycie góry. Jest to echo pięknej starożytnej duchowości naturalnej, w której starano się życ w harmonii z naturą, a niebianie, anioły i bóstwa byli jej manifestacją. Do dziś mieszkańcy okolic Kuramy starają się żyć zgodnie z jej zasadami. Od czasu do czasu  jakiś duszek tengu pojawia się jeszcze w ich snach i medytacyjnych wizjach jak za dawnych czasów duchowej świetności Japonii, kraju Wa - Harmonii i Zgody. 

Kurama no Hi Matsuri

LINKI 

Shugendo - sztuka praktykowana przez Mikao Usui Sensei 

http://usui-reiki-gakkai-polska.blogspot.com/2015/12/shugendo-przebudzenie-mocy-ki.html