Akupunktura - naukowa terapia orientalna

Akupunktura 針灸 - tradycja leczenia nakłuciami wrażliwych punktów 

Akupunktura to z łaciny acus – igła, punctura – (u)kłucie; a po chińsku zhēnjiǔ (針灸 lub 鍼灸 uproszczone 针灸) z japońska czytane jako shinkyu (shinkyū), w ajurwedzie marma-bheszadźja – to technika leczenia, wywodząca się z Dalekiego Wschodu (Indie, Tybet, Chiny, Korea, Japonia, Indochiny, Mongolia). Jest obecnie uznawana w wielu krajach jako doskonałe uzupełnienie medycyny konwencjonalnej, a jej wyjątkowa skuteczność jest przedmiotem debat i coraz liczniejszych trwających badań klinicznych. Akupunktura (także termopunktura i przyżeganie) to zewnętrzna metoda terapeutyczna, służąca zapobieganiu i leczeniu schorzeń organów wewnętrznych. Polega ona na stymulowaniu akupunktów (miejsc zakończeń nerwowych w skórze lub tkance podskórnej, które poddane nakłuciom, uciskom lub masażowi przenoszą bodźce do określonych organów ciała) lub pewnych części ciała przy pomocy metalowych igieł w celu udrożnienia meridianów (kanałów energetycznych) oraz pobudzaniu krążenia krwi i wzmocnieniu energii qi (chi, jap. ki).

Stosowanie akupunktury przynosi następujące dobrze znane efekty: 

- przywraca normalną równowagę fizjologiczną ciała;

- wzmacnia funkcje układu immunologicznego (np. funkcje ruchome układu siateczkowo-śródbłonkowego);

- pobudza układ krwionośny i łagodzi ból;

- naprawia tkanki. 

Meridiany rąk i nóg -jap.  Mo

Współcześnie, w Chińskiej Republice Ludowej akupunktura jest gałęzią tradycyjnej medycyny chińskiej nauczaną na Uniwersytetach Medycznych. Jest ona znana pod angielskim skrótem TCM – Traditional Chinese Medicine, a także polecana przez Światową Organizację Zdrowia (WHO). 

Początki akupunktury sięgają na pewno epoki neolitu, czyli około 10 tysięcy do 4000 lat p.e.ch. Już wtedy, w Chinach, w Tybecie i obszarze Hindukuszu leczono ludzi, nakłuwając im skórę zaostrzonymi odłamkami skał. Metoda Tcha-Tchin, z której wywodzi się dzisiejsza akupunktura, powstała najpóźniej w trzecim tysiącleciu p.e.ch. Początkowo do zabiegów stosowano "igły" wykonane np. z kamienia, kości lub bambusa. Po wynalezieniu brązu pojawiły się igły z tego stopu. Potem zastąpiono je żelaznymi i wreszcie stalowymi. Od V wieku p.e.ch., wytwarzano igły złote, a 200 lat później – także srebrne. Przywilej korzystania z tego drogocennego sprzętu mieli wtedy jedynie cesarz i jego rodzina. 

Według Chińczyków, Japończyków czy Tybetańczyków, w ciele człowieka krąży energia witalna Qi (czyt. czi, jap. Ki, hinduskie Prana). Płynie ona kanałami energetycznymi (inaczej meridianami, chiń. Mei, jap. Mo, sanskr. Nadi) oraz naczyniami krwionośnymi i dociera do wszystkich narządów i komórek. Ten przepływ może zostać zablokowany wskutek urazu mechanicznego, infekcji czy też stresu. Narządy "zasilane" przez zablokowany meridian ulegają wtedy osłabieniu i zaczyna się choroba. Stosując akupunkturę lub nawet tylko akupresurę, koryguje się niewłaściwy (zbyt mały lub zbyt silny) przepływ Qi w kanałach energetycznych i przywraca równowagę w organizmie. Skuteczność tej terapii jest uzależniona m.in. od czasu trwania i stopnia zaawansowania choroby. W przypadku ciężkich, przewlekłych schorzeń bywa ona jednak bezsilna, chociaż czasem udaje się powstrzymać choroby nawet w ich bardzo zaawansowanych stadiach. 

Fusui Feng Shui Wastu Geomancja Zdrowie

Fusui, Feng Shui i Wastu praktyczne porady zdrowotne geomantów 

Chińskie Feng Shui jak i indyjskie Wastu (Vastu) cieszą się coraz większym zainteresowaniem, mało kto jednak zna japońskie Fusui - tak bowiem sztuka Feng Shui rodem z Chin nazywana jest w Japonii. Systemy te sprawdzają się w praktyce, a japońskie Fusui w dużej mierze bazuje na tych samych zaleceniach co chińskie Feng Shui, chociaż sa lokalne drobne różnice. Wiele zasad oryginalnie wywodzi się z tych samych wschodnio-azjatyckich źródeł. Mistrzowie Wastu (Feng Shui) tacy jak mistrz Bhoganatha/r znani są także w Chinach i dalekiej krainie Kwiatu Kwitnącej Wiśni czyli w Japonii. W tym wypadku chodzi o chińskiego mistrza Bo-Yang czyli Lao Tsy, który w Indii znany jest jako Bhogar. W Japonii, wielką estymą cieszą się nauki uporządkowane przez szamańskiego Mistrza Onmyodo, w tym także Fusui, onmyōji Abe no Seimei (安倍 晴明) ur. 21 lutego 921 e.ch. – zm. 31 października 1005 e.ch. 

Bagua - Osiem kierunków dla aranżacji mieszkania lub działki

Dwa najbardziej znane systemy aranżacji domostwa, Feng Shui (Fusui) i Wastu mają ze sobą bardzo wiele wspólnego, a pozorne nieznaczne różnice pojawiają się głównie z powodu niezrozumienia ich filozofii, klimatu czy kultury u ludzi Zachodu. Feng Shui (odczytywane po japońsku jako Fu Sui) dosłownie znaczy "Wiatr Woda", czyli dwa czynniki mające największy wpływ na środowisko. W dawnych Chinach wiedza Feng Shui była pilnie strzeżona i służyła cesarzowi, jego rodzinie oraz bardzo bogatej arystokracji. Dopiero z czasem zaczęła docierać do szerszych warstw społeczeństwa ale na zawsze pozostała czymś szczególnym i bardzo kosztownym. Podobnie w Indii system Wastu służył najbardziej braminom i królewskiej arystokracji acz wiele jego porad było w praktyce szeroko stosowanych w budownictwie. 

Fusui (風水) w Japonii definiowana jest jako sztuka aranżacji, wystroju i kompozycji wytwarzająca energetyczną, psychiczną i duchową przestrzeń harmonii w naszym otoczeniu. Fusui, podobnie jak Japońska Medycyna Tradycyjna jest mało znane i słabo rozprzestrzenianie poza terytorium Japonii i miejscami zamieszkania Japończyków, którzy często uważają, że są to ich wewnętrzne duchowe sekrety, których należy strzec przed obcymi. Sztuka "wody i wiatru" znana jako Fusui (Fu-Sui) opiera się podobnie jak chińskie Feng Shui na naukach pięciu elementów i pracy energii In-Yo (chiń. Yin-Yang), co razem kwalifikuje Fusui do grupy nauk i praktyk Onmyodo. Historycznie, rozkwit i rozprzestrzenienie się sztuki Fusui w Japonii miało miejsce w około V-IV wieku p.e.ch., potem w VII wieku e.ch., a także na przełomie XIX i XX wieku, w tym samym czasie, gdy odradzało się Reiki, Taireido, Shugendo czy Omotokyo - tradycje dawnych sintoistycznych mistrzów mądrości. 

Fusui (Fūsui) jako sztuka opiera się między innymi na liniach energetycznych zwanych Ścieżkami Smoków (Ryu-no Michi), obszarach czy punktach Ketsu zwanych ujściami energetycznymi, a także na trzech geomantycznych kryteriach: położeniu gór czy wzgórz, kierunku przepływu wody i na kierunkach świata (Kimon 鬼門 - to nieszczęśliwy kierunek dla jakiejś działalności). Przez ponad tysiąc lat, aż do rewolucji cesarza Meiji, istniały w Japonii biura Onmyoryo zajmujące się wyznaczaniem miejsca na domy mieszkalne, budynki gospodarcze, miejsca pochówku, miejsca na place targowe i wszystko co było związane z zabudową, architekturą oraz urządzaniem domostwa czy miejsca pracy. 

Taireido - Reishi - Morihei Tanaka

Mistrz Morihei Tanaka i sztuka Tai Rei Do - 太霊道 

Morihei Tanaka (田中守平) urodził się 8-ego września 1884 w dystrynkcie Ena w prefekturze Gifu w Japonii. Od dziecka był nadzwyczajnie wyposażony w nadnaturalne i parapsychiczne uzdolnienia, a także bardzo szybko się uczył. Po szkole dostał pracę w biurze prasowym Ministerstwa Finansów Japonii. Z powodu intensywnej działalności politycznej, i nieprawomyślnej petycji politycznej do cesarza Japonii, został jednakże w dniu 19 listopada 1903 roku zesłany do aresztu domowego w rodzinnej wsi, gdzie podjął intensywny post i praktyki sztuk wewnętrznych na pobliskiej Górze Ena w Gifu. Po czterech miesiącach postu i całkowitej izolacji w 1903 roku zaczęły się wokół Morihei Tanaka dziać rzeczy niezwykłe, pojawiło się wielkie zagęszczenie Mocy, zadziałało skupienie siły duchowej - Reishi-Ryoku (tradycyjnie po japońsku głoskę pisaną w transliteracji jako "R" czytamy bardziej jak "L" lub dźwięk pomiędzy "L" a "R"). Rodzinny dom w mistyczno-magicznych górach prefektury Gifu, długi post, medytacje, praktyki rozwoju energii wewnętrznej i duchowej Mocy - zadziałały tak, że Morihei Tanaka przyciągnął silne grupy duchowych zwolenników oraz pielgrzymki osób poszukujących cudownego uzdrowienia. 

W 1903 roku po pierwszym uwolnieniu z politycznego aresztu domowego, Morihei Tanaka rozpoczął intensywną działalność wśród młodzieży i założył Dai Nihon Teikoku Seinenkai - Wielkie Cesarskie Stowarzyszenie Młodzieżowe Japonii w mieście Nagoya. Niestety, ta nowa aktywność także nie spodobała się władzy cesarskiej okresu Meiji i Morihei Tanaka ponownie wylądował w rodzinnych stronach w areszcie domowym podejmując coraz dłuższe i intensywniejsze głodówki połączone z praktykami mistycznymi typu Qigong (Chi Kung), czyli po japońsku Ki-Kou. Taireido to owoc dobrych siedmiu lat przymusowego pobytu w górach, w warunkach przymusowego odosobnienia i medytacji zorganizowanych dzięki rządowym represjom policyjnym w okresie Meiji. Więzienie osób wysoko uduchowionych przez polityczne władze często sprzyja jak widać także na przykładzie Mistrza Morihei Tanaka rozkwitowi duchowości oraz sztuki duchowego leczenia. 

Tai Rei Do nauczane przez Morihei Tanaka Sensei to Droga Wielkiego Ducha, sztuka uzdrawiania bardzo podobna do Reiki nauczanego przez Mikao Usui. Tanaka urodził się w wiosce Tajimi lub Takenami, a tak jedna jak i druga znajdowały się bardzo blisko miejsca urodzenia Mikao Usui czyli Miyama-Cho. Wiadomo, że obaj mistrzowie znali się i spotykali, a jeden drugiemu przekazywał i pokazywał wszystko co sam potrafił. Morihei Tanaka od dzieciństwa słyszał o duchowych poszukiwaniach i dokonaniach Mikao Usui, w tym o jego wielkim trzyletnim odosobnieniu zakończonym osiągnięciem oświeconego stanu Satori, a trzeba wiedzieć, że w tamtych czasach, duchowa realizacja i otrzymanie tytułu Roshi - Mistrza Duchowego, rozgłaszano lotem błyskawicy pośród wszystkich okolicznych wieśniaków. 

Makrobiotyka - Zdrowe Odżywianie

Makrobiotyka - Lecznicze i Zdrowe Odżywianie Onmyodo i Reiki 

Termin makrobiotyka pochodzi z języka greckiego od μακρóς, duży i βιοτικóς, dotyczący życia – a oznacza styl życia polegający na przestrzeganiu odpowiedniej diety. Pojęcie zostało przywrócone w Europie przez Christopha Wilhelma Hufelanda z Niemiec, w jego książce, "Makrobiotik, oder die Kunst das menschliche Leben zu verlängern" ("Makrobiotyka, albo Sztuka Wydłużania Ludzkiego Życia"), z 1796 roku. Po raz pierwszy tego określenia w języku greckim używał już Hipokrates. Makrobiotyka jest generalnie sposobem odżywiania opartym na zgodzie czy harmonii z prawami natury. 

Amatorzy makrobiotycznego stylu życia tysiące lat temu odkryli, że żywność wpływa na nasze życie silniej niż to się nam wydaje, a wszystko co jemy odbija się na naszym zdrowiu, samopoczuciu, a nawet szczęściu. Wybierają pokarmy naturalne i przygotowane wyłącznie przez siebie, zdecydowanie omijają produkty przemysłowo przetworzone, stołówki i restauracje. Słowo „makrobiotyka” można przetłumaczyć jako „długie życie” i rozumieć jako dieta długowieczności lecz można również powiedzieć, że makrobiotyka jest nauką o tym, jak osiągnąć pełnię życia spożywając „pełne”, całe, czyli niepoddane ze strony człowieka przemocy i nieuszkodzone nadmierną obróbką, produkty naturalne. 

Na przełomie XIX i XX stulecia japoński lekarz wojskowy Sagen Ischizuka (1851-1910) opracował metodę leczenia przy pomocy specjalnie dobieranego pożywienia w oparciu o orientalny system dietetyczny, jednakże z wykorzystaniem nauki zachodniej: chemii, biologii, biochemii, medycyny i fizjologii na ówczesnym poziomie wiedzy. Jego techniki lekarskie opierały się na pięciu następujących zasadach: 

1. Pokarm jest podstawą zdrowia i szczęścia.

2. Sód i potas są podstawowymi antagonistycznymi, lecz uzupełniającymi się pierwiastkami w pożywieniu. Pierwiastki te dobrze oznaczają charakter In (chiń. Yin) i Yo (chiń. Yang) poszczególnych pokarmów. 

3. Ziarno zbóż jest właściwym i podstawowym pożywieniem człowieka.

4. Pokarm powinien być pełny, nierafinowany (nieprzetwarzany) i maksymalnie naturalny. 

5. Powinniśmy jeść głównie to, co rośnie w warunkach lokalnych z różnicą uwzględniającą pory roku i warunki lokalne. 

Najpopularniejsze nazwiska japońskie - Top-100

100 najpopularniejszych nazwisk japońskich

Nihonjin no Shimei 日本人の氏名 (<-jeśli zamiast japońskich znaczków widzisz prostokąciki, zainsytaluj na swoim komputerze japońską czcionkę ttf lub otf!). W Japonii używa się aktualnie ponad 100 tysięcy nazwisk, tak zwanych imion rodowych, jednakże istnieje ich w spisach 291129. Dziesięć pierwszych z listy nosi ponad 10 procent całej ludności w Japonii, a cała lista 100 topowych nazwisk to jakieś 33 procent całej japońskiej ludności. Amerykanie podobnie jak Finowie używają około miliona nazwisk, Chiny zaledwie kilka tysięcy, a Korea ledwie około 200. 

Japońskie nazwiska tradycyjnie zapisywane są w znakach kanji. Chociaż nauka czytania tych znaków jest niezwykle trudna, fascynującym jest, że dzięki nim często można poznać pochodzenie osoby – poszczególne części złożenia znaków w nazwisku często mają korzenie historyczne. Agencja Myoji-yurai (jap. „pochodzenie nazwisk”) sformułowała listę najczęściej występujących japońskich nazwisk, używając rządowych danych i układając pozycje według częstotliwości występowania. 

Nazwiska rodów podane są porządku od najczęściej używanego i najpopularniejszego nazwiska w Japonii wedle spisu ludności z 2008/2009 roku. W dalszej części lista pięciu najpopularniejszych w 47 prefekturach Japonii. 

100 najbardziej popularnych nazwisk rodzinnych (imion rodowych) w Japonii 

1. Sato, Satō - 佐藤 - 1.990.000 osób (1.57 %) 

2. Suzuki - 鈴木 - 1.900.000 (1.50 %) 

3. Takahashi - 高橋 - 1.470.000 (1.16 %) 

4. Tanaka - 田中 - 1.340.000 (1.06 %) 

5. Watanabe - 渡辺 - 1.200.000 (0.95 %) 

6. Ito, Itō - 伊藤 - 1.150.000 (0.91 %) 

7. Nakamura - 中村 - 1.080.000 (0.85 %) 

8. Kobayashi - 小林 - 1.060.000 (0.84 %) 

9. Yamamoto - 山本 - 1.020.000 (0.81 %) 

10. Kato, Katō - 加藤 - 920.000 (0.73 %) 

11. Yoshida - 吉田 - 850.000 

12. Yamada - 山田 - 820.000 

13. Sasaki - 佐々木 - 710.000 

14. Yamaguchi - 山口 - 640.000 

15. Matsumoto - 松本 - 630.000 

16. Inoue - 井上 - 600.000 

17. Kimura - 木村 - 580.000 

18. Shimizu - 清水 - 560.000 

19. Hayashi - 林 - 550.000 

20. Saito, Saitō - 斉藤 - 530.000 

21. Saito, Saitō - 斎藤 - 520.000 

22. Yamazaki, Yamasaki - 山崎 - 490.000 

23. Nakajima, Nakashima - 中島 - 480.000 

24. Mori - 森 - 470.000 

25. Abe - 阿部 - 470.000